77 replies to this topic

[ตะลอนแมน]

Advertisements

ลำพังเราเองคงไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่คู่หูเราสิครับ ซ้อมก็ไม่ซ้อม แรงก็ไม่ค่อยจะมี ก็ได้แต่หยุดพักกันบ่อยขึ้น คอยดูกันคอยให้กำลังใจกันไป

Attached Thumbnails

• 

[ตะลอนแมน]

อย่างนึงที่ช่วยให้หายเหนื่อย ให้มีกำลังใจปั่นไปได้เรื่อยๆ ก็คือการดูวิวทิวทัศน์สลับกับการทักทายชาวบ้านและเด็กๆข้างทาง ยิ่งออกห่างจากเวียงจันทน์เท่าไหร่ เสียงทักทาย "สบายดี" ก็เริ่มดังบ่อยครั้งขึ้นเท่านั้น

Attached Thumbnails

• 
• 
• 

[ตะลอนแมน]

ขึ้นๆลงๆเขามาหลายๆลูก ปั่นไปไล่เตะก้นกันไป ผ่านหมู่บ้านต่างๆไป ยังไม่เจอที่กินข้าวที่ถูกใจเลยครับ เพราะนักเดินทางอย่างเราต้องระวังเรื่องความสะอาดของอาหารการกินด้วย ไม่ยังงั้นอาจมีเฮ

จนมาเจอร้านนี้เอาเมื่อบ่าย ไม่รอช้ารีบปรี่เข้าไปสั่งทันที หิวจนแทบจะกินกันเองอยู่แล้วววว...

Attached Thumbnails

• 
• 
• 

[ตะลอนแมน]

หลังจากจัดการบรรดาอาหารที่เห็นกันเมื่อกี้เรียบร้อย นั่งผึ่งพุงกันอีกนิดหน่อย เราก็เริ่มปั่นต่อไปโดยไม่ได้ฉุกคิดเลยสักนิด ว่าข้างหน้าต่อจากนี้คือ...

ครับ เลยร้านอาหารมาชั่วข้าวเหนียวเริ่มเรียงเม็ดในกระเพาะ ขุนเขาและเส้นทางที่อยู่ข้างหน้าเรามันชวนให้อยากจะคายอาหารออกมาให้หมด เพื่อจะลดน้ำหนักให้มากที่สุดสำหรับการปีนเขาลูกนี้

ใช่ครับ อ่านไม่ผิด เราต้องขึ้นไปตามถนน ไต่ขึ้นไปจนถึงช่องระหว่างยอดเขาแหลมๆ 2 ยอดนั่นแหละ

Attached Thumbnails

• 

[ตะลอนแมน]

เราใช้เวลาปีนป่ายกันร่วมๆชั่วโมง กว่าจะผ่านจุดนี้ไปได้ แต่ท่านผู้ชมที่รักครับ อย่าเพิ่งดีใจ ผมมารู้ทีหลังว่าเขาลูกนี้มันแค่เริ่มต้น ท่านยังต้องลงมาช่วยกันเข็นอีกหลายครั้ง อย่าเพิ่งรีบเหนื่อยครับ

Attached Thumbnails

• 
• 
• 

[ตะลอนแมน]

เนื่องจากเราออกปั่นกันมาตั้งแต่เช้าจนกระทั่งตอนนี้ใกล้จะห้าโมงเย็นแล้ว ยังไม่เห็นเลยว่าภูคูนจุดหมายปลายทางของเราวันนี้มันอยู่ตรงไหน ขาดำๆของเราสองคนก็เริ่มจะล้า เรี่ยวแรงก็เริ่มถดถอย...


เราต้องงัดยุทธวิธีเดิมเข้ามาช่วยแล้วล่ะครับ อ้ะ! เปล่า เปล่าครับ ไม่ใช่ "รถประจำทาง" ครับ เราใช้วิธีพักเอาแรงด้วยการจอดชมธรรมชาติอันสวยงามระหว่างทางกันต่างหากล่ะ

Attached Thumbnails

• 
• 
• 

[ตะลอนแมน]

ระหว่างที่ปั่น ผมกังวลอยู่เรื่องเดียวว่า ถ้าเราไปไม่ถึงภูคูน ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหน แล้วเราจะนอนที่ไหนล่ะ?

โชคช่วย(หรืออะไรจะช่วยก็ไม่รู้ล่ะ) เราปั่นมาเจอที่นี่ครับ "บ่อน้ำอุ่นรีสอร์ท" ซึ่งเราเคยได้ยินชื่อมา(แต่ก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนเช่นเดียวกัน) โอ้..แม่จ้าว! คืนนี้ไม่ต้องนอนกลางป่าแล้ววววว

ที่ชื่อว่าบ่อน้ำอุ่นรีสอร์ท เพราะอ่างน้ำที่เราเห็นเป็นน้ำอุ่นที่ไหลลงมาจากภูเขา อากาศหนาวๆแบบนี้เราอาบน้ำที่นี่ได้อย่างสบาย ฝั่งตรงข้ามก็เป็นร้านอาหารและบ้านของเจ้าของรีสอร์ท เรียกว่าที่นี่เป็นธุรกิจครบวงจรกันเลยทีเดียวเชียว

Attached Thumbnails

• 
• 
• 

[ตะลอนแมน]

อาบน้ำเสร็จแล้วก็มากินข้าวเย็นกันครับ สั่งอะไรที่ง่ายๆละกัน หิวจนจะกินกันเองตั้งหลายครั้งแล้ว

Attached Thumbnails

• 
• 
• 

[ตะลอนแมน]

26 พฤศจิกายน 2552 บ่อน้ำอุ่น-กิ่วกะจำ

เช้านี้ก่อนเราออกเดินทางมา ได้สอบถามเส้นทางจากเจ้าของรีสอร์ทและคนขับรถสิบล้อที่มาจอดพัก ได้ความว่าต่อจากนี้ทางจะลงเขาไป แล้วจะขึ้นอีก ไม่ไกลมากนักก็จะถึงภูคูน และเมืองถัดไปที่มีที่พักเยอะๆก็คือกิ่วกะจำ เราจะพยายามไปให้ถึงกิ่วกะจำกัน

แล้วก็เป็นอย่างที่ได้รับฟังมา คือดาวน์ฮิลล์กันลงมา แต่พักเดียวล่ะครับไม่ถึงสิบนาที ต่อจากนั้นขึ้นยาวววววววว......... เพราะภูคูนเป็นชุมชนที่อยู่บนเขา

จากที่ผ่านเมื่อวานมาได้ ผมต้องยอมรับว่าคุณเธอแกร่งทั่วแผ่นจริงๆครับ แม้จะปั่นช้าๆ ขึ้นเขาเนิบๆไปเรื่อยๆ แต่เธอก็ไปของเธอได้ตลอด ต้องอย่างนี้สิ! เดี๋ยวกลับไปบ้านจะติดต่อให้เป็นแฟนกะคุณอาร์โนลด์ ชวาสแน๊กแจ๊ค ผู้ว่าการรัฐอลาบาโม้ซะเลย

Attached Thumbnails

• 
• 
• 

[ตะลอนแมน]

เราไต่ระห่ำกันขึ้นมาเรื่อยๆ กว่าหนึ่งชั่วโมง จนเจอหมู่บ้านระหว่างทางจึงได้จอดพักกัน เช็คอาการคุณเธอดูแล้ว ยังยิ้มได้! ครับ นี่มันเพิ่งเริ่มต้นนะจ๊ะตัวเอ้งงง ฮ่ะๆๆๆ

ช่วงคบกับใครใหม่ๆเราคงอยากให้เธอนั่งเป็นแบบที่ริมเหวนี่อย่างระมัดระวัง แต่ถ้าแต่งกันไปนานๆแล้วเราคงอยากให้เธอยืนแล้วถอยออกไปเรื่อยๆ

Attached Thumbnails

• 
• 

[ตะลอนแมน]

เมื่อเรามาจอดพักกันริมเหวนี้ น้องๆนักเรียนที่กำลังเล่นกันอยู่ด้านบนเขาซึ่งเป็นโรงเรียนก็โบกไม้โบกมือ ส่งเสียงทักทายกันใหญ่ เราคุยกันว่านี่มันคงไม่ใช่ทางขึ้นโรงเรียนนะจ๊ะ ไม่งั้นน้องๆที่นี่โตขึ้นคงเป็นนักไต่เขาแน่ๆ

Attached Thumbnails

• 

[ตะลอนแมน]

เรื่องที่ผมลืมอย่างหนึ่งก็คือ ลืมเอาสายไฟสำหรับต่อกับที่ชาร์ทแบตของกล้องมาด้วย จะหาซื้อก็ยังไม่ได้ซื้อ ทำให้ภาพชุดเมื่อกี้เป็นภาพชุดสุดท้ายของวันนี้แล้วครับ ที่จะโพสต่อก็เป็นรูปจากกล้องโทรศัพท์มือถือ

การเดินทางในวันนี้ของเราสาหัสกว่าทุกวัน เพราะเราเพิ่งจะมาทราบหลังจากที่เรากลับมาแล้วว่าวันนี้มีช่วงนึงที่เราต้องปั่นขึ้นเขาอย่างเดียวเป็นระยะทางถึง 22 กิโลเมตร ซึ่งในระหว่างปั่นวันนี้เมื่อเรามองไปถึงเส้นทางที่เราจะไปต่อก็ต้องแหงนคอมองขึ้นไปซะเป็นส่วนใหญ่ละครับ ขณะปั่นก็คิดกันอย่างเดียวล่ะครับว่า "อีกนิดนึงมั้ง พ้นเขาลูกหน้าก็คงถึง" คิดอย่างนี้จริงๆครับ

Attached Thumbnails

• 
• 
• 

[ตะลอนแมน]

กว่าจะพ้นช่วง 22 กิโลนรกไปได้ เราก็แทบจะสิ้นลมล่ะครับ พักกันถี่ยิบ จอดกันเป็นว่าเล่น ไม่รู้หรอกครับว่าใช้เวลาไปนานเท่าไหร่ รู้แต่ว่าตั้งแต่เช้ามาเรามีกาแฟใส่ท้องมาแค่คนละถ้วยกะเศษซากขนมปังที่มีติดมาอีกนิดหน่อย แล้วต้องมาเจอสภาพแบบนี้ เหอะๆ

ดังนั้น เมื่อเราเห็นร้านอาหารร้านนึงด้านหน้าซ้ายมือ เราแทบจะพุ่งจักรยานเราเข้าไปในร้านทันที

มื้อนี้เราสั่งกันเพียบ หมดไปร่วมสามร้อยบาท กินกันไม่หมดจนต้องห่อมาด้วย และอาหารชุดนี้แหละครับ ที่เรางัดมากินกันข้างทาง ในระหว่างไต่ระห่ำขึ้นภูเขาในภาคบ่ายอีกหลายสิบกิโลเมตร

Attached Thumbnails

• 

[ตะลอนแมน]

ในที่สุด ความพยายามของเราก็สัมฤทธิ์ผล หลังจากกระเสือกกระสนปีนป่ายเขามาไม่รู้กี่ลูกต่อกี่ลูก เรามาถึงกิ่วกะจำได้เมื่อเกือบหนึ่งทุ่ม ทั้งหนาวทั้งเหนื่อย อารมณ์ตอนนั้นก็คืออะไรก็ได้ ที่ไหนก็ไ้ด้ที่มีที่พักที่กิน เท่านี้ก็พอใจแล้ว

เราได้ที่พักราคา 200 บาท ห้องพัดลม เอารถจักรยานเข้าไปจอดได้ ห้องน้ำใช้รวมกัน อากาศหนาวแบบนี้แม้แต่พัดลมก็ไม่ได้เปิดล่ะครับ เข้าที่นอนได้ก็หลับกันสนิทเหมือนปิดสวิทช์ไฟ

Attached Thumbnails

• 

[ตะลอนแมน]

27 พฤศจิกายน 2552 กิ่วกะจำ-หลวงพระบาง

เมื่อวานผมรู้สึกสงสารคุณเธอมากครับ เพราะเส้นทางที่ผ่านมาช่างโหดร้ายเสียจริงๆ เรียกได้ว่าเมื่อคืนเราแทบมาไม่ถึงจุดหมาย เช้านี้เราเลยคุยกันว่าจะใช้ตัวช่วยในการเดินทางไปหลวงพระบาง เราไปถามหาเหมารถกัน แต่ค่าใช้จ่ายในการเหมารถถึงห้าแสนกีบหรือ 2000 บาททำให้เราเปลี่ยนใจครับ ครั้นจะรอรถประจำทางเที่ยวแรก ก็จะออกประมาณแปดโมงเช้า แต่นี่เพิ่งจะหกโมง!

จากการสอบถามสภาพเส้นทาง ได้รับคำยืนยันว่า จะมีช่วงขึ้นเขาไปอีกนิดหน่อย หลังจากนั้นจะลงเขากันแบบยาวๆเลยทีเดียว

คุณเธอได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกเลยครับ พูดชัดถ้อยชัดคำ "ไป เราปั่นต่อไปกันเถอะ" !!! โอ้ แม่จ้าว...ผมว่า คูโบต้าหรือยันม่าร์หรืออะไรที่ว่าทนทรหด คงต้องให้เธอเป็น"ตัวแม่"แล้วล่ะ

เอาครับ เมื่อเธอไหว ผมก็ไหว...

Attached Thumbnails

• 
• 

[ตะลอนแมน]

เมื่อคืนก่อนจะนอนผมไปเดินหาซื้อสายไฟที่จะใช้ชาร์ทแบตเตอรี่กล้อง ก็ไปได้มาในราคาจำเป็นที่หมื่นห้าพันกีบหรือ 60 บาท เช้านี้ถึงมีรูปมาให้ชมกันได้อีกเยอะๆล่ะ

เราปั่นออกจากกิ่วกระจำมาได้นิดหน่อย ก็เจอร้านอาหารริมเขา เลยแวะทักทายซื้อเสบียงกันหน่อย ได้ขนมปังหน้าตาคล้ายๆพิซซ่ามาอันนึง

Attached Thumbnails

• 
• 

[ตะลอนแมน]

ปั่นขึ้นเขามาได้สักยี่สิบนาที ก็เจอวิวแบบนี้ล่ะครับ โชคดีจริงๆ ถ้าเรานั่งรถประจำทางเราคงไม่สามารถจะจอดชมวิวและเก็บเกี่ยวบรรยากาศดีๆแบบนี้ได้อย่างที่ต้องการแน่ๆ

Attached Thumbnails

• 
• 

[ตะลอนแมน]

อ้าาาาาาา.....

Attached Thumbnails

• 
• 

[ตะลอนแมน]

ลืมบอกไปว่า เมื่อวานมีช่วงลงเขายาวๆ ผมนึกสนุกขึ้นมาก็เลยปล่อยไหลลงมาแบบเร็วๆโดยลืมไปว่ารถตัวเองเบรคไม่ดี ผ้าเบรคจะหมดอย่างเร็วมาก พอนึกได้อีกทีก็จะเบรคไม่อยู่แล้วครับ

วันนี้เมื่อถึงช่วงนี้ซึ่งจะต้องลงยาวๆมาร่วมๆ 18 โล ก็เลยต้องค่อยๆคลานลงมา พร้อมกับจอดซ่อม จอดตั้งเบรคกันไปเรื่อย แต่ก็ผ่านมาได้ครับ เลยได้มานั่งรีวิวให้ชมกันนี่ไงครับ

หลังจากลงเขายาวๆฝ่าสายหมอกที่เห็นมาได้แบบมือเย็นเฉียบตัวหนาวสั่น เราก็ลงมาถึงบ้าน"น้ำมิ่ง" ก็เลยพักถ่ายรูปกันนิดหน่อย

Attached Thumbnails

• 
• 

[ตะลอนแมน]

โดยมิได้เฉลียวใจเลยว่า เมื่อเราพบสะพานและแม่น้ำแล้ว นั่นคือสิ่งที่บ่งบอกว่าเราอยู่ที่จุดต่ำสุดของภูมิประเทศแถบนั้น นั่นก็คือ ต่อจากนี้ "ขึ้น" เท่านั้น

Attached Thumbnails

• 
• 
•