45 replies to this topic

[RAJCHABUT]

Advertisements

“นี่ของคนเจ็บค่ะ” เจ้าหน้าที่เอาของใส่ถุงมาให้ผม

ผมรับมันมาด้วยมือสั่นเทา . . .

. . . ผมกลัว กลัวอย่างที่สุดแล้ว ตอนนี้ทำไมเวลามันช้าแบบนี้ ผมได้แต่นั่งนิ่ง ๆ มือกำถุงที่พยาบาลเอามาให้ไว้แน่น ก่อนที่จะเปิดมันดู . . .

มือถือ . . .

. . . กล่องของขวัญ . . .

การ์ดมั้ง . . . ในซองนั่น ผมหยิบมันมาช้า ๆ ก่อนค่อย ๆ เปิดมันออกมา น้ำตาผมร่วงริน เมื่อเห็นรูปที่อยู่ในซองนั่น . . .

. . . รูปผมกับมัน

รูปใบนี้ถ่ายที่ปาย . . .

ช้างหลังรูปถ่าย ลายมือของมัน อ่านยากชะมัด แต่ผมอ่านได้ ผมชินกับลายมือที่มันเขียนมาตั้งนานแล้ว

[RAJCHABUT]

ไอ้ม่อน . . .


ถ้ามึงเป็นผู้หญิง . . . กูคงบอกรักมึงตั้งแต่เดือนแรกที่รู้จักกัน

แต่ . . . มึงเป็นผู้ชาย

กูบอกมึงช้าไปเจ็ดปี . . . แต่มันคงไม่ช้าเกินไปใช่ไหม

กูรักมึง . . .

. . . มึงจะเป็นผู้ชายคนแรกที่กูรัก

และเป็นสิ่งมีชีวิตสิ่งสุดท้ายที่กูจะรัก . . .


ว่าน

[RAJCHABUT]

ผมฟุบหน้าลงกับผ่ามือ หมดเรี่ยวแรงที่จะยืนอยู่อีกแล้ว ผมปล่อยให้เวลามันกลืนกินทุกอย่างไปแล้ว สิ่งเดียวที่ผมทำได้ในตอนนี้ ผมขอให้มันปลอดภัย ให้มันมีลมหายใจอยู่เท่านั้นเอง บ่อยครั้งที่ผมเหลือบตามองไปที่หน้าห้องฉุกเฉิน

ประตูบานนั้นเปิดออกมา ผมปรี่เข้าไปหาหมอ . . .

หมอส่ายหน้าแทนคำตอบ ผมทรุดลงกับพื้น ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นมันคืออะไร ความฝันหรือความจริงกันแน่ สิ่งเดียวที่ผมทำได้คือร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย ผมมันโง่ ที่ปล่อยให้ทุกอย่างมันสายเกินไป ทำไมผมไม่บอกมัน ทำไมผมไม่กล้าบอกมันก่อนหน้านี้

ถ้าผมบอกมันก่อน . . .

. . . มันคงไม่เป็นแบบนี้

ผมฆ่ามันเหรอ ผมฆ่าคนที่ผมรักที่สุดเพียงแค่ผมไม่กล้าบอก ทำไมผมไม่บอกมันไปก่อนหน้านี้ ทำไมผมไม่ใช้โอกาส ทำไมผมปล่อยโอกาสให้มันผ่านไป คนที่ผมรักจากผมไปโดยที่ผมไม่เคยได้บอกสิ่งที่อยู่ในหัวใจผมเลย

[RAJCHABUT]

เสียงล้อบดกับพื้น ราวกับใครมาควักหัวใจผมออกมาแล้วราดด้วยน้ำกรด มันเจ็บปวดเจียนตาย ผมอยากไม่หายใจเลยในเวลานี้ ผมมองตามรถเข็นที่ออกมาจากในห้อง ผมมองร่างที่สงบนิ่งใต้ผ้าขาว ตอนนี้ ใครก็ได้ บอกผมหน่อย นี่คือฝันร้ายในคืนยาวนานของผมใช่ไหม ใครก็ได้ บอกผมทีว่ามันไม่ใช่ . . .

. . . มันไม่ใช่ความจริง

ความจริง . . .

. . . โหดร้ายนัก

[RAJCHABUT]

ผมสายตาพร่ามัว เพราะน้ำตามันไม่หมด มันไม่เคยหมดไปจากใจผมเลย ตอนนี้ฝนตกหนัก เหมือนผม น้ำตาผมไหลแรง เมื่อผมมองภาพที่อยู่ในมือ มองสิ่งที่มันผ่านมาแล้ว สิ่งที่ผ่านมา มันแก้ไขอะไรไม่ได้

บางคน . . . มีโอกาส จากคนที่ตัวเองรัก และเขาก็รักตัวเอง แต่กลับไม่เลือกที่จะรัก เลือกที่จะปล่อยให้โอกาสมันผ่านไป

แต่ . . . ใบหม่อน

ไม่มีแม้โอกาสที่จะบอกรัก เพราะไม่มีโอกาสสำหรับคนโง่ที่ปล่อยโอกาสหลุดลอยไป มือผมเลื่อนไปเกาะกุมที่สร้อยคอด้วยความเคยชินในทุกครั้งที่ผมรู้สึกเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสจนแทบทนไม่ไหว

สร้อยคอที่มีจี้เป็นตัวอักษรภาษาอักกฤษ V&M

จบบริบูรณ์

[RAJCHABUT]

ปล. ผมว่าไม่เศร้าเท่าไหร่

เพราะเรื่องเศร้ามันเป็นนิยายเรื่องยาวมากกว่าแต่นิยายเรื่องยาว . . .

. . . ห้าร้อยกว่าหน้า โพสต์ไม่ไหครับ ไม่มีรูปมากพอ อิอิอิ

ยกเว้นในบล๊อกของผมเอง ๕๕๕๕๕๕๕

[TG992]

แวะเข้ามาอ่านเรื่องเศร้าก่อนนอนครับ อิอิ

ผมว่าภาษาที่คุณ จขกท. ใช้นี่สุดยอดเลยครับ ทำให้ผมอินไปกับเรื่องที่คุณแต่งได้ บทสนทนาระหว่างเพื่อนก็เป็นแบบเพื่อนสนิทกันจริงๆ บทเวลาเศร้า เวลาคิดถึง เวลาเสียใจ มันแสดงอารมณ์ของตัวละครออกมาได้ชัดเจนทีเดียวครับ ยกนิ้วให้เลย นี่ถ้า plot เรื่องให้ปมคลายช้ากว่านี้หน่อย ผมว่าสุดยอดเลยแหละครับ

มีเรื่องหน้าอีกมั้ยอ่ะครับ จะตามไปดูโดยพลัน

ขอบคุณสำหรับเรื่องและภาพสวยๆครับ (อ่านเรื่องจนลืมดูรูปเลยทีเดียว)

[SS.]

ในส่วนของรูป ภาพสวยครับ เห็นแล้วอยากไปปายในหน้าหนาว ผมยังไม่เคยไปปายเลย ได้ข่าวว่าเดี๋ยวนี้มีที่พักสะดวกสบายมากขึ้นแล้ว (อยากมีว่านหรือม่อนมายืนชี้ดูดาวสว่างไสวตอนกลางคืนในผ้าห่มผืนเดียวกันที่ปายจังเลย)

ในส่วนของเรื่อง เขียนได้ดีและเศร้าเหมือนเดิม แต่ไม่สามารถกระชากน้ำตาออกมาได้เหมือนเรื่องแรก อาจเป็นเพราะรู้แล้วว่าเป็นเรื่องแต่ง ไม่เหมือนเรื่องแรกที่ตอนอ่านนึกว่าเรื่องจริง

และโดยรวมแล้วยังคงชอบเรื่องของ ภรวิชย์-ศรศรัชย์ มากกว่า ว่าน-ม่อน

ขอบคุณครับ

[RAJCHABUT]

แวะเข้ามาอ่านเรื่องเศร้าก่อนนอนครับ อิอิ

ผมว่าภาษาที่คุณ จขกท. ใช้นี่สุดยอดเลยครับ ทำให้ผมอินไปกับเรื่องที่คุณแต่งได้ บทสนทนาระหว่างเพื่อนก็เป็นแบบเพื่อนสนิทกันจริงๆ บทเวลาเศร้า เวลาคิดถึง เวลาเสียใจ มันแสดงอารมณ์ของตัวละครออกมาได้ชัดเจนทีเดียวครับ ยกนิ้วให้เลย นี่ถ้า plot เรื่องให้ปมคลายช้ากว่านี้หน่อย ผมว่าสุดยอดเลยแหละครับ

มีเรื่องหน้าอีกมั้ยอ่ะครับ จะตามไปดูโดยพลัน

ขอบคุณสำหรับเรื่องและภาพสวยๆครับ (อ่านเรื่องจนลืมดูรูปเลยทีเดียว)

ขอบคุณนะครับที่อยากอ่านก่อนนอน . . .

. . . จริง ๆ แล้วการเขียนเรื่องสั้นผมว่ายาก ตรงที่มีกำหนดระยะความยาวของเรื่อง

และ ปม ที่จะปล่อยมานี่แหละครับ

เรื่องหน้าเหรอครับ . . .

มี แต่ไม่รู้จะมีรูปที่เข้ากับเรื่องหรือปล่าวนี่สิครับ อิอิ

ในส่วนของรูป ภาพสวยครับ เห็นแล้วอยากไปปายในหน้าหนาว ผมยังไม่เคยไปปายเลย ได้ข่าวว่าเดี๋ยวนี้มีที่พักสะดวกสบายมากขึ้นแล้ว (อยากมีว่านหรือม่อนมายืนชี้ดูดาวสว่างไสวตอนกลางคืนในผ้าห่มผืนเดียวกันที่ปายจังเลย)

ในส่วนของเรื่อง เขียนได้ดีและเศร้าเหมือนเดิม แต่ไม่สามารถกระชากน้ำตาออกมาได้เหมือนเรื่องแรก อาจเป็นเพราะรู้แล้วว่าเป็นเรื่องแต่ง ไม่เหมือนเรื่องแรกที่ตอนอ่านนึกว่าเรื่องจริง

และโดยรวมแล้วยังคงชอบเรื่องของ ภรวิชย์-ศรศรัชย์ มากกว่า ว่าน-ม่อน

ขอบคุณครับ

รู้งี้ . . .

. . . เอาเรื่องศรศรัชย์ ปล่อยทีหลังก็ดี

อิอิอิ

ผมก็ชอบเรื่องแรกมากกว่าครับ

[N e w j e r s y]

คิดเหมือนพี่ SS เลย แต่ขอยอมรับเลยว่าพี่ต้น เขียนได้กระชากความรู้สึกมาก อินกับการเขียนได้เลยเชียว ยังไงยังรอตามอ่านรีวิวของพี่ต้นอยู่นะคะ ชอบการเขียนพี่ต้นอยู่ ...


และในกระทู้นี้อินใจสุดต้องยกให้คำนี้เลย

“ดีแล้วที่จำไม่ได้ เพราะกูไม่อยากให้มึงจำเหมือนกัน” ผมมองหน้ามัน

“ทำไมว่ะ”

“เพราะถ้ามึงจำ วันนึงมึงอาจจะลืม แต่กูอยากให้มึงรู้ เพราะความรู้จะติดตัวมึงไปจนตาย เหมือนที่กูรู้ ว่ามึงเป็นใคร เป็นคนที่สำคัญกับกูขนาดไหน” ผมยิ้มให้มัน

สุดยอดจิง ๆ ๆ


ขอบคุณมาก ๆ คะ สำหรับรีวิวและบทความ รอตามอ่านต่อไปนะจ๊ะ

ปล. ถ้าจะให้เก๋ ... อยากได้บล็อกพี่ต้นอ่ะ จะไปตามอ่าน ฮี่ ๆ ๆ ^ ^

[SS.]

อีกนิด

เรื่องหน้าขอเป็น "จากกันที่ริมฝั่งดานูบ" เดี๋ยวภาพประกอบจัดให้

[RAJCHABUT]

คิดเหมือนพี่ SS เลย แต่ขอยอมรับเลยว่าพี่ต้น เขียนได้กระชากความรู้สึกมาก อินกับการเขียนได้เลยเชียว ยังไงยังรอตามอ่านรีวิวของพี่ต้นอยู่นะคะ ชอบการเขียนพี่ต้นอยู่ ...


และในกระทู้นี้อินใจสุดต้องยกให้คำนี้เลย




สุดยอดจิง ๆ ๆ


ขอบคุณมาก ๆ คะ สำหรับรีวิวและบทความ รอตามอ่านต่อไปนะจ๊ะ

ปล. ถ้าจะให้เก๋ ... อยากได้บล็อกพี่ต้นอ่ะ จะไปตามอ่าน ฮี่ ๆ ๆ ^ ^

ฮิ้ว . . . .

. . . บล๊อกเหรอครับ เขียนค้าง ๆ คา ๆ ไว้เยอะไม่จบสักที แต่หาไม่ยาก อิอิอิ

มีอีกสองสามเรื่องสั้น ๆ เอา ตัวอย่างมาโชว์ดีไหมหว่า

รั ก เ อ ย


เคยมีใครไม่รู้บอกกูเอาไว้ว่า . . .

. . . ถ้าเรารักสักคน แต่เราไม่บอกไป ค่าของมันมีค่าเท่ากับศูนย์ เราอยากมีความรักที่มีค่าเป็นศูนย์อย่างนั้นหรือ แต่หากเราบอกไป ค่าของมันจะเพิ่มเป็นห้าสิบ-ห้าสิบ เพราะว่าหากคนที่เราจะบอกรัก เขาคิดแบบเดียวกับเราแล้วไม่กล้าบอก ค่าของเขาก็เท่ากับศูนย์เช่นกัน เพราฉะนั้นเราจงอย่ากลัวที่จะบอกออกไป เพราะห้าสิบที่เราบอกไป เราอาจได้คำตอบเดียวแบบที่เรารู้สึก แต่หากว่ามันไม่ใช่ . . .

. . . ค่าของมันก็คงเท่ากับศูนย์ เหมือนกับที่เราไม่บอกนั่นแหละ

เพราะคำพูดนี้ไง . . .

. . . ทำให้กูกล้า กล้าที่จะลงมาภูเก็ตอีกครั้งหลังจากที่กูมาส่งมึงเมื่อสิบเดือนก่อน . .

ไอ้เอ . . . กูกำลังลงมาหามึง

อีกสามวัน . . .

. . . วันเกิดมึง วันเกิดปีที่เท่าไหร่ของมึงกูไม่รู้ แต่นี่จะเป็นวันเกิดปีที่ห้าที่กูจะได้อยู่กับมึง กูรู้หัวใจตัวเอง รู้มานาน เพียงแต่กูไม่กล้าที่จะบอกมึงไป เพราะระหว่างกูกับมึง สิ่งที่ดีที่สุดที่กูสัมผัสได้ คือมึงคือคนที่ดีที่สุดที่กูเคยเจอมา

เพื่อน . . .

. . . คำนี้มันมีความหมายสำหรับกู กูอาจจะมีเพื่อนมากมาย แต่ไม่เคยมีใครสักคนที่จะเข้ามาปั่นป่วนหัวใจกูได้เท่ากับมึง และที่กูรู้ มึงคือเพื่อนคนเดียวที่ติดอยู่ในหัวใจของกูตลอดเวลา กูรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเพื่อลงมาหามึง . . .

. . . กูมาครั้งนี้เดิมพันสูงที่สุดในชีวิต

เพราะ . . .

กูอาจจะเสียมึงไปตลอดชีวิต แต่กูก็ตัดสินใจดีที่สุดแล้ว กูจะบอกความรู้สึกทั้งหมดที่กูเก็บมันมาห้าปี ความรู้สึกที่กูเคยคิดว่ากูจะไม่มีวันบอกมึงออกไป เพราะกูระลึกเสมอว่า ไม่มีความรู้สึกใด ๆ จะมีค่าเท่ากับความรู้สึกของคำว่า . . . เพื่อน

แต่ . . .

. . . วันนี้

เวลานี้ เวลาที่มึงเปิดอ่านบันทึกเล่มนี้ บันทึกที่กูเก็บเอาไว้ ห้าปีเต็ม นับจากวันแรกที่กูเจอหน้าใครคนนึง คนที่เดินเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัยพร้อม ๆ กับกู คนที่เข้ามาปั่นป่วนในหัวใจกูมากที่สุด คนที่หอบเอารอยยิ้มมาฝากในยามที่กูอ่อนล้า คนที่ทำกูเสียน้ำตามากที่สุดในห้วงห้าปีที่ผ่านมา

. . . มึงอ่านมาถึงตอนนี้

มึงจะรู้เอง . . .

. . . กูรักมึงมากกว่าเพื่อนไปแล้ว

ตอนนี้กูบอกมึงล่วงหน้าไปแล้ว ผ่านทางตัวอักษรที่กูบรรจงเก็บเอาไว้ให้มึง และมันคือของขวัญวันเกิดชิ้นแรกที่กูให้มึงด้วยหัวใจกูเอง เพราะสี่ปีที่ผ่านมา กูให้มึงตามมารยาทตลอด แต่ครั้งนี้ . . .

กูให้ด้วยหัวใจ . . .

. . . หัวใจของเพื่อนที่เพิ่งรู้ว่ารักเพื่อนแบบมึงมากกว่าเพื่อนไปแล้ว

ไอ้เอ . . .

. . . วันเกิดมึงปีนี้ จะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม กูตั้งใจแล้ว ตั้งใจที่สุดที่จะให้มึงรับรู้หัวใจของกูที่ผ่านมาผ่านตัวหนังสือที่กูกลั่นมันออกมาจากหัวใจของกู และกูตั้งใจอย่างแน่แน่ว กูจะบอกรักมึงด้วยปากของกูเอง

กูคงจะจบบันทึกเล่มนี้ ตรงนี้ . . .

. . . ตรงที่กูอยู่เหนือความสูงสามหมื่นฟิต ตรงที่กูมองเห็นท้องฟ้าสุดลูกหูลูกตา มีเมฆขาวราวสำลีลอยละล่อง กูยิ้มกับก้อนเมฆที่เหมือนจะลอยต่ำ หากหัวใจกูอิ่มเอมอย่างที่สุด อีกไม่กี่นาที เครื่องก็จะลดระดับลง
แล้วมันคงไปจอดสงบนิ่งที่ . . . สนามบินภูเก็ต

. . . ปลายทางหัวใจกูอยู่ที่นั่น

ปลายทางที่กูวาดหวัง จะมีมึงยืนรอกูอยู่ มึงจะแปลกใจที่กูโผล่หัวมา หลังจากที่กูมาส่งมึงตอนที่มึงย้ายมาทำงานที่นี่ไงไอ้กอล์ฟ


ปล. ขอเก็บตังค์ก่อน จะซื้อตั๋วเครื่องไปภูเก็ต อิอิอิ

[RAJCHABUT]

อีกนิด

เรื่องหน้าขอเป็น "จากกันที่ริมฝั่งดานูบ" เดี๋ยวภาพประกอบจัดให้

เอางั้นเลยหรือครับ อิอิอิ

นี่บล็อกผม

rajchabut

[N e w j e r s y]

กรี๊ดดดดดดดดดดด

หาไม่ยากจิง ๆ ด้วยเพราะเจอแล้ว ฮิ้ววววววว

ไม่ต้องหลับต้องนอนกันละคืนนี้ นั่งอ่านเปนหมีแพนด้าแน่ ๆ ...

[N e w j e r s y]

อ้าว ... ขี้โกงอะ ให้เราไปตามหา ถามกูรู แล้วมาเฉลย -*-

[MybOy]

ตามมาติดตามต่อ แหะ ๆ ขอบคุณมากครับ

[freedomtofly @John]

รัยกันเนี่ย นี่ถ้าคุณแม่รู้ แม่ตีผมตายเลยนะเนี่ยแต่ยอมหง่ะ

[Madam_X]

ใครบางคนได้แค่เพียงแต่รอ ... คนบางคนจะคืนมา
ยังจำคำทุก ๆ คำก่อนลา ตอกย้ำให้รับรู้ว่าให้รอ
ดูมันนาน ~ มันเหนื่อยจนไม่เข้าใจ มันลังเลและหมดหวัง

[N e w j e r s y]

^
^
^

เจ๊แม่ตูเศร้าเชียว !!

[jackie_v]

โอ๊ย....ชอบมากเลยครับ อ่านแล้วรู้สึกได้ถึงการสูญเสีย
ผมยังไม่มีโอกาศอ่านเรื่องแรกเลยครับ แต่เด๋วจะตามไป
อ่านนะครับ....ชอบจริงๆ...ขอบคุณครับ รูปก็สวยครับ