88 replies to this topic

[Oatta]

Advertisements

 

พระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลงเรื่อยๆ ครับ

เหมือนเป็นสัญญาณบอกว่าใกล้สิ้นสุดการเดินทางในวันนี้

ซึ่งจากตอนเช้าจุดเริ่มต้นจะใช้เวลาประมาณ 7-8 ชั่วโมง

(ในขณะที่เรือเร็วอาจใช้เวลาเพียง 3 ชั่วโมงเท่านั้น)

โดยปกติก็จะมีเรือช้าทั่วไปให้บริการนะครับ

เพียงแต่เรือที่ผมนั่งจะค่อนข้างสบายกว่า

และมีการดัดแปลงให้จำกัดที่นั่งผู้โดยสารไม่มากเกินไป

ข้อเสียเดียวที่ผมไม่ค่อยปลื้มในการเดินทางเรือมีเพียงเรื่องสูบบุหรี่

แขกที่ขึ้นเรือนี่สูบกันจัดมาก

แทบจะอัดกันแบบไม่แคร์สื่อทีเดียว

บางรายนี่แทบจะมวนต่อมวนก็มี

ถึงแม้ว่าเรือจะเปิดโล่งมีอากาศถ่ายเท

แต่เจอเยอะแบบนี้ก็มีมึนไปบ้างพอสมควร

[Oatta]

 

ในที่สุดการเดินทางอันแสนยาวนานในวันนี้ก็สิ้นสุดลง

เรือของพวกเราก็จะมาส่งยังท่าเรือของโรงแรม “Luang Say Lodge”

ซึ่งก็เป็นที่พักในเครือเดียวกับบริษัทเรือที่ให้บริการ

อยู่บริเวณชานเมือง “ปากเบ็ง” ก่อนถึงไม่ไกลเท่าไหร่

เดินจากโรงแรมไปในเมืองก็ประมาณ 15 นาที

[Oatta]

 

ตัวที่พักจะตั้งอยู่ริมแม่น้ำโขงเลยครับ

โดยด้านหลังจะเป็นภูเขาและปกคลุมไปด้วยป่า

ตรงตามหลักฮวงจุ้ย “หน้าน้ำหลังเขา” เด๊ะๆ

ตัวศาลาที่เห็นก็จะทำจากไม้สักล้วนครับ

สำหรับประเทศลาวในตอนนี้ทางไกด์บอกว่าไม้ถูกกว่าคอนกรีต

คิดแล้วช่างตรงข้ามกับบ้านเราที่ไม้ถูกกฎหมายเป็นของหายากแล้ว

และก็บ้านไม้สักทั้งหลังนี่ถ้าไม่แน่จริงนี่ไม่ค่อยเจอเท่าไหร่

ซึ่งตัวอาคารก็เป็นแบบสถาปัตยกรรมท้องถิ่นทั่วไปของลาว

แต่ดูไปผมว่าก็ไม่ค่อยต่างจากบ้านดั้งเดิมทางภาคเหนือของเราเท่าไหร่

โดยสร้างขึ้นมาตั้งแต่ปี 1998 แล้วครับ

สำหรับบ้านพักมีทั้งหมดประมาณ 20 หลัง

ก็จะเป็นแนวบังกาโลหนึ่งห้องนอนพร้อมห้องน้ำในตัว

ไม่ติดแอร์ก็เลยต้องมีมุ้งให้ทุกเตียงเลย

ตอนกลางคืนแมลงจะเยอะมากจึงต้องปิดไฟไว้ครับ

หน้าหนาวไม่ต้องกลัวเพราะจะมีน้ำอุ่นให้ทุกห้องเวลาอาบน้ำ

ช่วงหน้าฝนแบบนี้ผมไม่ค่อยปลื้มสักเท่าไหร่

อยากได้ห้องแบบติดแอร์จะยินดีมากเนื่องจากเป็นคนขี้ร้อนครับ “แฮ่ๆ”

ตอนกลางคืนนี่กว่าจะนอนได้ก็ทำเอาเหงื่อโซกไปทั้งตัว

คิดว่าถ้ามาเที่ยวตอนหน้าหนาวนี่คงแจ่มไปเลย

[Oatta]

 

หลังจากที่เก็บสัมภาระเข้าห้องเสร็จ

เห็นว่าเหลืออีกนานกว่าจะถึงเวลานัดทานข้าว

ผมจึงมานั่งเล่นบริเวณห้องอาหารที่จะมี Wifi ให้บริการฟรี

ความจริงบางห้องสามารถใช้ได้เช่นกัน

แต่ห้องพักผมอยู่ไกลความเจริญ​(แทบจะสุดปลายหลังสุดท้าย)

จึงต้องเดินกลับมาเล่นที่ส่วนกลาง

แขกบางคนก็จะมานั่งเล่นแล้วก็สั่งเครื่องดื่มไปพร้อมกัน

กลับถึงห้องนี่เหนียวไปทั้งตัวจนต้องอาบน้ำก่อนกลับมาทานข้าวเย็นครับ

พอเสร็จแล้วประมาณทุ่มนึงก็ได้เวลาอาหารค่ำ

ทางโรงแรมก็จะจัดแบบบุฟเฟ่ต์ให้น่ะครับ

อาหารก็จัดมาค่อนข้างดีและอร่อยใช้ได้เลย

แต่มื้อนี้ผมไม่ค่อยสนุกกับการกินเท่าไหร่

เนื่องจากช่วงเย็นนี่มีอาการหน้ามืดเวียนหัวคล้ายจะเป็นลม

เคยมีอาการแบบนี้ตอนอาหารเป็นพิษแต่คิดว่าไม่ใช่

น่าจะเป็นเพราะช่วงบ่ายอาจจะนั่งตากอากาศร้อนนานไปหน่อยครับ


มัวแต่ห่วงอัพรูปกับเช็คข้อความจากเมืองไทย
ไม่อย่างนั้นเนื้อย่างที่เห็นนี่คงอร่อยกว่าที่ได้ชิมอย่างแน่นอน “ฟันเฟิร์มครับ”

 

ป.ล. ชอบของหวานตบท้ายเป็นกล้วยชุปแป้งทอดกับงาทานกับน้ำราดหวานๆ

[Oatta]

 

ตรงนี้เป็นซุ้มทางเดินที่จะไปยังห้องพักครับ

อย่างที่บอกทุกอย่างส่วนใหญ่ทำจากไม้หมดเลย

[Oatta]

 

ภายนอกของห้องพักที่ออกแบบคล้ายกับบ้านเรา

คิดว่าชาวต่างชาติน่าจะค่อนข้างชอบครับ

เสียดายอย่างเดียวตรงไม่ติดแอร์นี่ล่ะ

ถึงแม้ว่ามันจะเข้ากับธรรมชาติและก็ตอนกลางคืนได้ยินเสียงแมลงชัดเจน

สำหรับคนขี้ร้อนอย่างผมนี่ไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่

แต่โดยรวมผมถูกใจบรรยากาศที่นี่มากครับ

[Oatta]

 

และสำหรับภาพนี้ผมถือว่าเป็นสุดยอดไฮไลท์ที่ผมเจอในการเดินทางช่วงแรก

ที่เห็นจอดอยู่เป็นเรือลำที่ผมใช้เดินทางตลอดช่วงเวลาสองวัน

มาในป่าเขาแบบนี้จะเห็นดวงดาวอยู่เต็มท้องฟ้า

ถ้าผมไม่ผิดนี่เป็นครั้งที่สองในชีวิตที่เห็นดาวได้เยอะขนาดนี้

ครั้งแรกตอนผมไปเที่ยวภูกระดึงเมื่อช่วงเรียนจบใหม่ๆ

แต่สมัยนั้นผมยังถ่ายภาพไม่เก่งจึงไม่มีบันทึกความทรงจำกลับมา

ตรงนี้หากมองให้ดีจะเห็นทางช้างเผือกอยู่ด้านซ้ายของภาพ

ตอนแรกผมเห็นเหมือนหมอกควันก็เลยสงสัยคว้ากล้องมาถ่ายดู

เพราะคิดว่าฟ้าใสดาวชัดแบบนี้ไม่น่าจะใช่เมฆ

สรุปว่าเป็นทางช้างเผือกอย่างที่ผมคิดไว้จริงๆ ด้วยครับ

[Oatta]

 

มาดูกันให้ชัดๆ ด้วยภาพนี้ดีกว่าครับ

เป็นครั้งแรกที่มีโอกาสถ่ายทางช้างเผือกกลับมาแบบนี้

มีโอกาสหวังว่าจะได้แก้มืออีกสักรอบอย่างแน่นอน

จำได้ว่าตอนไปภูกระดึงสมัยนั้นข้างบนหลังสามหรือสี่ทุ่มเขาจะปิดไฟหมด

มองไปเห็นทางช้างเผือกพาดอยู่กลางหัวเต็มท้องฟ้าเลยครับ (ชัดกว่าคราวนี้มาก)

เสียดายตอนนั้นเก็บกลับมาได้แต่ความทรงจำเท่านั้นเองครับ

ภาพนี้ส่งท้ายก่อนเข้านอนในวันนั้น

มองไปบนฟ้าจะเห็นฟ้าแลบในระยะไกลออกไป

ดูสภาพแล้วบวกกับพยากรณ์อากาศสงสัยพรุ่งนี้ไม่น่ารอด

ไม่ได้พกตะไคร้มาด้วยแต่ก่อนนอนทุกคืนหลังสวดมนต์จะขอไม่ให้เจอฝน

งานนี้เน้นพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ขอให้ช่วยอย่างเดียวเลยครับ

[Oatta]

 

เช้านี้ผมมาตามนัดตื่นตอนตีห้าครับ

ยังดีที่ตั้งมือถือปลุกไว้แล้วยอมตื่นด้วย

ปกติอยู่บ้านคงกดปิดแล้วรีบนอนต่อ

กะว่าน่าจะมีแสงเช้าสวยๆ ให้ผมพอเก็บภาพได้บ้าง

[Oatta]

 

เห็นหมอกแบบนี้ก็หงอยไปเลยครับ

ฟ้าเน่าอดกับแสงสวยๆ ยามเช้าแน่นอน

แต่มองในแง่บวกถือว่าเจอหมอกได้บรรยากาศสวยอีกแบบ

[Oatta]

 

บรรยากาศโดยรอบของห้องอาหารยามเช้าวันนี้

เมื่อวานหัวค่ำนี่จัดเต็มแบบชุดดินเนอร์เลย

อาหารเช้าก็จะมีพวกไข่ดาวทานกับขนมปังปิ้งและแยมต่างๆ

ขออภัยที่รอบนี้ไม่ค่อยได้เก็บภาพอาหารระหว่างมือเลย

เนื่องจากค่อนข้างเกรงใจและกลัวจะรบกวนแขกท่านอื่นน่ะครับ

[Oatta]

 

สำหรับผมนี่อาจเป็นการตื่นเช้าสุดในรอบปี

แต่ของชาวบ้านนี่คงเป็นเรื่องปกติครับ

วิถีชีวิตของผู้คนริมน้ำโขงก็ดำเนินไปตามประจำวัน

 

ป.ล. งานนี้ผมเล่นแพนกล้องสนุกไปเลย (อิๆ)

[Oatta]

 

เช้านี้นัดรวมพลกันค่อนข้างเร็วครับ

แปดโมงทุกคนต้องพร้อมที่จะออกเดินทางแล้ว

เพราะหนทางที่เหลือนี่ยังอีกยาวไกล

และวันนี้มีโปรแกรมแวะข้างทางสองแห่ง

เห็นอากาศเหงาๆ แบบนี้ส่วนนึงเพราะอิทธิพลพายุที่ขึ้นฝั่งเวียดนามครับ

ถ้าไม่ติดว่าผมไม่อยากลุยฝนแล้ว

อากาศและวิวแบบนี้ก็สวรรค์ของคนชอบถ่ายรูปเช่นกัน

[Oatta]

 

ถึงแม้ว่าบางทีหมอกออกจะเยอะไปหน่อยก็ตาม

ผมก็ยังจัดว่าโออยู่นะครับ

ขออย่างเดียวฝนอย่าตกก็พอแล้ว

[Oatta]

 

เห็นเมฆลอยต่ำแบบนี้แล้วแอบดีใจ

ถ้าอยู่บนที่สูงถ่ายลงมาคงจะดีกว่านี้ครับ

[Oatta]

 

อันนี้กำลังก่อสร้างอยู่ข้างที่พักของผมเลยครับ

น่าจะเป็นรีสอร์ทติดแอร์อย่างดี

เห็นโครงสร้างแล้วชวนอยากให้มี “Pool Villa” ไปด้วยดีป่ะ

[Oatta]

 

ออกเดินทางไปสักพักหมอกก็เริ่มจากลงเมื่อแดดส่องลงมาครับ

เช่นเคยครับกับภูเขาหัวโกร๋นเป็นหย่อมๆ

[Oatta]

 

ระหว่างนั่งเรือก็พยายามทำการบ้านอ่านหนังสือเตรียมตัวสำหรับ “หลวงพระบาง”

ก่อนมานี่งานยุ่งมากจนไม่ทันได้ศึกษาอะไรก่อนทั้งนั้น

ส่วนนึงคงเป็นเพราะมากับทัวร์ที่เตรียมไว้ก็เลยชะล่าใจเกินไป

ปกติเป็นคนชอบวางแผนเที่ยวเองหมดไม่ค่อยชอบไปกับบริษัททัวร์เท่าไหร่นักครับ

อย่างหลายปีก่อนไปเที่ยว “นิวซีแลนด์” ก็วางแผนขับรถเที่ยวเอง

เกริ่นมาขนาดนี้ขอถือโอกาสมั่วนิ่มโฆษณาหนังสือ “เที่ยวไม่ง้อทัวร์ ตีตั๋วตะลุยนิวซีแลนด์” ดีกว่า
ยังไงใครจะไปเที่ยวผมขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ

ออกทะเลไปไกลกลัวโดนทางแอดมินพันทิปแบนเหมือนกัน (ฮ่าๆ)

กลับเข้าเรื่องนะครับว่านั่งเรือประมาณสองชั่วโมงก็ถึงที่หมายแรกของวัน

“บ้านบ่อ (Bor Village)” เป็นหมู่บ้านที่ลงมาก็ขายแบบ “Hard Sell” กันเลยทีเดียว

เด็กก็มานั่งรอขายของซึ่งส่วนใหญ่เป็นพวกผ้าทอต่างๆ ตั้งแต่ทางขึ้น

น้องอารมณ์ดีดูสนุกและคุ้นเคยกับนักท่องเที่ยวครับ

อันนี้ประมาณใกล้เคียงกับบ้านแม้วบนดอยปุยที่ขายของกันเลย

แบบว่าดูราคาของแล้วไม่ถูกเท่าไหร่นัก

คำนวณแล้วคงต้องใช้ฝีมือในการต่อพอสมควร

[Oatta]

 

หมูที่ชาวบ้านเลี้ยงเอาไว้นะครับ

หน้าตาก็คล้ายหมูที่ผมเจอบนดอยแถวเชียงใหม่

[Oatta]

 

น้องขายของเก่งกันทุกคนเลยครับ

ที่บ้านผมไม่เน้นซื้อของก็รีบถ่ายแล้วก็ตีกรรเชียงหลบไป