66 replies to this topic

[RAJCHABUT]

Advertisements

สวัสดีวันสิ้นปี . . .

. . . ปล่อยของสักหน่อยได้ไหม

เอาภาพบาหลีมาฝาก

[RAJCHABUT]

ค่าของน้ำตา

พุทธศักราช ๒๕๕๑

นานเกือบสี่เดือนแล้วสินะ ที่เราไม่ได้เจอกันเลย สำหรับผมแล้วนี่ เป็นเวลาที่ทรมานที่สุดนับจากเวลาที่ผมรู้จักกับมัน ตอนนี้นะเหรอครับ ผมกำลังนั่งรถทัวร์ เพื่อไปหามัน . . .

หัวใจของผม . . .

. . . ภรวิชญ์

มันชื่อ พอน-ระ-วิด

ผมเรียกมันไอ้วิด ไอ้วิดของผม ทำไมต้องเป็นของผมน่ะเหรอครับ เพราะผมคิดว่า ในหัวใจของมันไม่มีใครนะสิครับ ตั้งแต่เรียนปี ๑ จนจบ ปี ๔ มันเคยมีใครเสียที่ไหน ต่างคนต่างใช้เวลาเรียนรู้ซึ่งกันและกัน ทั้งส่วนที่ดีและแย่ แต่รู้สึกว่า ส่วนที่แย่นั้น จะเป็นส่วนของผมเสียมากกว่า

“ศร ปลายเดือนนี้ไปบาหลีกันนะ พรุ่งนี้วิดจะจองตั๋วไว้เลย”

[RAJCHABUT]

อีกแค่สองอาทิตย์ . . .

. . . ใครจะไปเตรียมตัวทัน มันเร่า ๆ ให้ผมพาไปตั้งแต่ก่อนเรียนจบ จนป่านนี้ล่วงมาสองปีกว่าแล้ว ผมพามันไปไกลสุดได้แค่ . . กระบี่

“กลับมาจากญี่ปุ่นก่อนได้มั้ยล่ะ ตอนนี้ศรต้องรีบเคลียร์งานก็อย่างที่วิดรู้ปลายเดือนนี้ศรต้องไปอบรมที่นั่นอีกสามเดือน” ผมไปกอดมันจากด้านหลัง

มันงอน . . .

ผมรู้ มันรอเวลาไปเที่ยวกับผมมานานแล้ว บาหลีนี่ดินแดนในฝันของมันเลย มันอยากไปคูตา มันบอกทะเลที่นั่นคลื่นแรง มันอยากลองหัดเล่นเซิร์ฟ มันอยากไปเบซากิห์ วัดใหญ่ของที่นั่น . . .

. . . และวิดมัน อยากไปคิณตามณี

มันหลงไหลมนตราแห่งบาหลีตั้งนานแล้ว มันชอบซื้อหนังสือที่เกี่ยวกับบาหลี และอะไรของมันอีกมากมายที่มันพยายามมาพูดกรอกหูผมอยู่ทุกเมื่อเชื่อเชื่อวัน

“ศรก็แบบนี้ทุกที ทีแรกบอกหลังรับปริญญา แล้วต่อมาก็ผ่านโปร มาคราวนี้บอก กลับจากญี่ปุ่นอีก ศรไม่รู้เหรอ คนที่คอยมันทรมาน” แววตามันคล้ายคนที่ผิดหวัง

หัวใจมันล่ะ . . .

. . . คงไม่แตกต่างจากดวงตา

ถ้าผมรู้ . . .

[RAJCHABUT]

การคอยมันทรมานแบบนี้ ผมจะพามันไปก่อนไปญี่ปุ่น ทำไมหรือครับ ก็มันทรมานจริง ๆ นี่ครับ แม้ที่ญี่ปุ่นงานผมจะยุ่งสักปานใด แต่ไม่มีเลยสักวันที่ผมจะไม่คิดถึงมัน และที่นั่นเวลามันผ่านไปอย่างเชื่อช้ามากที่สุด

บางคืน . . .

. . . ทุรนทุราย

และหลาย ๆ ครั้งที่ผมต้องแอบนอนร้องไห้คนเดียว ภายในห้องที่หนาวเหน็บ ไร้คนนอนกอด เวลาสามเดือนในญี่ปุ่นจึงเหมือนเวลาที่ผมได้เรียนรู้หัวใจตัวเองว่าผมจะควรทำเช่นไรต่อไป

ผมลงจากเครื่อง มองหาใครบางคน มันอาจจะมารับผมที่สนามบิน แต่ไม่มี ไม่มีแม้เงาของมัน ผมกลับมาที่คอนโด ด้วยความรู้สึก มันจะรอผมอยู่ มันรู้นี่หว่า ว่าผมจะกลับมา กลับมาวันนี้

หาก . . .

ไร้แม้เงาของมัน มันทิ้งเพียงโน้ตเล็ก ๆ

[RAJCHABUT]

ไอ้ศรศรัชย์ . . . ที่รักของวิด

ลาออกจากงานแล้วนะ . . กลับไปรอบ้านแม่ที่นครพนม ถ้าคิดถึงดูจากกล้องวีดีโอไปก่อนแล้วกัน

อ้อ! ไม่อยากใช้โทรศัพท์ เพราะตกงาน มันเปลือง

ภรวิชญ์

ผมแอบเคืองมันเล็กน้อย หากแต่กลับยิ้มออกมา เมื่อเปิดกล้องวีดีโอดู มันถ่ายผมนี่ มันแอบถ่าย ตอนที่ผมเดินเข้าไปในช่องตรวจคนเข้าเมือง ในสนามบิน มันถ่ายจนผมเดินหายเข้าไป แล้วมันแพนกล้องมาที่มัน น้ำตามันไหล มันร้องไห้ขี้แยเหมือนเด็ก ๆ

ผมไม่ใช่คนที่เข้มแข็งอะไรมากมาย มองภาพนั้นด้วยน้ำตา . . .

ภาพวันนั้น . . .

. . . แววตาของไอ้วิดมันเอ่อนองด้วยน้ำตา

แล้วมันตัดเป็นภาพใหม่ คราวนี้มันโครสกล้องไปที่ตั๋วเครื่องบิน หนังสือเดินทาง และนั่นเงินสกุลอเมริกา

ผมขมวดคิ้ว . . .

. . . . ไอ้วิดกำลังทำอะไรหว่า

วิดเดินทางออกนอกประเทศเหรอ ?

[RAJCHABUT]

. . . ผมได้แต่ถามตัวเองในใจปลายทางของมันหรือ

. . . เดนบาร์ซา

ไอ้วิด . . . มึงงงงงงงงงงงงงงง

ผมแอบฉุนมัน ไม่ใช่ ผมโกรธมัน มันหนีผมไปบาหลี มันไม่ยอมรอผม ทำไมมันไม่รอผม มันน่าจะรอผมอีกสักนิด แค่สามเดือนเอง ผมตั้งใจไว้แล้ว กลับมาจากญี่ปุ่น ผมพอมีเงินเหลือ ผมจะพามันไปใปในทุกที่ ที่มันอยากไป แต่นี่ มันทิ้งผมไป มันทิ้งผมไปคนเดียว ดูมันทำ มันทำแบบนี้ได้อย่างไร . . . ภรวิชญ์

มันถ่ายตั้งแต่ตอนเดินไปรอที่เกท ถ่ายเครื่องที่จะพามันไปยังเกาะเทพเจ้า ถ่ายท้องฟ้ายามเช้า จนกระทั่งเครื่องเริ่มร่อนลงที่สนามบินเดนบาร์ซา ที่ยื่นออกมานอกทะเล อาคารผู้โดยสารเบื้องหน้าเป็นสถาปัตยกรรมผสมผสานระหว่างฮินดู อิสลาม ที่ทั่วทั้งโลกรู้จักในนาม . . . สถาปัตยกรรมบาหลี

[RAJCHABUT]

เกาะเทพเจ้า . . .

. . . ไอ้ตัวแสบตะรอนมาทุกที่

เบซากิห์งี้ คูต้า คิณตามณี ทุก ๆ ที่ในภาพสวยงามอย่างที่มันเคยหารูปมาอวดผม ผมได้แต่มองภาพนั้น น้ำตาผมเอ่อ

อิจฉามันว่ะ!

รู้งี้ไปกับมันก่อนก็ดี

รู้งี้! แปลว่า สายเกินไป

[RAJCHABUT]

มันสายเกินไปแล้วล่ะ ศรศรัชย์ ไอ้ตัวแสบของแก มันคงไม่อยากไปบาหลีกับแกแล้วล่ะ ก็ดูสิ ขนาดมันรู้ว่าแกกลับมันยังเผ่นแน่บไปอยู่กับแม่ที่นครพนมเลย แถมไม่ยอมใช้โทรศัพท์ ปล่อยให้แกต้องจับรถทัวร์ตามไปนี่ไง

มันแสบจริง ๆ พับผ่าดิ๊

มันคงคิดเอาไว้ ยังไงเสีย ผมก็ต้องตามมันไปอยู่แล้ว เพราะผมคงทนคิดถึงการหายไปของหัวใจได้ไม่นานหรอ

ใช่ !

มันคิดถูก เพราะผมรีบเอากระเป๋าใบเล็กออกมาก ก่อนจัดเสื้อผ้าสองสามชุด ผมจะตามไปง้อมัน เดี๋ยวมันรีบเผ่นกลับมาหาผมแทบไม่ทัน ผมรู้จักมันนะ รู้จักมันดีกว่าใครทั้งหมดแน่ ๆ ผมมั่นใจ

ก็มันแฟนผมนี่ครับ . . .

[RAJCHABUT]

ผมไม่อยู่มันอาจจะเบื่อจะเหงา แต่ผมมั่นใจ ในเมื่อผมกลับมาแล้ว มันจะต้องกลับมาอยู่กับผม มันไม่ไปไหนไกลหรอก ผมหลับตา เมื่อรถแล่นผ่านนวนคร ผมเหนื่อยมาทั้งคืนกับการนั่งจมอยู่ในเครื่องเกือบเจ็ดชั่วโมง แล้วนี่ ผมต้องมานั่งหลังขดหลังแข็งไปธาตุพนมอีก ผมทำไปเพื่อ?

เพื่อมัน . . .

. . . หัวใจของผมไง

ภรวิชญ์

[RAJCHABUT]

ผมหลับตา ภาพของมันลอยมาเลยนะ ไอ้เด็กหัวเกรียน วันแรกที่ผมเจอกับมัน เราเจอกันที่หอพักมหาวิทยาลัย วันแรกเลย มันคือเพื่อนคนแรกของผม ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ แล้วผมก็คือเพื่อนคนแรกของมัน ท่าทางมันตอนนั้นบ้านนอกมาก

ก็มันเพิ่งเข้าอยู่กรุงเทพฯ ท่าทางของมันเก้อ ๆ อย่างไรก็ไม่รู้ สำเนียงมันยังออกแนวที่ราบสูงริมโขงอยู่เลย ผมยิ้มกับเพื่อนร่วมห้องใหม่ และดูเหมือนว่าเราจะยังมีเพื่อนร่วมห้องอีกคน แต่ช่างเหอะ เจอมันคนแรกก็ดี

“หวัดดีเราชื่อศรศรัชย์” ผมแนะนำตัวกับมัน ผมจำได้ มันทำหน้าเหรอหรา แล้วชี้นิ้วเข้ามาตัวเอง ประมาณว่า มึงพูดกับกูเหรอ

ดูมันทำ ไอ้หอกเอ้ย กูอยู่กับมึงสองคน กูไม่พูดกับมึงจะพูดกับแมวที่ไหน มันยิ้มแหยง ๆ แปลกจัง รอยยิ้มมันทำไมน่ารักแบบนี้หว่า แก้มมันบุ๋ม เพราะมีลักยิ้ม ฟันมันขาว มีเขี้ยวเล็ก ๆ ด้วย

“ชื่อไรว่ะ เรายังบอกเลย”

“ภรวิชญ์”

[RAJCHABUT]

ผมหัวเราะ มันทำหน้าเจื่อน

“หัวเราะเพื่อ?” ดูแววตามันดิ๊ ทำอย่างกับจะกลืนกินผมซะอย่างนั้น ผมหัวเราะหนักไปอีก สำเนียงของมันงี้ ประมาณ อ้ายพิณ ตามจีบน้องจำปา กับละครเพลงรักริมฝั่งโขงเลยละครับ ขนาดพี่อื้ดโปงลางมาเจอคงต้องชวนมันร่วมวง โทษฐานหน้าหล่อแต่สำเนียงไม่ทิ้งถิ่นฐานบ้านเกิด

“ปล่าว ๆ ชื่อยังกับพระเอกลิเก พอนระวิ้ดดดดดดดด” ผมแกล้งล้อมัน ดูมัน แหม ตีหน้าเศร้าเชียวนะมึง

“ขอโทษ ขอโทษ นาน ๆ จะมีคนชื่อเหมือนลิเกแบบเรา นานไม่เห็นเหรอ ศรศรัชย์ แม่เรานี่ สงสัยปรึกษาหลวงตาวัดข้างบ้านแหง ตั้งชื่อเรา แบบไม่กลัวลูกอายเลย” ผมเดินไปนั่งใกล้มัน เอามือตบไหล่มันไว้

มันหันมายิ้มอีกรอบ

[RAJCHABUT]

แล้วตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา มันตามติดตูดผมแจเลยครับ มิวายที่เพื่อน ๆ ในคณะ จะล้อ ว่ามันตามผมยังก๊ะเมียตามผัว ดูมันจะโมโห ยิ่งมันโมโหมันแก้มแดงน่ารัก ผมชอบเสียด้วยสิครับ ที่คนอื่นยั่วมันแบบนั้น

อ้าว! กันคนอื่นจีบมันได้ทางนึงล่ะครับ

ผมแอบชอบมันเข้าแล้วดิ๊ ชอบแบบที่ผมเองก็บอกไม่ได้เหมือนกัน ความรู้สึกมันมากกว่าเพือ่นแน่นอน แต่มันะมากขนาดไหน ผมไม่รู้ รู้แค่ว่า ก่อนนอนทุกคืน ผมต้องแอบมองหน้ามัน ไม่อย่างนั้น อาการนอนไม่หลับถามหาผมแน่ ๆ ขนาดวันหยุดผมกลับบ้าน ผมยังทนคิดถึงมันไม่ได้ ต้องรีบกลับก่อนกำหนด พอมันถาม ก็เนียน ๆ ไปว่ามีงานค้างบ้างอะไรเทือกนี้

ผมรักมันมากว่าเพื่อน . . .

. . . ผมยอมรับ

[RAJCHABUT]

จะเรียกว่าหวงเพื่อน หรือ หึงดีหว่า

หวงดีกว่า ผมหวงกลัวว่ามันจะรักเพื่อนคนอื่นมากกว่าผม หลาย ๆ ครั้งที่มันบอกจะไปกับเพื่อนคนอื่น ผมไม่พอใจ ประมาณว่า ทำไมว่ะ กูอยู่ทั้งคน ทำไมต้องไปกับมัน

มันดีกับผมทุกอย่าง ตอนอยู่หอรวม มันจะเก็บผ้าห่มผมพับไว้เรียบร้อยเสมอ ไอ้ผมมันเคยชินครับ ตื่นปั้บลุกเลย ทุกอย่างทิ้งไว้แบบนั้น มันนั่นแหละที่คอยด่าผม เรื่องเก็บที่นอน แต่ด่าก็ด่าไปดิ๊ กูม่ายยยยยยยยยยยยเก็บ

ผมด้านครับ เก็บทำไม ในเมื่อมีคนคอยเก็บให้ผมอยู่แล้ว ถึงมันจะบ่นจะด่า ผมก็ยอม และดูเหมือนมันจะเก็บให้ผมอยู่คนเดียวเสียด้วย เพราะกับเพื่อนร่วมห้องอีกคน มันไม่ยักจะเก็บหรือทำอะไรให้เลย

ผมแน่ใจ . . .

มันแอบรักผมเหมือนกัน ทำไมนะเหรอครับ ก็มันอีกนั่นแหละที่คอยเก็บไอ้ตัวเล็กสีขาวของผมซักให้เสมอ แต่มันจะแอบ ๆ ซัก ไม่ให้เพื่อนร่วมห้องอีกคนรับรู้ แค่นี้ พอจะคาดหวังเอาไว้ว่ามันแอบชอบผมได้มั้ยครับ

[RAJCHABUT]

เวลาผมเมา . . .

ไม่ดิ๊ แกล้งเนียน ๆ เมาดิบ มันนี่แหละที่คอยถอดเสื้อผ้าเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ผม ผมไม่ได้กินหญ้านะ เพื่อนที่ไหนจะทำให้เพื่อนได้มากเท่านี้ ถ้ามันไม่รู้สึกกับผมเกินกว่าเพื่อน


กุมภาพันธ์ . . .

เกือบปีที่เรารู้จักกัน เพราะตั้งแต่เปิดเรียนพฤษภาคม มันกับผมก็เป็นเงาตามตัวเหมือนอะไรดีกว่า ช่างมันเหอะ ผมเห็น วันนั้นมันอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ คล้ายมีอะไรจะบอกผม

“มึงเป็นอะไรของมึงไอ้วิด กูเห็นท่ามึงแล้ว อยากถีบแม่งตกตึกว่ะ” ปากผมละครับ ชอบกัดมัน ผมบอกแล้วไง เวลามันงอนแก้มมันแดงน่ารัก

“เสาร์นี้ว่างมั้ย”

“ว่าง ไม่ได้นัดสาวที่ไหนว่ะ ถามไม นัดกูไปดูหนังอ่ะดิ๊” ผมใช้สายตาพิฆาตมองมัน เพราะรู้ดี มันชอบดูหนัง

“บ้าดิ ไม่ไปดูแล้ว แกมันชอบแกล้ง”

[RAJCHABUT]

ผมหัวเราะ มันไม่ชอบหนังผี แต่ผมชอบ ผมชอบเหรอ คงงั้นมั้ง แต่สำหรับเวลาไปดูกับมันนะ เพราะเวลาที่ผมไปดูกับคนอื่น ผมกลับกลัวเสียงั้น แต่สำหรับ ภรวิชญ์ มันคือเด็กน้อยสำหรับผม

“อยากไปต่างจังหวัดมั้ย”

“ไม่อ่ะเบื่อ อยากนอนมากกว่า”

“ว้า งั้นอดเลย แม่บ่นอยากเจอมึง กูไปคนเดียวก็ได้”

“จริงดิ ไปบ้านมึงเหรอ ไป ไป” ผมกระโดดไปนอนเตียงเดียวกับมัน กอดมันเอาไว้ อ้อนเข้าไว้ลูก พ่อเคยสอนรักใครอ้อนมาก ๆ

มันนอนนิ่งแฮะ!

[RAJCHABUT]

“ก็เบื่อ แล้วไปทำไม” แนะ แอบงอนกูอีก อยู่ในอ้อมกอดกูงอนกูซะงั้น ไอ้เพื่อนเหี้ย

“น่านะ ไปด้วยคน อยากไปธาตุพนม อยากไปริมโขง ไปเที่ยวท่าแขก” ที่หลังนี่หมายถึงอีกฝั่งของแม่น้ำโขงน่ะครับ

“อยากไปจริงแน่ะ” ผมหันมามอง ไอ้วิดเอ้ยจมูกมึงจะชนจมูกกูอยู่แล้ว ไอ้ลมหายใจจากจมูกกู ถ่ายไปจมูกมึง มึงไม่รู้สึกอะไรมั้งเหรอ

“ไปซิ ที่ไหนที่มีภรวิชญ์ ศรศรัชย์ อยากไปด้วยทุกที่แหละ”

“จริง ๆ นะ”

“จริง”

“งั้นพาไปเที่ยวงานธาตุเสาร์นี้ แต่สัญญาได้มั้ย เรียนจบไปเที่ยวบาหลีกัน”

“สัญญา สัญญา เรียนจบจะพาไป คืนนี้กูนอนกับมึงนะ” ผมอ้อนกอดมันไว้แน่น

“ไอ้เหี้ยนี่ ไอ้บีมันยิ่งคิดมากอยู่”

“ช่างแม่งไอ้บีมันดิ กูรักเพื่อนกูมันผิดตรงไหน”

[RAJCHABUT]

ผมดื้อ มีมันนี่แหละที่คอยตามใจผม วันคืนเก่า ๆ มันไหลย้อนกลับมา ผมได้แต่ยิ้ม มองไปตามข้างทาง แปลกจัง ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้นอนบนเครื่องทั้งคืน แต่ทำไมมันไม่ง่วง

ยิ่งนึกถึงมัน หัวใจยิ่งกระตุก อิ่มเอมด้วยความรู้สึกที่ดีในวันคืนที่ผ่านมา พรุ่งนี้เช้า ผมก็จะได้เจอมันแล้ว ได้กอดมัน จะให้มันพาไปกราบองค์พระธาตุสีขาวสูงตระหง่าน

ผมยิ้ม ภาพวันก่า ๆ ซ้อนมาในความรู้สึก

“รู้จักมั้ย”

ตรูมะช่ายควายนะภรวิชญ์ ไอ้ที่มึงจอดอยู่นี่หน้าวัด แล้ววัดคู่บ้านคู่เมืองที่นี่มันก็มีที่เดียวเสียด้วย ไอ้หอกเอ้ย ถึงกูจะมะค่อยได้มาบ้านนอก แต่กูรู้มั่งล่ะว้าที่ไหนเป็นที่ไหน

[RAJCHABUT]

“องค์พระธาตุ”

“เก่งแฮะรู้ด้วย ไปไหว้พระธาตุกัน” มันหันมายิ้ม ก่อนชวนเข้าไปในเขตวัด เสียงลมพัด ระฆังเล็ก ๆ ริมชานหลังคาโบสถ์ดังกรุ้งกริ้ง

“โอ้ยร้อน ๆ ร้อนว่ะไอ้วิ้ด” ผมแกล้งบิดตัวไปมาเมื่อเดินข้ามธรณีประตู

“ไอ้เหี้ย เล่นไม่เป็นเรื่อง มึงนี่ คนเขากราบไหว้ ดันหาเรื่องลงนรกซะงั้น” มันถวายผางเข้าเต็มกบาลผมเลย

นี่ครั้งแรกตั้งแต่คบกันที่มันกล้าตบกบาลผม เจ็บนะสิครับ โดนเต็ม ๆ แบบนั้น ผมได้แต่เดินตามมันต้อย ๆ

มันพาเข้าไปกราบองค์พระธาตุ ก่อนที่จะขับรถมาทางริมโขง ผ่านประตูชัยจะลอง ประตูชัยที่นี่คล้ายที่เวียงจันทน์ แต่ทว่าเล็กกว่า มันมาจอดที่ท่าเรือริมโขงที่จะข้ามไปฝั่งขวาแม่น้ำโขง

[RAJCHABUT]

ปลายหนาว ลมหนาวยังแผ่ปกคลุม ผมต้องยืนกอดอกเพราะลมจากอีกฝั่งที่อุดมไปด้วยต้นไม้ ป่า ภูเขา พัดโชยมา บันไดจากริมถนนเลียบโขงทอดยาวไปสู่แม่โขงสายใหญ่ ที่ไหลเอื่อย

“มึงขออะไรกับองค์ธาตุมั่งป่าวว่ะไอ้ศร” มันถามเมื่อพาผมลงมานั่งกลางบันไดริมแม่น้ำ

หนาวจนผมต้องกอดอกตัวเองเอาไว้ ผมนั่งสูงกว่ามันหนึ่งขึ้นบันได มองมันจากด้านหลัง ท้ายทอยมันสวยแฮะ ยิ่งเวลาที่มันหันหน้ากลับมาแค่ครึ่งเสี้ยวของใบหน้า ผมแทบอยากจะจับมันหอมไปที่แก้มแดง ๆ นั่น

“ขออะไร ไหว้พระใครเขาขอกัน”

“ขอได้ คนที่นี่ขอกันถมไป”

“งั้นมึงขออะไร”

“ขอให้มึงรักกู” มันตอบรวดเร็ว ก่อนหันมามองหน้าผม

เวลานั้นหัวใจผมมันเต้นระรัวไปหมด ไม่รู้ว่าจะเริ่มอย่างไรดี ผมรักมันนะใช่ แต่รักมันแบบไหนนี่สิ ผมไม่เคยถามหัวใจตัวเอง บางทีผมอาจจะกลัวคำตอบที่มีอยู่ในก้นลึกของความรู้สึกของตัวเองก็เป็นได้

คำตอบ . . . ที่ผมเองก็รู้แก่ใจตัวเองดี

“ไอ้เหี้ย ทุกวันนี้กูไม่รักมึงหรือไง” ผมผลักไหล่มันเบา ๆ

“แต่กูรักมึงมากกว่าที่มึงรักกู”

[RAJCHABUT]

เอากับมันดิ๊พี่น้อง ผมได้แต่มองหน้ามัน ยิ้ม เอามือจับไหล่มันเบา ๆ ก่อนที่จะดึงมันมาแนบไว้กับอก ตอนนี้ผมมีความสุขกว่าที่นั่งมองหน้ามันเสียอีก

เพราะมันใช้อกผมเป็นพนักพิง สายตาของมันทอดยาวไปอีกฝั่งของแม่น้ำโขง มันอยู่ข้างเดียวกับผม

เพราะทั้งมันทั้งผม เราต่างมองไปอีกฝั่งเหมือนกัน เรามองเหมือนกัน หาใช่ยืนคนละฝั่ง แล้วมองเห็นคนละแบบตอนนี้เรามองเห็นแม่น้ำโขง เห็นเรือที่แล่นผ่านไปมา เห็นสีเขียวของแนวป่าฝั่งตรงกันข้าม

“วิด กูไม่ตอบคำถามมึงแบบตรง ๆ เพราะกูว่ากูยังหน้าด้านไม่พอ แต่กูจะบอกมึงไว้หนา ตอนนี้ มึงอยู่ในอ้อมกอดกูอยู่ คนข้างบนเขาคงเห็น นั่นเท่ากับว่า กูยอมรับในคำถามที่มึงถาม และอีกอย่าง . . .” ผมก้มไปที่ข้าง ๆ หูมัน

“อีกอย่างอะไรว่ะ”

“ตอนนี้ทั้งมึงและกู กูว่าเราต่างรู้ในความรู้สึกของตัวเองทั้งสองคน กูถามมึงนะ ตอนนี้มึงมองเห็นอะไรมั้งว่ะ”