66 replies to this topic

[RAJCHABUT]

Advertisements

“สีชมพู”

“ไอ้สาสสสสสสสนี่ เล่นซะกูหมดอารมณ์เลย เอาจริง ๆ ดิ๊” ผมตบไปที่กบาลมันเบา ๆ ไม่เท่ากับที่ผมโดนมันฟาดลงมาหรอก ก็กลัวมันเจ็บนี่ครับ รักมันเข้าแล้วจะให้มันเจ็บได้อย่างไร

“เห็นแม่น้ำ เห็นฟ้า เห็นฝั่งลาว อยากไปท่าแขกมั้ยมึงจะพาไป” มันแหงนหน้ามาหาผมแอบหอมมัน ผมแค่แอบคิดไปเอง มันเองก็รู้สึกแบบเดียวกับผม แค่คราวนี้

ผมไม่แค่คิดไปเอง . . .

. . . มันรักผม

ก็มันบอกผมเอง ว่ามันรักผมมากกว่าที่ผมรักมัน แต่ของแบบนี้ เอาอะไรมาวัดงละครับ ในเมื่อมันเอง มันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมรักมันมากขนาดไหน

“ไม่ ยังไม่อยากไป ไอ้วิด”

“หือ”

“มึงรู้ไหม ตอนนี้กูมีความสุขมาก กูมีความสุขแบบที่ไม่เคยมีมาก่อนในชีวิต มึงจะเชื่อหรือไม่กูไม่รู้ แต่ตอนนี้กูอยากบอก กูรออะไรบางอย่างมาหลายเดือนนับตั้งแต่ที่กูรู้จักกับมึง จนวันนี้กูรู้ การรอคอยในขั้นแรกมันจบลงแล้วมันสิ้นสุดลงแล้วไอ้วิด” ผมกอดมันไว้

อยากให้มันรู้ ภาษากายมันสำคัญกว่าสิ่งใด ๆ ทั้งหมด สำคัญกว่าคำพูดนับร้อยนับพันเท่า

[RAJCHABUT]

“มึงรออะไร้” มันยานคาง

“ก็รอวันที่กูมองเห็นแบบที่มึงเห็นไงไอ้วิด มึงมองเห็นแม่น้ำ เห็นฟ้า เห็นฝั่งลาว ก็ก็เห็นแบบที่มึงเห็น ไอ้วิด มึงไม่รู้เหรอ คนที่รักกันเขาต้องมองเห็นแบบเดียวกัน คนรักกันควรมองเห็นอีกฝั่งเหมือนกัน กูอาจชอบมองหน้ามึง แต่กูชอบแบบนี้มากกว่า แบบที่มึงยอมให้แขนกูกางป้องภัยให้มึง มึงกับกูมองที่จุดเหมือนเหมือนกัน ไม่ใช่เห็นสิ่งที่ตรงกันข้าม มึงเข้าใจที่กูพูดมั้ย”

“ก็พยายามจะเข้าใจ”

“มึงนี่”

“อ้าว รักกูเหมือนกันว่างั้น แต่ดันพูดเสียอ้อมโลก ถามจริงเหอะรักกูมานานยัง” มันจับมือผมไปกุมไว้

“ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่า ยิ่งนานวันยิ่งไม่อยากจาก เวลากลับบ้านวันหยุดต้องรีบหาเรื่องกลับมาหอ คิดถึงแต่มึง”

“แหวะ”

[RAJCHABUT]

“จริง ๆ นะไอ้วิด แล้วมึงล่ะรักกูมานานยัง”

“ไม่รู้ ไม่บอก”

“ไอ้เหี้ยนี่ บอกหน่อยเหอะ”

“ไม่”

“เออ งั้นกูถือว่าที่มึงชวนกูมาบ้านเพราะมึงเอาลูกเขยมากราบแม่ เดี๋ยวคืนนี้ให้แม่ส่งตัวเข้าหอเลยนะมึง” ผมแอบหอมไปที่แก้มมันเบา ๆ

“จู๋เหอะมึง ฝันกลางวัน”

ผมยิ้ม ภาพวันเก่าชัดเจน ตั้งแต่วันนั้น วันที่ผมรู้ ว่ามันกับผมรู้สึกตรงกัน ทั้งมันทั้งผม ต่างก็รักกันมาก ไม่รู้ว่าสำหรับคนอื่น ๆ จะรู้สึกอย่างไร แต่สำหรับไอ้วิดกับผม เราแทบจะไม่มีเรื่องทะเลาะกันเลย

จนกระทั่งเรียนจบ . . .

ผมแยกออกมาอยู่กับมันอย่างถาวร ผมพยายามทุกอย่าง หาคอนโด หารถ ชีวิตของผมมีแต่งาน ผมบ้างาน เพื่อความสุขของผมกับมัน หลาย ๆ ครั้งที่มันบ่น อยากให้ผมลดความบ้างานลงบ้าง แต่ทำไงได้ละครับ ในเมื่อค่าใช้จ่ายมันรอเราอยู่ทุกเดือน

ผมไม่ยอมให้มันทำงานหนักกว่าผม เพราะผมรู้ มันต้องกลับมาดูแลเรื่องในบ้านอีก หน้าที่หลักของมัน มันจะรอผมกินข้าว แม้ดึกแค่ไหนมันก็รอ ระยะหลัง ทั้งมันและผมเริ่มมีปากเสียงกันบ้าง

มันอยากไปบาหลี . . .

ดินแดนในฝันของมันตั้งแต่สมัยเรียน

[RAJCHABUT]

แต่ . . .

. . . ผมอยากมีบ้าน

เรา . . .

. . . หมายถึงผมกับมัน ผมอยากให้มันมีความสุขมากที่สุด ผมไม่อยากให้คนที่ผมมรักต้องลำบาก หากแต่ใครเลยจะรู้ ผมอาจจะมองแค่มุมของผม โดยลืมมองไปว่า บางทีสิ่งที่ผมทำให้มันอยู่ในตอนนี้ ใช่ความต้องการที่แท้จริงของมันหรือเปล่า

รถทัวร์มาจอดที่ธาตุพนมเมื่อเช้าตรู่ ผมมายืนหันหน้าหันหลัง เหมือนคนบ้าเลยแฮะ ปีกว่าแล้ว ไม่ได้มาที่นี่เลย ตอนเช้าอากาศหนาวเย็นสมกับเป็นฤดูหนาวเลยทีเดียว

ผมหันไปยกมือไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมือง ก่อนที่จะ สูดลมหายใจเข้าปอดช้า ๆ อากาศยามเช้าของเดือนมกรากลาง ๆ เดือนหนาวจับใจดีแท้ พระเณรเดินบิณฑบาตรเป็นแถวยาว ผมอมยิ้ม หากมือกอดอกตัวเองเอาไว้แน่น . . .

. . . มันหนาวเหน็บไปถึงหัวใจเลยทีเดียว

[RAJCHABUT]

ประตูบ้านไม้ค่อย ๆ เปิดออก บ้านไม้สองชั้น ใกล้ ๆ ริมโขง สภาพบ้านเก่าตามกาลเวลา คนที่โผล่หน้าออกมา ผมคาดหวังไอ้วิดมันน่าจะตื่นเช้า แต่นั่นแหละ ยามหน้าหนาวมันนอนขี้เซาจะตายไป

ผมยกมือไหว้ หญิงวัยใกล้เกษียณ แม่มัน เป็นพยาบาลในโรงพยาลประจำอำเภอ ส่วนพ่อมันเสียไปตั้งนานแล้ว มันอยู่กับแม่แค่สองคน แม่มันมองหน้าผม

แปลกจัง! สายตาที่แม่มอง ทำไมมันเศร้าสร้อย

“ศร . . . ศรไปอยู่ไหนมาลูก” น้ำเสียงแม่คล้ายคนเจ็บปวด

“ผมไปอบรมที่ญี่ปุ่นมาครับ ลงมาจากเครื่องก็จับรถทัวร์มานี่เลย คิดถึงไอ้วิดมัน มันยังไม่ตื่นหรือครับแม่”

“วิด . . .” เสียงของแม่หายไปในลำคอ แววตานั้นรวดร้าวอย่างที่สุด

[RAJCHABUT]

“. . . วิดเสียไปตั้งแต่เดือนที่แล้วล่ะลูก”

แววตาผมพร่า หูผมหรือ มันได้ยินอะไรเสียที่ไหน ผมไม่รู้ นี่คือเรื่องจริงหรือฝัน แต่สำหรับผม ผมมองหน้าแม่ แววตาแม่ น้ำตาเอ่อ เหมือนคนที่เพิ่งผ่านเรื่องร้ายมา

วิด . . . วิดเสียไปตั้งแต่เดือนที่แล้วล่ะลูก . . .

เสียงนี้ดังก้องในหัว มือผมอ่อน กระเป๋าตก ผมมองแม่นิ่ง เสียงแม่หรือ แม่พูดอะไร ผมไม่รับรู้ไม่อยากรับรู้ อะไรทั้งนั้น ทำไม ผมเหมือนคนที่ไม่รู้อะไรของคนที่ผมรักเลยหรือ

“วิดเป็นมะเร็งในเม็ดเลือดขาวลูก วิดมันไม่บอกใครเลย จนเวลาสุดท้ายกลับมาจากบาหลีก็กลับอยู่บ้าน เวลาสุดท้ายของวิด”

บาหลี . . .

. . . มิน่า มันถึงเร่า ๆ ให้ผมพามันไป

ผมโง่ . . .

. . . โง่ที่สุด

เวลาสุดท้ายที่มันอยากอยู่ มันอยากอยู่กับผม แต่ผมล่ะ ผมไขว่คว้าหาทรัพย์ ผมหามาเพื่ออะไร ในเมื่อตอนนี้คนที่ผมรัก ไม่อยู่บนโลกใบเดียวกับผมแล้ว

[RAJCHABUT]

“วิดฝากของไว้ให้ศรด้วยนะลูก เข้ามาในบ้านก่อน ค้างกับแม่นะ เดี๋ยวสาย ๆ แม่จะพาไปหาวิด”

ผมมีอะไรอีก หมดแล้วซึ่งทุก ๆ อย่าง ผมเดินตามหลังแม่เข้ามาในบ้าน ภาพข้างฝาบนหิ้ง . . .

ภรวิชญ์ . . .

ผมร้องไห้ เหมือนคนบ้า ผมหยุดตัวเองไม่ได้ สิ่งที่ผมทำมาทุก ๆ อย่างมันไม่มีค่า มันไร้ความหมาย ผมทำไปเพื่ออะไร ผมจะอยู่บนโลกนี้ได้อย่างไร ในเมื่อคนที่ผมรักมากที่สุดไม่ได้มีตัวตนอยู่บนโลกนี้แล้ว

แม่เดินเอาอะไรบางอย่างมาให้ผม . . .

. . . ม้วนวีดีโอเล็ก ๆ

ผมรับมาด้วยมือสั่น ไม่อยากดู ไม่อยากรู้อะไรอีกแล้ว . . .

. . . ภาพค่อย ๆ เล่นเมื่อผมใส่เข้ากับกล้อง ผมจำได้ ไอ้วิดมันถ่ายในห้อง ห้องที่ผมกับมันอยู่ร่วมกันมาเกือบสามปี ห้องที่ผมกับมันวางเงินดาวน์ด้วยเงินเดือนเดือนแรก ของเราทั้งคู่

“ศร . . . กว่าศรจะได้ดู วิ้ดก็คงไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว วิดรู้การที่คนเรารู้วันตาย ตัวเองมันทรมาน ทุก ๆ คืนวิดต้องนอนน้ำตาไหลเอ่อ ไม่แม้จะกล้าทำให้มันมีเสียง มันอัดอั้นอยู่ข้างใน เพราะวิดรู้ว่า เวลาของวิดกับศรมันหมดลงแล้ว หมดลงเพราะมัจุราชท่านอยากได้วิด. . .” มันพูด น้ำตามันไหล มันร้องไห้ตัวโยนเหมือนเด็ก ๆ

[RAJCHABUT]

ผมล่ะ . . .

. . . น้ำมูกน้ำตาไหลปนรวมกันไปหมดแล้ว หัวใจผมนะนั่น ผมจะยืนอยู่บนโลกนี้เพื่ออะไร ในเมื่อทุกอย่างของผมมันพังทลายลงหมด ผมไม่มีความฝัน ความจริงตอนนี้เจ็บปวดมากกว่าร้อยพันเท่า

“ศร วิดเสียใจที่ไม่ได้บอกศร แต่วิดรักศรมากเกินกว่าที่จะให้ศรมาทุกข์กับวิด บาหลี . . . วิดอยากไป อยากไปกับศร แต่วิดเข้าใจงานของศร ศรไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง แต่ศรทำเพื่อวิด ศร การที่ศรไปญี่ปุ่นก็ดีนะ เพราะวิดอยากให้ศรจะภาพที่ดีของวิดเอาไว้ ไม่อยากให้ศรได้เห็นอะไรที่ศรไม่อยากเห็น วิดดีใจที่ได้เจอศร นอกจากแม่ ศรคือคนที่ดีที่สุดในชีวิตของวิด วิดรักศรนะ”

ภาพค่อย ๆ หายไป มันหายไปกับหัวใจของผม มิน่า ช่วงหลังมันเร้า ๆ ให้ผมพาไปบาหลีแทบทุกอาทิตย์ ทำไมผมไม่เฉลียวใจ ทำไม ผมถึงไม่รู้ มันต้องการสื่ออะไรถึงผม

ศรศรัชย์ แกมันก็แค่คนโง่คนหนึ่ง โง่ที่หลงยึดติดกับภาพลวง กับภาพความอยากได้อยากมี จนแกลืมมองถึงคน ๆ นึง คนที่รักแกยิ่งชีวิต วันนี้แกปล่อยสิ่งมีค่าหลุดมือ แกมันแค่คนที่ไร้ค่าบนโลกนี้เท่านั้น

ศรศรัชย์ . . .

. . . คนไม่รู้ค่าของหัวใจ

จบบริบูรณ์

[Armykung]

ซึ้งมากมายอ่ะครับ อ่านไปก็เศร้าไป

อยากมีคนที่รักเราแบบนี้บ้างจัง

ขอบคุณนะครับสำหรับรีวิวดีดี

กด F5 ตามอ่านมาตลอดเลยครับ

สุดท้ายก็ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ

[CM_Guy]

ขอบคุณครับ อ่านเเล้วซึ้งครับ

[Airbus340]

[SS.]

ว่าแล้วเรื่องแต่ง อ่านแล้วเศร้าจิต

[e a k a h a n]

เศร้าจังเลยครับ เหมือนละครเกาหลีเรื่องหนึ่งเลยครับ เศร้ามากๆครับ

ยังงัยก็สู้ต่อไปนะครับ พวกเราในนี้จะให้กำลังใจต่อไป สู้ๆครับ

[The traveler]

เสียใจด้วยนะคะ ขอให้ผ่านช่วงอันหนักหน่วงนี้ไปได้นะคะ

[N e w j e r s y]

ง่ะ ..... เป็นรีวิวแรกที่อ่านแล้วอินมาก ๆ ....

มีความสุขทีไ่ด้อ่านรีวิวนี้มาก อ่านแล้วรู้สึกดี มีความสุข เป็นรีวิวความรักแห่งปี ... แต่ ทั้งนี้และทั้งนั้น ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ ...

อ่านไปขนลุกไป ... ชอบกับหลาย ๆ คำพูดและการบอกเล่ารายละเอียดของพี่ต้นมาก ๆ

ชีวิตต้องดำเนินต่อไป ....


" ไกลห่างคนละฟ้า แต่ด้วยรักและศรัทธา
จะเชื่อมใจถึงกัน จะสัญญาด้วยหัวใจ ไม่มีใครแทนเธอ "


http://www.youtube.com/watch?v=VLLHll_GQ18

[RAJCHABUT]

ตาย . . . .

. . .. ตายสนิทเลยผม ลืมแปะ

**คำเตือน**

เรื่องนี้ . . .

เป็นเรื่องแต่งขึ้นเพื่อสร้างความบันเทิง

ไม่เกี่ยวข้องกับ บุคล แต่อาจเกี่ยวพันกับสถานที่

หรือเหตุการณ์ใด ๆ ที่เกิดขึ้นในบรรณภิภพนี้

ผู้อ่านควรใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างมากถึงมากที่สุด

ปล. เป็นเรื่องแต่งมิได้เกี่ยวข้องใด ๆ ต่อ เจ้ากระทู้คับผม

เรื่องของเรื่อง . . .

. . . ผมตามรีวิวมาเยอะมากพอดู และรู้สึกเบื่อกับรีวิวเดิม ๆ ที่มาเป็นแพทเทินเดียวกันอย่างกับออกมาจากโรงงานลำใยกระป๋อง ลงจากรถปั๊บ . . . สายการบินนี้เข้าประตูนี้ แล้วมาที่เค้าเตอร์นี้ ต่อมา . . . ต่อมา . .. อ้าวมุมบังคับ . . . ที่นั่งแคบกว่า . . . ฯลฯ

สารพัดที่เหมือนกันหมด แตกต่างกันตรง ภาพที่แต่ละคนนำเสนอ

ผมเลยแหวกเหล่าแหวกกอ มาหลายรีวิวแล้ว ที่ไม่ทำตามโรงงานลำใยกระป๋อง แต่ผมเลือกแบบงานแฮนด์เมก เอาเรื่องราวสถานที่ ที่เกี่ยวพันกับรีวิวที่ไปมา เพราะผมคิดเสมอว่า "ภาพเล่าเรื่องราวเองได้"

หาก . . .

. . . รีวิวนี้ ทางแอดมินคิดว่า มันไม่ตรงวัตถุประสงค์ของบอร์ด ก็ลบกระทู้ได้ตามสบาย

ปล๒. ของสงวนสิทธิ์เรื่องราวทั้งหมดในกระทู้ ห้ามมิให้นำส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ที่อื่นโดยมิได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร จาก จขกท. และ จขกท. ยืนยัน เขียนเพราะอยากเขียน ไม่ได้เขียนเพราะอยากขาย ทุก ๆ เรื่องราว ในทุก ๆ กระทู้ จะไม่มีการนำไปรวมเล่มเพื่อวางขายอย่างเด็ดขาด สมาชิกท่านใด อยากมีต้นฉบับ หลังไมค์มาขอ แจกทุกคนครับ มีไว้แจกไม่ได้มีไว้ขายครับ

ปล๓. เรื่องราวทั้งหมดเกิดจากแรงบันดาลใจมาจากมิวสิควีดีโอ "นี่แหละความเสียใจ" ของ โปเตโต้ ครับ

[Toshio]

อ่านแล้วซึ้งมากเลยครับ

[N e w j e r s y]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด นึกว่าเรื่องจริง !! หูยยย อินเต็มที่เลย ...

แต่ยังไงก็ชอบการเขียนของพี่ต้นอยู่ดี ปักหมุดไปเบา ๆ อ่านและซึ้ง ...