45 replies to this topic

[RAJCHABUT]

Advertisements

รับค่ะ รับ ต่อเลยคะพี่ต้น ... อิอิ อยากรู้มีเศร้ากว่านี้อีกไหม ชอบอ่านจิงเีชียว อินได้ที่ ฮ่า ๆ ๆ ๆ

เอาเรื่องนี้มาด่วน อยากอ่าน จะดูว่าเรียกน้ำตาอีกได้ไหม

ปาย ใ น ค ว า ม ผู ก พั น นั้ น เ จ็ บ ป ว ด

HFlight กระทู้รวมเรื่องเศร้า อิอิ

ขอมาขนาดนี้ . . .

. . . ไอ้ต้นจัดห้ายยยยยยยยยยย

[RAJCHABUT]

ใ น ค ว า ม ผู ก พั น นั้ น เ จ็ บ ป ว ด

ฝนที่ตกลงมาตั้งแต่บ่าย ยังไม่มีที่ท่าว่าจะหยุด เห็นทีวันนี้รถคงติดกันบนถนนอีกนาน ผมถอนหายใจเป็นครั้งที่ร้อยได้แล้วกระมัง งานที่ยังค้างอยู่บานเบอะ มันทำให้เวลาว่างที่มีอยู่น้อยนิด ต้องน้อยลงไปอีก . . .

“แม่งเอ้ย แฮ้งค์อีก” ผมรัวนิ้วแรง ๆ ลงบนแป้นพิมพ์ เคาะมันด้วยความโมโห ทั้งโมโหตัวเอง ทั้งโมโห ไอ้เครื่องคอมฯ เฮงซวย

“โธ่โว้ย !”

เสียงสบถ พร้อมทั้ง เอนตัวพิงกับเก้าอี้ ผมทำไปตั้งเยอะ แต่ไม่ได้เซฟเก็บเอาไว้ ทำไมผมเลินเล่อได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้ ทั้ง ๆ ที่น่าจะเฉลียวใจ แต่มันก็สายไปเสียแล้ว ในเมื่อตอนนี้เครื่องมันรวน

ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว . . .

. . . เหมือนหัวใจผม

ผมรีสตาร์ทเครื่อง . . .

ดีนะ . . . เทคโนโลยี่ หากผิดพลาด เราสามารถแก้ไขได้ แต่ชีวิตความเป็นจริงของคนเรา มันจะแก้ไขได้แบบเทคโนโลยี่หรือ มันคงไม่สามารถที่จะแก้ไขอะไรได้ เพียงชั่วครู่ เครื่องก็อยู่ในสถานะที่พร้อมจะใช้งานตามปกติ

หาก . . .

ผมไม่มีอารมณ์ที่อยากจะทำอีกแล้ว . . .

[RAJCHABUT]

ผมชื่อ . . .

. . . ใบหม่อน

ไอ้ม่อน . . . คือชื่อที่เพื่อน ๆ เรียกขาน ชื่อแบบผม ถ้าให้ทายว่าเป็นคนภาคไหน คงเหลือตัวเลือกแค่สองภาค . . .

ชีวิตของผม . . .

. . . ความเหงาคือเพื่อนแท้

ความอ่อนแอ . . .

. . . ก็เพื่อนสนิท

ผมเริ่มเซ็งกับงานที่มันกองอยู่พะเนินเทินทึก ถ้าเพียงแต่ผมไม่สะเพร่า ป่านนี้งานมันคงใกล้เสร็จ ช่างมันเหอะ เพราะอย่างไรผมก็แก้ไขมันไม่ได้แล้ว ตอนนี้ คงทำได้แค่ เข้าเวป หาอะไรทำ ตามเรื่องตามราวดีกว่า

ผมเข้าเวปเล้าเป็ด . . .

แอบเข้ามานานแล้ว แอบอ่านเรื่อย ๆ ไม่ค่อยแสดงตัวตนเท่าไหร่ เพราะผมรู้ดี การแสดงตัวให้เป็นที่รู้จักอาจจะไม่ปลอดภัยกับผมเท่าที่ควร สถานะบางอย่างมันไม่ควรเปิด อีกผมมีโลกของผม โลกที่ผมปิดกั้นคนอื่นพอสมควร

ผมติดนิยายอยู่เรื่องนึง . . .

ตอนนี้ . . .

[RAJCHABUT]

. . . เรื่องในนิยายมันดำเนินมาถึงตอนสุดท้ายแล้ว ผมได้รับเมล์แล้วล่ะ เมล์ต้นฉบับจากนิยายเรื่องนี้ที่คนแต่งใจดียกให้ผมเป็นแฟนพันธุ์แท้ ในฐานะแอบจับผิดเรื่องราวในนิยายมาโดยตลอด


ในย่อหน้าสุดท้ายของนิยายเรื่องนั้น . . .

"รักฤๅผูกพัน . . . ก็เจ็บปวดเท่ากัน"



ผมยิ้ม . . .

. . . มีความสุขนะ . . .

ผมมีความสุขกว่าที่ผ่านมาเสียอีก มากกว่าตอนที่เจอมันครั้งแรก มากกว่าตอนที่ได้กอดมันครั้งแรก มากกว่า . . . มากกว่า

ทั้งหมดที่ผมเคยมี . . .

บางครั้งผมยังอดคิดไม่ได้ว่า บททดสอบที่ผมผ่านมาได้ ผมผ่านมาได้อย่างไรกัน ตอนนี้ผมพร้อม พร้อมที่จะเห็นมันเป็นในสิ่งที่มันอยากจะเป็น

ถ้ามันเรียนจบ . . .

ทางที่มันเลือกเดิน . . . ผมจะยอมรับ ไม่ว่าผมจะเจ็บปวดหรือมีความสุข ผมก็จะยอมรับในการตัดสินใจของมัน . . . สิ่งนี้มิใช่หรือที่ผมคิดเอาไว้

ตอนนี้ . . . มันก็จบแล้วนี่หว่า . . .

บางที . . . นี่อาจจะเป็นคำตอบสุดท้ายที่ผมค้นหามาตลอดชีวิต

การรอคอย . . .ทรมานเสมอ

. . . หาก . . .

ความสุขอยู่ที่เราได้รับรู้ว่า คนที่เรารอ เขาก็รอเราอยู่เช่นกัน

[RAJCHABUT]

ผมยิ้มเมื่ออ่านตอนสุดท้ายอีกรอบ . . . เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว ผมก็จำไม่ได้ ผมรู้แค่ว่า มันตืบ มันตันอยู่ให้หัวใจของผม มีคำถามมากมายที่ค้างคาใจ

. . . เรื่องจริงมั้ยหว่า ?

ทำไมอาร์มไม่ให้โอกาสโก . . . ในเมื่อยังมีเวลา มีโอกาส

การรอคอย . . .

. . . คือจุดจบของเรื่องนะหรือ ผมเลื่อนมือเปิดลิ้นชักของโต๊ะทำงาน รูปถ่ายใบนั้นซืดจางกว่าเมื่อวาน มันคงซืดจางลงทุกวัน ทั้ง ๆ ที่เพิ่งถ่ายมาไม่นาน ผมยิ้มกับภาพ กับคนในภาพ . . .

ภาพใบนี้ . . .

. . . เพื่อนผมมันถ่ายให้ เมื่อตอนปีใหม่นี่เอง

แค่ . . . หกเดือนเอง ไม่นานหรอก ผมใส่เสื้อหนาวตัวใหม่ที่เพิ่งถอยมาก่อนไปที่นั่นไม่กี่วัน และอีกคนกอดคอผมเอาไว้ มันยิ้มกว้าง . . . ไอ้ว่าน

ปาย . . .

ผมจำได้ จำได้ดีในวันแรกที่ผมเข้าไปอ่านนิยายเรื่องนี้ มันเปิดตัวด้วยความรู้สึกที่ชวนหดหู่ บางคนเลือกที่จะหนี . . .

และ . . .

คนที่ตาม . . . ผมเกือบจะเลิกอ่านอยู่แล้ว เมื่ออ่านตอนที่สองจบ เพราะมันไม่มีอะไรที่บอกว่าผมควรจะอ่าน ในเมื่อเรื่องมันมีแต่ความเศร้า . . .

[RAJCHABUT]

หากแต่ . . .

. . . บางอย่างบอกผมว่า อ่านอีกหน่อยเหอะ

อยากรู้ . . .

ทำไม คนที่มีโอกาส ถึงเลือกที่จะไม่ใช้โอกาส ผมเลยเลือกที่จะอ่านตอนที่สาม อ่านเพราะความอยากนั่นเอง ความอยากที่มีอยู่ในตัวคนทุกคน

ความรักของคนสองคนเกิดขึ้นที่นั่น และผมไม่รีรอเลยที่จะบอกตัวเองว่าผมจะอ่านเรื่องนี้ ผมจะติดตามเรื่องนี้ไปจนจบ เพราะประโยคไม่กี่ประโยคที่ผมเจอในตอนที่สาม . . .

เมืองเล็ก ๆ ที่มีขุนเขาโอบล้อมรอบ . . .

เมืองที่มีแม่น้ำสายเล็ก ๆ ไหลผ่าน เมืองที่คนไทยแทบจะไม่รู้จัก แต่ฝรั่งนักท่องเที่ยวเริ่มแบกเป้กันเข้ามา เมืองที่เป็นจุดพักระหว่าง เชียงใหม่กับแม่ฮ่องสอน . . .

ผมรู้ . . .

. . . ที่นั่นคือ

ปาย . . .

[RAJCHABUT]

ผมรู้โดยที่ยังไม่อ่านถึงคำเฉลย มันเหมือนมีอะไรบางอย่าง มันแล่นลึกเข้าในหัวใจ ความรักสำหรับบางคนมันสวยงาม แล้วความรักในแบบที่ผมเป็นอยู่ มันจะสวยงามมั้ย

จากวันนั้น . . .

. . . ถึงวันนี้ เดือนเต็ม ๆ

หนึ่งเดือนที่มันพาผมดำดิ่งไปกับคนสองคนตัวละครที่โลดแล่นในความรู้สึกของผม คนที่ทำให้ผมยิ้มทั้งน้ำตา บางครั้งผมเอาฝ่ามือปิดใบหน้าที่หน้าจอคอม ซ่อนรอยน้ำตาเอาไว้ ไม่ให้เพื่อน ๆ ที่ทำงานเห็น

ผมไม่รู้ . . .

. . . ทำไมผมถึงรู้สึกผูกพันกับนิยายทางเน็ทเรื่องนี้

หรือเพราะ . . . ฉากของมันคือ ปาย

ฝนคงกระหน่ำเม็ด และบนใบหน้าผมตอนนี้ ผมรู้ ความอ่อนแอมันมาเยือนผมอีกครั้ง ผมปล่อยให้มันไหลออกมาเอง ก่อนที่มันจะค่อย ๆ ไหลรินผ่านแก้ม ตกลงไปที่ภาพถ่ายใบนั้น . . .

[RAJCHABUT]

เรา . . .

ผมหมายถึงผมกับไอ้ว่าน เรารู้จักกันที่โรงเรียนกวดวิชา เมื่อสักเจ็ดปีที่ผ่านมาเห็นจะได้ ไอ้ว่านมันพวกนักเรียนโรงเรียนขาสั้นสีน้ำเงิน โรงเรียนมันดังเรื่องฟุตบอล ส่วนผมแค่เด็กแถวเซ็นลาด มันมานั่งเรียนกวดใกล้ ๆ กับผม แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ค่อยสนใจเรื่องที่จะเรียนเท่าไหร่ ผมไม่รู้นะ ถ้าไม่อยากเรียน จะมาเรียนให้เปลืองเงินไปทำไม . . .

มันคอยถามโน่นถามนี่ผมตลอด ทั้ง ๆ ที่เราก็เรียนด้วยกัน เดือนแรกผ่านไป กลายเป็นว่ามันกับผมสนิทกัน วันไหนผมมาสายมันจะเก็บชีสต์เอาไว้ให้ และวันไหนมันมาสายผมก็จะทำแบบที่มันทำให้ผม

ในเวลานั้น . . .

. . . ผมไม่เคยคิดกับมันเกินกว่าเพื่อน ไม่เคยเลย ไม่เคยสักครั้ง ชีวิตของผม ห่างกับคำว่าเกย์ ผมรู้แค่มีความสุขเวลาที่ได้อยู่ใกล้ ๆ มัน เพราะผมจะคุยกับมันได้ทุกเรื่อง

และเรื่องที่เราคุยกันส่วนมากจะเป็นเรื่องเรียน มหาวิทยาลัยที่อยากจะเข้า ผมอยากเรียนบัญชี ส่วนมันอยากเรียนวิศวะ มันบอก มันอยากเป็นวิศวกร แต่มันกลัวว่าจะเอ็นท์ไม่ติด เพราะฐานมันอ่อน มันเลยต้องมากวดวิชา

มันให้ผมช่วยติวคณิตศาสตร์ให้มัน เพราะมันไม่เก่ง ผมยินดีเป็นที่สุด . . .

[RAJCHABUT]

. . . แล้วมันก็ได้วิศวะสมความตั้งใจของมัน

ส่วนผมไม่ได้อย่างที่หวัง แต่ผมเฉย ๆ เพราะผมคิดว่าอะไรก็ได้ ขอให้ได้ที่เดียวกับมันผมก็ดีใจแล้ว สี่ปีที่อยู่ในมหาวิทยาลัย ผมกับมันเหมือนเพื่อนที่สนิทกันมาแรมปี เพราะหลังเลิกเรียน ใครเลิกก่อนจะเป็นฝ่ายมารออีกคนเสมอ จนมันกลายเป็นความเคยชิน ว่าอีกคนเป็นเหมือนส่วนหนึ่งในชีวิต ผมยินดีที่จะรับความเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเอาไว้เงียบ ๆ

ผมเริ่มรู้หัวใจตัวเอง . . .

หาก . . . ผมจะบอกมันได้อย่างไร มันคือเพื่อนผม มันคือเพื่อนที่ดีที่สุดที่ผมเคยมี ความรู้สึกของผม มันเดินก้าวข้ามคำว่าเพื่อนไปแล้ว แต่ความรู้สึกของมัน ผมไม่รู้ ผมไม่รู้ว่ามันจะก้าวข้ามแบบที่ผมก้าวข้ามหรือเปล่า . . .

ถ้า . . . มันไม่ใช่

ผมไม่กล้าพูด ไม่กล้าบอกมัน เพราะผมรู้จักมัน มันออกจะเป็นที่คลั่งไคล้ของรุ่นน้อง ก็มันหน้าตาดีระดับแถวหน้าของคณะ ส่วนผม มันแค่พื้น ๆ เทียบกับมันไม่ได้เลย ผมเจียมตัวเองดี ว่าชาตินี้คงทำได้แค่แอบรักมันเงียบ ๆ แบบนี้แหละ

[RAJCHABUT]

ปีสุดท้าย . . .

มันอกหัก มันลากผมไปกินเหล้า มันเมามาก เมาจนเหมือนหมาตัวนึง ผมได้แต่อยู่กับมัน มันร้องไห้ มันบอกสิ่งที่มันเจ็บปวดที่ผู้หญิงคนนั้นทิ้งมัน มันกอดผมเอาไว้ แต่ผมนะหรือ เจ็บปวดยิ่งกว่ามันเป็นพันเท่า ผมต้องฟังมันเล่าเรื่องของมันกับผู้หญิงคนนั้น ผมต้องฟังมันระบายออกมาทั้ง ๆ ที่หัวใจผม มันเจ็บช้ำใกล้จะตาย ผมจะตายก่อนมันอยู่แล้ว ผมจะช่วยมันได้อย่างไร ในเมื่อมันเจ็บ ผมเจ็บยิ่งกว่า

แล้วมันก็ผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ . . .

ผมยิ้ม . . .

. . . หายเจ็บพร้อมมัน

และตั้งแต่นั้นมันมาขลุกอยู่ที่หอผม มันบอกผม ผมเป็นเพื่อนที่มันรักมากที่สุด มันบอกว่าผมดีที่สุดสำหรับมัน ถ้ามันจะมีเพื่อนแบบผม มันขอมีแค่คนเดียว

ผมจุก . . .

. . . จนไม่มีคำพูด

[RAJCHABUT]

ผมรักมัน . . . รักมันมากกว่าเพื่อน แต่ผมไม่สามารถห้ามความรู้สึกของตัวเองได้ ผมรักมันน้อยกว่านี้ไม่ได้ ผมทำได้แค่แอบรักเพื่อนของตัวเอง เพื่อนที่ดีที่สุด ผมไม่รู้เหมือนกัน ทำไมผมต้องรักมัน ทั้ง ๆ ที่เพื่อนที่คณะหล่อกว่ามัน แต่ผมไม่รู้สึกแบบนั้นเลย . . .

เราเรียนจบ . . .

. . . ต่างคนต่างแยกย้ายไปทำงาน

ผมได้งานใน กรุงเทพฯ ส่วนมัน ได้งานที่นิคมอุตสาหกรรมมาบตาพุด ระยองโน่น ระยะทางทำให้เราห่างกัน แต่มันกับผมยังคงติดต่อกันเสมอ ผมคิดถึงมัน คิดถึงมันทุก ๆ เวลา แต่ผมรู้ บางทีความเป็นเพื่อนของเรามันคงดีกว่าการที่ผมจะดึงมันมาเป็นแบบผม

[RAJCHABUT]

“ไอ้ม่อน ปีใหม่มีโปรแกรมไปไหนว่ะ” มันโทรมาในเย็นวันศุกร์แรกของเดือนสุดท้ายแห่งปี

“ไม่รู้ว่ะ”

“ไปปายกับกูมั้ย”

“ไป” ผมตอบโดยไม่ต้องคิด เพราะอะไร ไม่ต้องบอกแล้วกัน ผมรู้แค่ว่า ที่ไหนก็ได้ที่มันอยากให้ผมไป ผมจะไป ต่อให้ที่นั่นจะเป็นนรก ถ้ามันอยากให้ผมลงไป ผมก็จะลงไปด้วยความเต็มใจ

ผมรักมัน . . .

. . . คือเหตุผลเดียวที่มี

“ไอ้นี่ ไม่ถามเลยเหรอ ใครไปมั่ง”

“เออ ไม่ถาม ใครไปไม่สน มีมึงไป กูไป”

“สาดดดดดดดดด รักกูเหรอ” เสียงมันขี้เล่นเหมือนเคย

ผมยิ้มกับตัวเอง มันจะรู้อะไรหรือไม่ เวลานี้ ผมไม่สนหรอก ผมรู้แค่ว่า ผมมีความสุขเวลาที่เห็นมันยิ้ม

ผมเจ็บเวลาที่เห็นมันร้องไห้ . . .

[RAJCHABUT]

“มึงอยู่ไหน”

“มอเตอร์เวย์ กำลังเข้ากรุงเทพฯ คืนนี้กินเหล้ากัน”

“เออ ได้”

“กูค้างห้องมึงนะโว้ย” มันบอกกลับมา

“ก็มาแย่งที่นอนกูทุกที แถมเวลาเมาชอบอ้วกอีก” ผมจำได้ สิ่งที่มันเป็น สิ่งที่เกิดขึ้นกับมัน ผมไม่เคยลืม

“คนอย่างกูไม่มีเมา แค่นี้นะโว้ย คืนนี้เจอกัน” มันวางสายไปแล้ว

ผมยิ้ม . . .

. . . แค่นี้แหละความสุขของผม

ความสุขของคนที่ได้รักคนอื่น ผมไม่ได้ต้องการร่างกายของมัน เพราะถ้าผมทำแบบนั้น ผมทำไปนานแล้ว สิ่งที่ผมได้จากมัน ความรู้สึก สิ่งนี้ต่างหากที่สำคัญ ที่เราต้องแลกมันด้วยเวลา ด้วยหัวใจของกันและกัน

ผมนับวันรอ . . .

. . . รอที่จะให้ถึงปลายปี

[RAJCHABUT]

เราไปถึงเชียงใหม่ตั้งแต่เช้า ผมยืนงงที่สถานีรถไฟเชียงใหม่ ก่อนที่มันจะลากผมกับเพื่อนอีกสี่คนมาที่สถานีขนส่งอาเขต แล้วนั่งรถตู้ต่อไปยังจุดหมายของเรา เมืองเล็ก ๆ กลางหุบเขา

ที่พักเป็นรีสอร์ทริมน้ำ ที่เราทั้งหมดตกลงที่จะเลือก และดูเหมือนว่ามันจะเงียบสงบ ผมชอบนะ เพราะมันเหมือนกับว่าเราได้มาพักผ่อนสมองหลังจากที่ ตรากตรำกับงานมาตั้งเป็นปี คืนแรกที่ปาย ผมหลับเป็นตาย

“เฮ้ยมึง ตื่น ๆ” มันนิสัยดี เอาเท้าเขี่ยผม

“หนาวไอ้สัด” ผมดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอาไว้ อากาศยามเช้ามืดที่ดาวยังไม่หมดท้องฟ้า มันหนาวเหน็บเหมือนตู้แช่แข็งดี ๆ นี่เอง

“ดูโน่นมึง” มันไม่ละความพยายาม ดึงผ้าห่มที่ตัวผม

เลยกลายเป็นการแย่งกันไปแย่งกันมา จนริมผ้ามันฉีกขาด และมันก็ได้ในส่วนที่เป็นด้ายเส้นเล็ก ๆ ไปเท่านั้น

“โห ไอ้ม่อน ขนาดนี้แล้วมึงยังมีเยื่อใยให้กูอีกหรือ”

“สาด” ผมรีบทิ้งผ้าห่มทันที เพราะมือมันถือด้ายที่หลุดจากริมผ้าห่มผม มันหัวเราะกับท่าทางของผม

หัวใจผมนะหรือ มีความสุขจะตาย . . .

. . . มันเต็มอิ่มแล้ว

[RAJCHABUT]

“แหมมึง เล่นแค่นี้ ทำเป็นหน้าแดง ชอบกูเหรอ”

“ไอ้เหี้ย กูผู้ชายโว้ย” ผมใช้เท้ายันมันเบา ๆ

“เออ รู้ มาดูนี่ก่อน” มันเอามือมาจับมือผมเบา ๆ ลากผมมาที่หน้าต่าง

“อะไร”

“มึงเห็นดาวมั้ย” มันชี้ไปที่หน้าต่าง

ผมมองตามัน ท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงินเข้ม ดวงดาวนับล้านทอแสงเป็นประกายระยิยระยับ ความหนาวที่ไหลผ่านหน้าต่างทำเอาผมต้องกอดอกเอาไว้ นั่งมองดาวตามที่มันบอก มันสวยจริง ๆ

“ห่มไว้ มึงยิ่งแพ้อากาศอยู่” มันดึงผ้าห่มมาคลุมตัวผมเอาไว้

“ขอบใจ แล้วมึงล่ะ . . .” ผมหันไปหามัน ก่อน จะแบ่งผ้าห่มให้มัน

“. . . เอาแบ่งกันกับกู”

ตอนนี้ทั้งมันและผมอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ผมรู้สึกหัวใจเต้นแรง อย่างน้อยที่สุด ผมได้อยู่กับคนที่ผมรัก และผมไม่มีวันยอมให้มันรู้ถึงความรู้สึกในส่วนลึกของหัวใจผมเป็นอันขาด

“ตั้งแต่กูมีเพื่อน มึงคือเพื่อนที่กูรักมากที่สุดไอ้ม่อน” มันหันมาหาผม

“กูรู้”

“รู้ได้ไงว่ะ”

“เคยบอกกูแล้ว”

“ตอนไหน”

“ตอนเมา”

“เมื่อไหร่ กูจำไม่ได้”

“ดีแล้วที่จำไม่ได้ เพราะกูไม่อยากให้มึงจำเหมือนกัน” ผมมองหน้ามัน

“ทำไมว่ะ”

“เพราะถ้ามึงจำ วันนึงมึงอาจจะลืม แต่กูอยากให้มึงรู้ เพราะความรู้จะติดตัวมึงไปจนตาย เหมือนที่กูรู้ ว่ามึงเป็นใคร เป็นคนที่สำคัญกับกูขนาดไหน” ผมยิ้มให้มัน

[RAJCHABUT]

“ไอ้ม่อน” มันกอดผมเอาไว้ใต้ผ้าห่มผืนนั้น ผมอบอุ่นอย่างที่สุดในเช้าอันหนาวเหน็บของเมืองเหนือ

สายวันนั้น เราออกเดินเล่นกันในเมืองปาย ยามเช้าปีใหม่ ผู้คนมากมาย ล้วนมาจากกรุงเทพฯ แทบทั้งนั้น ผมแปลกใจที่คนกรุงแห่กันมาที่นี่มากมาย เสมือนหนึ่งเรากำลังเดินอยู่แถบถนนข้าวสาร ทุก ๆ ที่ในปาย ล้วนมีแต่คนกรุงเทพฯ แทบทั้งสิ้น

กว่าจะกลับมาที่พักก็เกือบค่ำ แล้วเราก็ไปหาอะไรง่าย ๆ กินกัน

ขนมเส้น . . .

ร้านนี้คนแน่นนะ แต่ก็น่าจะอร่อย เราเลือกที่จะกินมันรองท้องก่อน พวกเพื่อน ๆ มันหาโต๊ะนั่งกันได้แล้ว ผมเดินไปที่แม่ค้า มีน้ำแกงหลายอย่าง ทั้งน้ำเงี้ยว น้ำยาป่า น้ำพริก แต่ละหม้อสีสันน่ากินเหลือเกิน

“ไอ้ว่าน เอาน้ำอะไร” ผมหันไปตะโกนถามมัน

“น้ำเปล่า”

เท่านั้นแหละ เสียงหัวเราะดังลั่นร้าน ผมอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี มันตอบออกมาได้อย่างไร ไม่คิด ไม่คิดเลยจริง ๆ คนดี ๆ ที่ไหนเขาจะกินขนมจีนน้ำเปล่า ที่ถามเพราะหม้อน้ำแกงมันเยอะไปหมด ไม่รู้จะสั่งน้ำยาอะไรดี

แต่ . . . มันปล่อยมุขซะ ฮากระจาย

[RAJCHABUT]

หลังจากอาหารมือนั้นแล้ว เราก็ถ่ายรูปเล่นกัน มันกอดคอผมเอาไว้แทบทุกรูป . . .

หลังจากกลับมาจากปาย มันโทรหาผมบ่อยขึ้น จนผมเองก็อดแปลกใจไม่ได้ และผมก็อดที่จะคิดว่ามันเองก็อาจจะชอบผมเข้าแล้ว ผมอยากบอกมันนะ อยากบอกมัน แต่ผมไม่กล้า ผมกลัว กลัวว่าจะเสียมันไป

“ไอ้ม่อน ทำไรอยู่” มันโทรมาในตอนดึก เสียงมันยาน ๆ

“แดกเหล้าวันพุธเหรอมึง พรุ่งนี้ทำงานไหวเหรอ”

“ไหวดิ๊ ไอ้ม่อน สุขสันต์วันเกิด” มันจำได้ จำวันเกิดผมได้

“ขอบใจ”

“ไม่ไปเลี้ยงเหรอ”

“ไม่อ่ะ รอมึงก่อน” มันจะเข้าใจความหมายที่ผมพูดไหม ผมรอมัน รอมาตลอดเจ็ดปี

“ไอ้ม่อนกูถามไรมึงหน่อย”

“เอาดิ๊ ถามมา”

“มึงเคยแอบรักใครมั้ยว่ะ”

[RAJCHABUT]

ผมนิ่ง . . . หรือผมจะเสียมันไปอีก มันไปแอบรักใครอีกหรือ หัวใจผมหวิว ๆ แต่ผมต้องยิ้ม ยิ้มสิ ในเมื่อนั่นคือความสุขของคนที่ผมรัก . . .

“ไปแอบรักใครที่ไหนอีกว่ะ ใครคือผู้โชคร้าย”

“มีแล้วกัน ว่าแต่มึงเคยแอบรักใครมั้ย”

. . . เคย มึงไง ผมตอบตัวเองเบา ๆ แต่ไม่กล้าตอบมัน ผมไม่เข้าใจ ทำไมผมไม่ยอมบอกมันไป

“เออ กูไม่ถามก็ได้ แต่กูอยากบอกมึงไอ้ม่อน คนที่กูแอบรักเป็นผู้ชาย”

“สาดดดดดดดดดดดดดด อย่าบอกว่าแอบรักกู” ผมยิ้ม เพราะไอ้เพื่อนผมเวลาที่เมา มันจะชอบพูดเล่นเรื่อย

“เออ มึงคือผู้โชคร้ายคนนั้นไอ้ม่อน”

[RAJCHABUT]

“ม่อน ฟังกูอยู่มั้ย”

“อือ ฟัง”

“ได้ยินชัดมั้ย กูรักมึง”

“เออ ชัด”

“มึงรักกูได้มั้ย” มันถาม

“ไอ้เหี้ยนี่ เมาแล้วเลอะเลือน”

“กูไม่เมา ไม่เมาโว้ย เอางี้ รอกู เดี๋ยวกูไปหา วันนี้วันเกิดมึง กูจะไปอยู่กับมึง เอาของไปให้มึง เอาหัวใจไปฝากมึงไว้ กูจะไปพูดให้มึงฟัง ว่ากูรู้สึกกับมึงยังไง แล้วมึงค่อยตอบกู ว่ามึงรู้สึกยังไงกับกู” มันกดวางสาย

ผมได้แต่นั่งนิ่ง . . .

. . . ก่อนกดโทรศัพท์ไปหามัน

“ว่านครับ ฝากข้อความไว้นะครับ”

ไอ้เหี้ย มึงเล่นอะไรของมึง ผมกดซ้ำไปอีกครั้ง และมันก็เป็นข้อความแบบเดิม ผมได้แต่นั่งงง มันกำลังทำอะไร เรื่องที่ทันพูดกับผม มันกำลังจะบอกอะไรผม มันพูดจริงหรือพูดเล่น ผมไม่รู้ แต่ผมรู้ว่าสิ่งเดียวที่ผมทำได้ในตอนนี้ คือ การรอ

[RAJCHABUT]

ผมรอมัน . . . .

. . . สองชั่วโมง โทรไปหามัน

เหมือนเดิม . . . ฝากข้อความไว้

จนเวลาเกือบเที่ยงคืน เบอร์มันโทรเข้ามาใหม่ การรอคอยของผมสิ้นสุดลงแล้ว ผมกดรับ

“ว่านเหรอ ถึงไหนแล้ว”

“ดิฉันโทรมาจากโรงพยาบาล คุณภวัศม์เกิดอุบัติเหตุค่ะ”

เสียงนั่น . . .

. . . เหมือนมีดกรีดในหัวใจผม ผมชาวาบ สมองรับฟังสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นโทรมาบอก ผมได้แต่นิ่งเงียบ ไม่รับรู้กับสิ่งที่เคลื่อนไหว นอกจากฟังเสียงจากปลายสาย ก่อนที่จะไปตามที่เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลโทรมาแจ้ง ในสมองมันมีแต่คำถาม

ทำไม . . .

. . . เกิดอะไร . . .

เกิดอะไรกับว่าน . . .

ผมไปถึงที่โรงพยาบาลได้อย่างไรก็ไม่รู้ ไฟสว่าง แต่ผมเหมือนเดินไปในที่มืด ผมกลัวจนแทบจะก้าวขาไม่ออก เจ้าหน้าที่แจ้งว่ายังไม่ออกจากห้องฉุกเฉิน ผมเหมือนคนที่โดนแช่แข็งไปแล้ว ตอนนี้เหมือนผมโดนแช่ในโรงน้ำแข็ง . . .