77 replies to this topic

[ตะลอนแมน]

Advertisements

มองย้อนกลับไป ที่เห็นนั่นล่ะครับคือบ้านน้ำมิ่ง

Attached Thumbnails

• 

[ตะลอนแมน]

และเมื่อหันกลับมา บนยอดเขาด้านซ้ายนั่นแหละครับ ที่เราต้องตะเกียกตะกายไต่ขึ้นไป โดยผ่านยอดด้านขวาก่อน

Attached Thumbnails

• 

[ตะลอนแมน]

ระหว่างกระดืบๆขึ้นมาเรื่อยๆก็ต้องคอยจอดรอเช็คสภาพคุณเธอคนนี้แหละครับ บางเนินที่ชันๆก็ต้องคอยดุนคอยดันกันให้ขึ้นไปจนได้

Attached Thumbnails

• 
• 

[ตะลอนแมน]

เราใช้เวลากันกว่าสองชั่วโมงสำหรับเทือกเขาลูกนี้ แต่เมื่อมาถึงจุดสูงสุดและมองกลับไปทางด้านล่างที่เราผ่านมา เอ้อ.. ก็คุ้มค่ากับความพยายามนะ เราทำได้!

Attached Thumbnails

• 

[ตะลอนแมน]

เมื่อขึ้นมาถึงยอดเขาเราก็จะพบกับหมู่บ้านนี้ บ้าน"กิ่วหมากนาว" เด็กๆที่นี่ต้อนรับเราอย่างอบอุ่นดีมาก ทักทายเราด้วยวิธีการดั้งเดิมของชนเผ่า คือยก _ีนให้

ความตั้งใจทีแรกของเราคือจะมาหาข้าวกินกันเมื่อเจอหมู่บ้านแรกซึ่งก็คือที่นี่ แต่ดูจากสภาพทั่วไปแล้ว คงไม่เหมาะ เราจึงต้องทนแขวนลำใส้แห้งๆของเราไปก่อนจนถึงหมู่บ้านถัดไป ทั้งที่ทั้งหิวทั้งเหนื่อยเพราะเมื่อเช้านี้มีกาแฟลงท้องไปแก้วเดียว

จากการสอบถามเส้นทางเพื่อปลอบใจตัวเอง ชาวบ้านแจ้งว่า จะมีขึ้นเขาไปอีกนิดหน่อย แล้วจะลงแบบยาวๆไปจนถึงบ้านเชียงเงิน จากนั้นทางจะค่อนข้างราบไปจนถึงหลวงพระบาง ระยะทางน่าจะประมาณ 50 กิโล

เอาวะ อีกนิดเดียว!(คำพูดนี้นึกไว้เป็นประจำ)

Attached Thumbnails

• 
• 
• 

[ตะลอนแมน]

น่าจะเอะใจตั้งแต่ทีแรก ที่คุณพี่ๆชาวเขาเหล่านั้นบอกว่าจะขึ้นไปอีกแค่หลัก(กิโล)กว่าๆเท่านั้น ครับ เราใช้เวลาปีนป่ายขึ้นมาอีกเกือบๆชั่วโมง ไอ้คำว่า"กิโลแม้ว"ที่เค้าพูดเล่นๆกันนี่พอมาเจอกับตัวเองแล้วถึงพบว่ามันเป็นเรื่องจริง หนึ่งกิโลแม้วมัน ไกล จริงๆ

Attached Thumbnails

• 
• 

[narzizsus]

สวยมาก ๆ คงเป็นแรงบันดาลใจให้กับอีกหลาย ๆ คน

[ตะลอนแมน]

สวยมาก ๆ คงเป็นแรงบันดาลใจให้กับอีกหลาย ๆ คน

ขอบคุณครับผม

เรามาว่ากันต่อนะครับ เมื่อถึงจุดสุดยอด (ของเทือกเขา)แล้ว ก็คงต้องขอพักชมนกชมไม้ เช็ครถกันมั่งแหละครับ ก่อนที่จะเริ่มลงเขากันไปยาวๆอีกชุด เพื่อกินข้าวที่บ้านเชียงเงิน ฝันใกล้เป็นจริงแล้วครับ

Attached Thumbnails

• 
• 

[ตะลอนแมน]

เราลงเขากันมาโดยผมต้องจอดพักเป็นช่วงๆ(หลินฮุ่ยไม่ได้มาด้วย)เพราะผ้าเบรคหมด ใส่ชุดใหม่เข้าไปก็หมดอีก ก่อนจะถึงหมู่บ้านผมต้องใช้เท้าเบรคแทน เป็นที่น่าเวทนาแก่ผู้ที่พบเห็นยิ่งนัก

ลงมาถึงปุ๊ปก็สอดส่ายสายตาปั๊ป ร้านอาหารแรกที่เห็นครับที่เราพุ่งทะยานเข้าไปหาเหมือนคนบ้า

Attached Thumbnails

• 
• 
• 

[ตะลอนแมน]

ในที่สุด หลังจากการเดินทางอันทรหดและยาวนาน เราก็ทำได้ครับ เรามาถึงหลวงพระบางจนได้ตอนเวลาประมาณบ่ายสามโมงกว่า เย้ เย้.......

Attached Thumbnails

• 
• 

[ตะลอนแมน]

สิ่งแรกที่เราทำคือหาที่พักที่ทำเลดี ราคาเหมาะสม แต่เนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงนาทีทองหรืออย่างไรไม่รู้ ทุกๆที่ที่เราเข้าไปถามล้วนแต่เต็มหมด อาจจะมีว่างอยู่บ้างก็พวก 80 US$ ขึ้นไป ซึ่งดูแล้วจะแพงกว่าจักรยานที่ผมปั่นมาซะอีก

จนมาได้ที่เฮือนพักนี้ครับ แนะนำเลยล่ะ อยู่ในซอยข้างๆไปรษณีย์ ใกล้ตลาดมืด ห้องแอร์ น้ำอุ่น ทีวี ครบ ในราคา 450 แต่ขอต่อรองลงมาเหลือ 400 บาท

Attached Thumbnails

• 
• 

[ตะลอนแมน]

อาบน้ำอาบท่ากันเรียบร้อยแล้วก็ออกมาหาอาหารมื้อแรกในหลวงพระบางกัน เลยไปเจออาหารพื้นเมืองแบบนี้ครับ คำละบาทเท่านั้น ซัดกันไปคนละ 4 คำเรียกน้ำย่อย

Attached Thumbnails

• 

[ตะลอนแมน]

ปั่นชมเมืองมาเรื่อยๆจนมาเจอร้านนี้ เอ๊ะ!(ไม่ได้เรียกป้าเอ๊ะนะจ๊ะ อิอิ)คนซื้อเยอะ น่าจะอร่อย สั่งเลยล่ะ

Attached Thumbnails

• 
• 
• 

[ตะลอนแมน]

ได้มาแล้ว เส้นใหญ่ผัดทะเล อ่าาาาา.... อาหย่อยยยย.....

ตบท้ายด้วยขนมหวานที่มีให้เลือกหลากหลายจนเลือกไม่ถูก

ขออภัยที่อาหารในรูปอาจมีร่องรอยของการสู้รบในสมรภูมิอยู่บ้าง เพราะห้ามคู่หูไม่ทัน

Attached Thumbnails

• 
• 
• 

[ตะลอนแมน]

นอกจากจะมีอาหารปากแล้วยังมีอาหารตาด้วยนะ

(ขออภัยที่ขาดความชัดเจนไปบ้างเพราะดันเอาเลนส์แมนนวลโฟกัสไปถ่ายตอนกลางคืนเลยหาโฟกัสไม่เจอ)

Attached Thumbnails

• 
• 

[ตะลอนแมน]

ระหว่างรออาหารก็ถ่ายโน่นถ่ายนี่ไปเรื่อย ประกาศรับสมัครงานที่ติดอยู่ในร้านก็ไปถ่ายมา

เครื่องปรุงรสหยิบง่ายไม่สับสนเพราะล้วนนำเข้ามาทั้งสิ้น

Attached Thumbnails

• 
• 

[ตะลอนแมน]

สถานีต่อไป ตลาดมืด เน็กซท์สเตเชิ่น ตลาดมืด

Attached Thumbnails

• 
• 
• 

[ตะลอนแมน]

ตอนแรกว่าจะซื้อชุดผ้าคลุมเตียงกะปลอกหมอนมาสักหกชุด ดันนึกขึ้นมาได้ว่าเราปั่นจักรยานมานะเฟ้ย ไม่ได้นั่งรถตู้มา ก็เลยลดมาเหลือสามชุด แล้วก็ซื้อจิปาถะอะไรต่างๆมาอีกนิดหน่อย หมดไปร่วมล้าน(กีบ) เดินไปก็เจอคนไทยเพียบ ก็ทักทายกันไป

Attached Thumbnails

• 
• 
• 

[ตะลอนแมน]

28 พฤศจิกายน 2552 หลวงพระบาง-เวียงจันทน์

ขึ้นหัวเรื่องแบบนี้ท่านผู้ชมรีวิวที่ติดตามมาโดยตลอดอาจจะเอะใจว่า ตอนมาพวกเราปั่นมาตั้งสี่ห้าวัน ไหงเวลากลับมันกลับได้ภายในวันเดียว

ใช่ครับ เราไม่ได้ปั่นกลับกันแน่นอน เพราะ 1).เราหยุดงานไปแล้วหลายวัน ถ้ายังไม่รีบกลับ อาจจะไม่ต้องกลับไปอีกเลย 2).งบประมาณของเราร่อยหลอลงไปมากจากการถูกเบิกจ่ายไปเมื่อคืนนี้ และ 3).พวกเราอายุเพิ่งจะเลยเบญจเพศมาได้นิดเดียวเอง ผู้ปกครองของพวกเราที่รออยู่ที่บ้านคงเป็นห่วงที่เราจากบ้านมาหลายวัน

เมื่อคืนน้องผู้ชายที่คอยดูแลเราอยู่ที่เฮือนพักอาสาจะไปซื้อตั๋วรถทัวร์ให้ เราก็เลยตกลงรบกวนน้องเค้าไป น้องเค้านิสัยดีจริงๆครับ เพราะตอนแรกก่อนเราจะไปช๊อปปิ้งก็คุยกะน้องเค้าเรื่องนี้แล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ให้เงินไปเพราะยังไม่แน่ใจว่าน้องเค้าจะสะดวกรึเปล่า(พูดง่ายๆก็คือเรายังไม่ไว้ใจเพราะเพิ่งเจอกันครั้งแรก) พอเรากลับมาจากตลาดมืดน้องเค้าก็ยังอยู่ที่เฮือนพักและสอบถามเราอีกครั้ง จึงตัดสินใจลองเสี่ยงดู มอบเงินให้น้องไปซื้อตั๋วสามแสนกีบหรือพันสองร้อยบาทสำหรับสองคน ตามที่น้องเค้าบอก แล้วเราก็กลับเข้าไปในห้อง รออยู่พักนึงก็ยังไม่มา ก็หวั่นๆใจอยู่เหมือนกัน

แต่... สักพักใหญ่ น้องเค้าก็มาเคาะประตูห้อง เอาตั๋วมาให้พร้อมใบเสร็จรับเงิน พร้อมอธิบายวิธีการเดินทางเสร็จสรรพ ก็โล่งใจไปล่ะครับ ก็เลยทิปน้องเค้าไปเพราะอุตส่าห์ขี่รถเครื่องฝ่าความหนาวเหน็บของหลวงพระบางไปซื้อมาให้ทั้งๆที่ตอนนั้นก็สามทุ่มกว่าแล้ว

เช้านี้รถออกตอนแปดโมงครึ่ง แต่น้องเค้าแนะนำให้ไปที่คิวรถ(ท่ารถ)ก่อนเจ็ดโมงครึ่ง เราจึงต้องรีบตื่นกันแต่เช้ามืดเพื่อไปเที่ยวสถานที่ต่างๆก่อนที่จะกลับ

Attached Thumbnails

• 
• 
• 

[ตะลอนแมน]

ก็เลยไปวัดเชียงทอง และถ่ายรูปตามถนนหนทางต่างๆ

Attached Thumbnails

• 
• 
•