88 replies to this topic

[Oatta]

Advertisements

 

เห็นแล้วจะมีพวกเพิงหรือสิ่งปลูกสร้างอยู่บนเขาที่ลาดชันตลอด

กลับมาได้คุยกับเพื่อนที่ทำธุรกิจในประเทศลาว

เพื่อนผมเล่าให้ฟังว่าทางนี้ยังจำเป็นต้องตัดไม้เพื่อการส่งออก

เพราะเป็นรายได้ช่องทางที่สำคัญในระหว่างที่ต้องการใช้เงินพัฒนาประเทศ

ซึ่งอีกหน่อยถึงจุดหนึ่งก็คงต้องปิดป่าอย่างแน่นอน

แต่ผมไม่รู้ว่ากว่าจะถึงตรงนั้นจะเหลือป่าเพียงน้อยนิดเหมือนบ้านเราหรือเปล่า

ประมาณชั่วโมงแรกของการล่องเรือจะเห็นฝั่งขวามือเป็นชายแดนไทย

บางช่วงยังสามารถรับสัญญาณมือถือและ 3G บ้านเราได้บ้าง

แต่ไม่นานนักแม่น้ำก็จะเลี้ยวเข้าไปในแผ่นดินลาว

โดยจะมีแนวเขตสันปันน้ำของภูเขามาแบ่งแดนระหว่างสองประเทศ

จะเห็นได้จากฟากขวามือจะมีธงชาติลาวมาปักไว้นั่นเอง

หลังจากนั้นตลอดทริปทางเหนือก็จะเป็นแผ่นดินลาวทั้งสองฝั่งแม่น้ำครับ

[Oatta]

 

หลังจากผ่านแนวสันปันน้ำหรือจุดชายแดนได้ประมาณ 15 นาที

เรือก็จะจอดแวะริมฝั่งเป็นสัญญาณบอกว่าได้เวลาหม่ำข้าวเที่ยงกันแล้ว

บริเวณตรงนี้จะเป็นท่าเรือเร็ว (Speed Boat)

เทียบไปก็อารมณ์ประมาณนั่งมอไซค์รับจ้างเลย

เพราะว่าจะซิ่งค่อนข้างเร็วทีเดียว

และเป็นอีกหนึ่งทางเลือกที่จะเดินทางไปหลวงพระบางแบบประหยัดเวลา

แต่เท่าที่ได้คุยกับไกด์แล้วการเดินทางช่วงนี้อาจอันตรายบ้าง
เนื่องจากหน้าฝนบางทีจะมีพวกขอนไม้หรือสิ่งต่างๆ ลอยมาตามน้ำตลอด

นั่งเรือเร็วคนขับต้องใช้ประสบการณ์และความระมัดระวัง

หากชนหรือเฉี่ยวก็อาจเกิดอันตรายได้

เนื่องจากเรือนี่วิ่งด้วยความเร็วค่อนข้างสูงครับ

จะเห็นว่ามีการใส่หมวกกันน็อคและชูชีพอย่างครบครัน

แต่ส่วนตัวแล้วผมขอบายดีกว่า

เพราะเจอแดดร้อนๆ อย่างนี้กว่าจะถึงที่หมายคงกลายเป็นหมูแดดเดียวซะก่อน

สำหรับบนเรือก็จะให้อาหารสไตล์บุฟเฟ่ต์

คนไทยก็คงคุ้นเคยกับอาหารที่จัดไว้ ได้แก่ ไส้อั่ว น้ำพริก ห่อหมกปลา และแกงเผ็ด

อาหารค่อนข้างไม่เผ็ดเนื่องจากส่วนนึงทำไว้ให้ต่างชาติทานครับ

[Oatta]

 

เมื่อทานข้าวเสร็จพวกเราก็มุ่งหน้าสู่ที่หมายแรก

อ่านออกเสียงแบบไทยก็ “บ้านห้วยผาลัม​(Ban Houy Phalam)”

เป็นหมู่บ้านของ “ชาวเขาเผ่าขมุ (Kamu)”

โดยที่นี่ก็จะพาไปชมชีวิตความเป็นอยู่ของชาวเขา

ตอนไปถึงหนูน้อยคนนี้กำลังอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์ครับ

เด็กๆ น่ารักและค่อนข้างชอบถ่ายรูปกัน

เห็นยิ้มแย้มให้กับนักท่องเที่ยวตลอดเลย

เดี๋ยวกะว่าเสร็จงานนี้จะอัดรูปและฝากทางบริษัททัวร์ส่งไปให้ด้วยครับ

[Oatta]

 

บ้านเรือนของชาวเขาเผ่าขมุครับ

[Oatta]

 

เด็กน้อยผู้ชายคนนี้ความจริงอารมณ์ดีมาก

ก่อนผมถ่ายจะยิ้มเขินๆ ให้กับกล้องนักท่องเที่ยวต่างชาติ

เห็นแล้วคิดถึงลูกชายที่เมืองไทยจังครับ

ปกติไม่เคยห่างกันเกินห้าวันเลย

งานนี้ป๊ะป๋าหนีมาลาวคนเดียวเกือบสิบวัน

[Oatta]

 

อันนี้เป็นโรงเก็บข้าวของชาวบ้าน

จะเห็นว่าเป็นเรือนยกสูงขึ้นมาจากพื้นดินครับ

ไม่มีบันไดขึ้นปกติ (เวลาจะใช้ก็ค่อยเอามาพาดไว้)

ทั้งนี้เพื่อป้องกันไม่ให้หนูขึ้นไปแอบกินอาหาร


แถมด้วยระบบป้องกันอีกชั้นด้วยแผ่นกลมๆ ทำให้หนูไต่ไม่ได้

[Oatta]

 

สภาพความเป็นอยู่และบ้านเรือนที่ดูไม่แตกต่างจากบ้านเรา

ไปทริปนี้เลยค่อนข้างคุ้นเคยกับสิ่งที่เห็นครับ

สำหรับชาวต่างชาติคงเป็นอะไรที่น่าสนใจมากเลย

[Oatta]

 

ลูกเป็ดน้อยที่เห็นเดินขวักไขว่อยู่ทั่วหมูบ้าน

เดินไปมาเป็นฝูงต้วมเตี้ยมน่ารักสุดๆ

อันนี้เดินผ่านมาเล่นน้ำบริเวณที่ผมยืนอยู่พอดีครับ

[Oatta]

 

น้องหมาสัญชาติลาวที่กำลังหลับกลางวันฝันดี

อากาศร้อนแบบนี้อยากอาบน้ำแล้วหนีไปนอนด้วยคนครับ

เดินไปนี่เหงื่อโชกตัวเหนียวไปหมดเลย

ยังดีกลับไปขึ้นเรือจะมีผ้าเย็นและน้ำผลไม้เย็นๆ ไว้รอต้อนรับ

[Oatta]

 

ชอบถ่ายภาพเด็กๆ ในหมู่บ้านครับ

เห็นแววตาใสและเป็นประกาย

[Oatta]

 

ไม่แปลกใจที่คนลาวไม่ว่าในเมืองหรือชาวเขาจะฟังภาษาไทยรู้เรื่อง

ผมก็จะสื่อสารกันด้วยภาษาไทยปนกับสำเนียงเหนือของผมนี่ล่ะ

แต่เขาว่าเด็ดสุดสื่อสารกันง่ายต้องเป็นคนอีสานมากกว่า

ทั้งนี้เขาติดจานดาวเทียมไว้แทบทุกหย่อมหญ้า

แทบจะรับทุกช่องบ้านเราไม่พลาดละครดังแม้แต่เรื่องเดียวครับ

[Oatta]

 

ชาวบ้านที่กำลังเดินทางกลับมาหลังจากทำสวน

ความจริงไม่แน่ใจเหมือนกันว่าไปทำอะไรมา (อันนี้นั่งเทียนเอาครับ)

[Oatta]

 

เดินไปเรื่อยจนสุดหมู่บ้านเจอเด็กน่ารักอีกสองคน

อารมณ์ดีและชอบเล่นกล้องมากครับ

ผมใช้เวลาคุยเล่นและถ่ายรูปกับน้องอยู่พอสมควรเลย

[Oatta]

 

“อ๊ะ” อันนี้จานใหญ่ขนาดบิ๊กเบิ้ม

ท่าทางคงรับสัญญาณดาวเทียมได้หลายช่องเหมือนบ้านเราสมัยก่อน

จำได้สมัยเด็กๆ ติดจานใหญ่แล้วตื่นเต้นมาก

ได้ดูทั้ง MTV และก็ซีรีส์เมืองนอกหลายช่องจนดูไม่ไหว

ช่วงหลังไม่ค่อยได้ดูเพราะมีพวกเคเบิ้ลมาตีตลาด

สุดท้ายเลยเหลือแต่จานดาวเทียมเปล่าตั้งไว้ในสนามไม่รู้จะเอาไปทิ้งไหน

เดี๋ยวนี้วิถีชีวิตคงเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนพอสมควร

อันนี้ขนาดยังไม่เริ่ม AEC เต็มตัวนะครับ

เห็นบ้านชาวบ้านมุงไม้ไผ่ทั้งหลังคาและฝาผนัง

แต่ทุกบ้านสามารถดูทีวีได้แทบทุกหลัง

สอบถามพี่ไกด์ใจดีคนเดิมทราบว่าจานใหญ่นี่เป็นของจีน

ราคาก็ตกประมาณพันบาทแล้วแชร์ดูกันทั้งหมู่บ้าน

[Oatta]

 

ก่อนจากหมู่บ้านชาวเขาแห่งนี้เห็นนกสีสวยก็เลยวิ่งไปถ่ายรูปครับ

เป็นตัวแม่และก็ลูกอีกสองที่เขาผูกเชือกเอาไว้

เห็นเขาบอกว่าไปจับมาได้ตั้งแต่สมัยที่ลูกยังไม่เกิดเลย

ก็สื่อสารกันด้วยภาษามือปนไทยกันน่ะครับ

อาจมีเข้าใจถูกผิดกันก็งงไปบ้าง

[Oatta]

 

อันนี้เป็นเรือที่พวกผมนั่งมาครับ

เท่าที่ผมอ่านข้อมูลเขามีเรือให้บริการอยู่สามลำ

ติดเบอร์ไว้น่าจะเป็น “ลำที่สาม”

ที่เห็นเป็นห้องครัวสำหรับเตรียมอาหารให้พวกเรา

เสียดายไปหน้าฝนน้ำเยอะมากก็เลยไม่ค่อยได้ถ่ายเรือสวยๆ กับหาดทราย

ตอนหน้าร้อนหาดทรายริมฝั่งโขงจะกว้างเดินเล่นสนุกมาก (เขาบอกมาอีกทีครับ)

แถมช่วงที่ไปก็เจอฟ้าเน่าก็เลยไม่ค่อยได้เก็บภาพมานัก

ยังไงลองไปดูและจินตนาการเพิ่มจากเว็บของบริษัทเรือก็ดีครับ “แหะๆ”

[Oatta]

 

นี่เลยครับเรือเร็วที่ให้บริการบนลำน้ำโขง

จะเห็นได้ว่าซิ่งมากเลย (อันนี้พยายามถ่ายแพนให้ได้อารมณ์เคลื่อนไหว)

พี่ที่นั่งอยู่บนเรือเห็นผมถ่ายก็เลยเก๊กหน้าหล่อเป็นดาราฮ่องกงค้างไว้เลย

สังเกตดูถ้าเป็นนักท่องเที่ยวจะใส่หมวกและชูชีพด้วยน่ะครับ

อันนี้คงเป็นคนท้องที่ก็เลยเน้นชิวและคงขี้เกียจทำตามกฎ

ประมาณคนขี่มอไซค์บ้านเราแล้วไม่ยอมสวมหมวกเลย

พอเกิดอันตรายมานี่ไม่คุ้มกันเลย

[Oatta]

 

ระหว่างที่เดินทางก็จะเห็นวิวสองข้างทางเหมือนเดิมตลอด

ทางตอนเหนือนี่ผมว่าอารมณ์น่าจะประมาณล่องแม่น้ำปิงแต่ก่อน

พ่อผมเล่าให้ฟังว่าคุณแม่บุญธรรมของย่าเคยทำธุรกิจสมัยนั้นก็จะล่องเรือไปกรุงเทพ

โดยนำของจากกรุงเทพขนขึ้นมาขายทางนี้

ส่วนขาลงไปก็ไม่ตีเปล่าเพราะจะนำของเชียงใหม่ติดไปขายด้วย

ตอนนั้นยังไม่มีฝายน้อยใหญ่ตลอดลำน้ำหรือเขื่อนภูมิพลก็สามารถล่องยาวไปได้เรื่อยๆ

อย่างตอนนี้ก็ไปหมดที่ทะเลสาบดอยเต่าเท่านั้นเอง

ถ้าล่องน้ำปิงก็คงเห็นวิวอย่างนี้น่ะครับ

ซึ่งตอนนี้ทิวทัศน์ด้านข้างคงไม่ใช่ภูเขาและป่าอย่างที่ผมเห็น

แต่คงเป็นบ้านเรือนที่แออัดตลอดสองริมฝั่งซะมากกว่า

อันนี้ก็ถือว่าเป็นทริปย้อนความหลังล่องแม่น้ำปิงเมื่อวันวานก็ว่าได้

ถ้าทางภาคกลางลงไปก็คงไม่ใช่แบบนี้เนื่องจากไม่มีดอยและป่าไม้สีเขียว

ต้องขอบคุณโชคชะตาและทีมผู้สนับสนุนการเดินทางครั้งนี้เหลือเกิน

ผมจึงมีโอกาสได้เห็นภาพธรรมชาติและก็อะไรที่ไม่คิดว่าจะได้กลับมาเห็นอย่างนี้

ระหว่างนั้นก็อ่านหนังสือ Lonely Planet และก็เปิด iPod ฟังเพลงเบาๆ

ชมทัศนียภาพสองฝั่งจนเพลิน

ลมเย็นเอื่อยๆ ที่พัดมาบวกกับเก้าอี้หวายที่เอนตัวแล้วสบายเกิน

เมื่อหนังท้องตึงก็หนังตาหย่อนตามระเบียบครับ

ทานเยอะไปหน่อยอย่างนี้ก็เผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้

[Oatta]

 

วันแรกของการเดินทางก็จะประมาณนี้ล่ะครับ

วิวสองข้างทางก็จะเหมือนกันโดยตลอด

บางช่วงก็เป็นภูเขาที่มีต้นไม้ขึ้นปกคลุมเต็มไปหมด

สลับกับเขาหัวล้านที่หน้าฝนก็จะเห็นเป็นสีเขียว

ไม่ก็จะมีการทำไร่บนแนวภูเขาที่แสนชัน

ทริปนี้ในวันแรกอารมณ์จะประมาณชีวิตที่ค่อยเป็นค่อยไปไม่รีบด่วน

หากใครหวังว่าจะพบเจอวิวแปลกตาตลอดเส้นทางคงไม่ใช่

คิดว่ามันเหมือนมีเส้นบางๆ กั้นอยู่ระหว่างความน่าเบื่อกับการเดินทางแบบ “Slow Life”

ส่วนตัวผมคิดว่าหลังจากที่ชีวิตช่วงนี้มันดูวุ่นวาย

การได้มาเดินทางอย่างนี้เหมือนได้มาพักผ่อนเติมพลังชีวิตอีกครั้งนึง

แบบว่านั่งชมวิวแล้วก็ฟังเพลงไปเรื่อยๆ

อยากนอนก็นอนไม่ต้องคิดอะไรปล่อยให้เวลาค่อยๆ ไหลผ่านไป

ลืมชีวิตในเมืองที่รีบเร่งเก็บเรื่องงานและสิ่งที่วุ่นวายใจไว้

[Oatta]

 

นั่งชมวิวไปเรื่อยๆ เผลอนิดเดียวก็บ่ายแก่แล้ว

มองออกไปก็จะเห็นผู้คนเริ่มเดินทางกลับบ้านกัน

เวลาเจอเรือที่มีเด็กๆ แล่นผ่านก็จะเห็นรอยยิ้ม

เด็กจะคอยตะโกนโหวกเหวกและโบกมือทักทายพวกเรา