34 replies to this topic

[AromA]

Advertisements

สวัสดีึครับ
ม่ายได้เจอกันนานเพราะไม่ได้ไปใหน และไม่มีเงิน
รอบนี้มีโอกาศจับโปรของแอร์เอเชียได้ ไปฮานอย ไปกลับ 3300 เหมือนจะไม่ถูกเท่าไรเลย แต่อยากไป

ตอนแรกรอบนี้จองกัน 5 คนอีกแล้วครับท่าน ตั้งแต่จองตั๋วมามีเพื่อนไปด้วยตลอด แต่พลาดทุกรอบ

รอบนี้สุดท้ายมีเพื่อนไปด้วย 1 คนครับ

การเดินทางวันที่ 5-9 ม ค 55 ครับ ต้อนรับปีใหม่นะ

[AromA]

ผมเริ่มเดินทางตั้งแต่ชลบุรี พอดีวันนั้นวันที 4 เป็นวันพุธ ผมมีเรียนถึง 3 ทุ่ม และเครื่องดันขึ้นเช้าเกิน ทำให้จะไปไม่ทันเอา เลยต้องไปนอนบ้านเพื่อนที่ ม.หัวเฉียว
เรื่องเกิดตั้งแต่เริ่มเลยครับ พอดีว่าไม่รู้ว่ารถจากบางแสนเข้ากรุงเทพจะหมดตอนกี่โมง ผมเจอกับเพื่อนตอน 3 ทุ่ม ก็เลยไปรอรถ
มีรถผ่านมาคันนึงเป็นรถปลายทางถึงชลบุรี แต่ผมคิดว่ามันถึงกรุงเทพ เลยถามเค้า กรุงเทพปะคับ เค้าบอกว่าคับ "กรุงเทพ"

เพื่อนผมบอกว่า มันไม่ใช่เคยมีคนบอกมาว่ามันไปถึงแค่ชลบุรี ผมก็เลยบอกว่า "เค้าบอกว่ากรุงเทพ" ซะงั้น

เราเลยขึ้นไป มั่วมากก

ตอนอยู่บนรถก็คุยกันว่ามันจะพาเราไปใหน จินตนาการเริ่มออก
แต่พอถึงชลบุรีมันก็บอกให้ผมลง ผมเลยถามว่า "ใหนกรุงเทพ" เค้าบอกว่า "ต้องต่อรถ เก็บค่ารถถึงชลบุรีเองนะ" ผมงงเป็นไก่ตาแตก

(ลืมบอกไปตอนแรกเค้าบอกค่ารถ 120 ผมเลยบอกว่า ป.1 ยัง 70 เองนะ เค้าเลยบอกงั้น 30)

สุดท้ายได้ต่อรถเป็นรถกระบะสองแถวต่อไปจนถึง ม.หัวเฉียว เป็นการเริ่มต้นที่ดีเกินคาด

[AromA]

หลังจากหลับๆ ตื่นๆ ที่บ้านเพื่อนเป็นเวลา 4 ชั่วโมง ก็เลยไปสุวรรณภูมิตอนประมาณ ตี 3 ครึ่ง



เชคอินผ่าน ตม เรียบร้อย ก็เข้าไป นั่งเลาจ์คิงพาวเวอร์เช่นเคย





สุดท้ายก็ถึงเวลาบอร์ดกันแล้ว เครื่องขึ้น 6.50
สุดท้ายก็มาถึงนอยไบ เป็นสนามบินนานาชาติของฮานอย เวลาประมาณ 8 โมงกว่าๆ



ตอนแรกคิดว่าจะหารถเมล์ไป เพราะหาข้อมูลมาจากที่ต่้างๆแล้ว ได้ยินว่า 5000 ดอง เออถูกดี เอาเลยละกัน

เดินไปหารถใต้สะพานตามลายแทง ปรากฎว่า "หาไม่เจอครับท่าน" ไม่มีคนเวียดนาม หรือคนใดๆรอทั้งนั้น

มีแต่เพียงมินิบัสที่เข้ามาถามอยู่เรื่อยๆ "เข้าเมืองรึป่าว" เราก็ "ไม่ๆ" อย่างเดียว

สุดท้าย หมดหนทางปรึกษากับเพื่อนเรียบร้อย ไม่สามารถรอเวลาได้มาก เลยตัดสินใจเอามินิบัสก็ได้วะ
เลยถามเ้ค้า "เท่าไร" เค้าบอก "2 ดอล" เลยต่อเหลือ "1 ดอล" เค้าบอก "ไม่ๆ" เหอะๆคงคิดในใจ "กล้าต่อเนอะ"
ก็เราคงคอนเซ็ป ไปเวียดนามให้ "ต่อออออออ" อย่างเดียว เช่นเดียวกับจีน ดังนั้นเราจึงทำตามท่านๆแนะนำมา
(ขอโทษทีที่ไม่มีรูปตำแหน่งต่างๆในสนามบินนะครับ พอดีตอนนั้นกำลังงงว่าจะทำยังไงกับชีวิตเลยไม่ได้หยิบมันออกมา



สุดท้ายรถก็มาส่งที่ตรงใหนก็ไม่รู้ แล้วก็มีคนคนนึงเข้ามาบอกว่า "มีห้องรึยัง" เลยบอกว่า "จองไว้แล้ว"
เค้าบอกว่า "เรามีห้องราคาถูกกว่า ถ้าจองมาจะแพงกว่า" เลยบอกเค้าไปว่า "ผมจะต้องไปซาปาคืนนี้"
เค้าเลยตอบกลับมาว่า "เราหาตั๋วให้ได้"
เลยเจรจากับเพื่อนซัก5 นาที มันกะบ่นๆ อะไรของมันไม่รู้ทางโทรศัพท์ สุดท้ายผมก็บอกว่า "ไม่ไป" เค้าทำเหมือนว่าไม่พอใจ เลยเดินไปเลย
คิดในใจ ตอนแรกอาจจะไปพออารมณ์แบบนี้ ไม่ไปแน่นอน

เลยถามทางเดินมาเรื่อยๆ จนถึงโรงแรมที่จะพักในคืนสุดท้ายเพื่อไปเอาตั๋วรถไฟ เราก็งง ว่า โรงแรมมันอยู่ตรงใหนเนี่ย ไม่ได้เอาแผนที่มาด้วย ไม่ได้ปริ้นที่อยู่มาด้วย ไม่มีอะไรเลย

ทำไงดีเรา เอาละงานนี้ ลืมสนิทว่าจะต้องเอาที่อยู่ โรงแรมที่ฮานอยมา ตายห่า

[AromA]

สุดท้ายเดินไปเรื่อยๆ คิดว่ามันน่าจะอยู่แถวนี้ เพราะตอนจองเคยเปิดแผนที่ของโรงแรม แต่ลืมว่ามันอยู่ตรงใหน คุ้นๆว่าอยู่ย่ายนี้แหละ เลยเดินไปแล้วถามเอาละกัน
มาเจอป้าคนนึง แจคพอตมาก พูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แต่โชคดีเค้าใจดีมากเรียกลูกสาวมาช่วย รออยู่ซัก 3 นาทีลูกสาวเดินมา เราคิดในใจ "เกรงใจเค้าจัง"

แต่ใจดีมาก เค้าเดินมาบอกทางเราก็เดินมั่วตามทางนั้นไป จนถึงโรงแรม Prince V ครับท่าน ทำไงดีละ เค้าบอกผิด เค้าคิดว่านี่ึคือที่ๆเราจะไป
เข้าไปถามที่โรงแรม เค้าทัก "มีอะไรให้ช่วยคะ" เลยบอกไปว่า "จริงๆ แล้วผมจะมาถามว่า Prince II อยู่ตรงใหน" เค้าบอกว่า "เราไม่ใช่ Prince II เรา Prince V แต่เราก็มีห้องพักนะ"

ผมเลยบอกเค้าไปว่า "ผมจองตั๋วรถไฟไว้กับที่โน้นด้วย" เค้าเลยบอกว่าจริงเหลอ ติดต่อให้ ดีมาก ขอขอบคุณ Prince V มา ณ ที่นี่ด้วยนะครับ งั้นผมคงหา โรมแรมไม่เจอ

เค้าเลยส่งให้คนเดินมาส่งพวกผมที่ Prince II
รีเซปชั่นบอกว่า "เรารออยู่นานมาก เพราะจองตั๋วให้ได้อย่างยากลำบาก" ผมคิดในใจ "ส่งเมลล์มาบุคตั้งนานแล้วนะ" แต่ยังไงก็ขอขอบคุณที่ทำให้ผมมีรถไฟไปนะ

สุดท้ายเลยขอฝากกระเป๋าไว้ 1 วันเย็นๆจะมาเอา

ขอแนบลิ้งค์ เผื่อใครสนใจครับ
Prince II




เลยเดินออกมาหาอะไรกินกัน

เพิ่งมีรูปนะครับเพราะไม่ได้เอากล้องออกมาเลย

พอไปถึงร้านนี้ผมก็สั่งข้าวมากิน แต่ไม่ได้สั่งน้ำ เค้าบอกว่า "คนไทยรึป่าว" เลยบอก "ใช่" และเค้าก็บ่นๆ เลยพูดกับเพื่อนไม่สั่งแล้วไงวะ เกี่ยวอะไรด้วย ไม่ได้ห้ามให้นำเข้ามานิ

แต่บริการสุดยอดแย่มาก แต่จำชื่อร้านไม่ได้ ไม่ได้สนใจ



หลังจากอิ่มแล้วเลยเดินไปทะเลสาป

เดินไปๆ มาๆ หนวกหูมาก ไม่รู้มันจะบีบอะไรนัก แต่จะว่าไป รถมันเยอะเกินไปจนไม่มีทางจะเดินสำหรับคนแล้ว

ทำไมไม่กั้นทางไว้ให้คนเดินบ้าง รถจอดจนทางเดินไม่มีต้องมาเดินบนถนน แต่ก็เป็นเสน่ของเวียดนามมั้งที่เดินบนถนนก็สนุกดี




เดินไปๆ มา ไปได้กระเป๋าเป้ มา 2 ใบ คนละ ใบกับเพื่อน คนที่กำลังจะไปขอบอกไว้ก่อนเลยว่า ต่อกระจายเลย ถ้าเค้าเปิดมา 500,000 ต่อไปเลย 150,000 ไม่ก็ 100,000 มันได้อยู้แล้ว ลองดูก่อน ไม่ได้ค่อยว่ากันใหม่อีกครั้ง เพราะเราเพิ่มง่ายกว่าลด ยังไงมันก็ขายได้กำไร ดูจากการขายแล้วเค้าขายได้หมดอ่ะ


เดินวนไปวนมาคิดว่ากำลังจะไปสุสานลุงโฮฺ แต่งงทาง เลยกลับมาเอาของไปไว้ที่โรงแรมก่อน เพราะมีกระเป๋าใหญ่ไป



วนไปวนมาอยู่นานกว่าจะออกมาจาก Old Quarter ได้ ถนนเล็กและซอยเยอะ ผมเดินทางวนอยู่หลายรอบ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยดูแผนที่แล้วหลงเลย มีแต่ครั้งนี้นี่แหละ
แถมถนนยังเปลี่ยนชื่อทุกแยก ทำกันเดินวนกันมันไปเลย

[AromA]

สุดท้ายก็ออกมาจากย่ายนั้นได้ซะที เดินต่อไป งง ต่อ ไม่รู้เพราะอะไร

รูปทหารเปลี่ยนเวรกันไม่กล้าถ่าย เอามาแค่นี้ละกันนะ



สุดท้าย ถามมาเรื่อยๆ ก็มาถึง "Flag tower" ผมก็เพิ่งรู้ว่ามันมีก็ตอนนี้นี่แหละ

ก็ซื้อตั๋วเข้าไปดูซักหน่อยอุส่ามาถึงและ ค่าตั๋ว รู้สึกจะ 20000 ดอง และค่าเอากล้องเข้าอีก 30000 ดอง ครับ









พอดูๆ ถ่ายรูปเสร็จก็ออกมา เพราะมีเวลาน้อย หลงนานไปหน่อย

เจอกับท่านคนนี้อยู่ด้านหน้า

เค้าคือใครผมไม่อาจทราบได้ ไม่ได้ศึกษามาก่อน


เจอคนเล่นแอบถ่ายซักนิด



จนสุดท้ายเราก็มาถึงแล้ว

ในเวลา 5 โมงเย็น

เหอะๆเดินทั้งวัน งงว่า ทำอะไรอยู่ ตั้ง 3 4 ชั่วโมง กว่าจะถึง

ถ่ายรูปๆ เสร็จยังไม่ได้ทำอะไรเลยก็คิดว่าจะกลับมาถ่ายรูปที่ทะเลสาปซะหน่อยก่อนแสงหมด เลยเดินกลับมาถ่ายรูปซักนิด

ระหว่างทางเจอแบบนี้

เอากันข้างถนนเลยทีเดียว

มาถึง6โมง แสงเกือบหมดและ ดียังได้รูปมาเล็กน้อย

[AromA]

หลังจา่กแสงหมด ซึ่งไม่สามารถทำอะไรได้อีกต่อไป ก็ออกเดินดูของกันเล็กๆน้อยๆเผื่อซื้อวันก่อนกลับ ของก็อปเยอะดีเหลือเกิน



ถึงเวลาหิวอีกแล้ว

รอบนี้เราเปลี่ยนร้านมากินอีกร้าน ใกล้ๆ กับ โรงแรมเลย รสชาติใช้ได้ บริการโอเค และก็ไม่แพงเท่าเมื่อเช้าด้วย ดีมากก

เผื่อใครไปไม่รู้จะไปกินใหนก็ลองแวะไปละกันนะครับ
ชื่อร้าน King cafe ร้านเล็กๆ นะ อาจหายากหน่อยอาจมองไม่เจอ
ร้านอยู่ที่ ถนน LUONG NGOC QUYEN ไม่ก็หา Prince II ก่อนแล้วค่อยหา ร้านก็ได้ครับ ผมคิดว่ามันก็โอเึคนะ



กินเสร็จแล้ว เดินไปสถานีรถไฟกัน ตกลงกับเพื่อนว่า จะเดินไป เพราะเวลาเหลือเยอะ ไม่ได้ทำอะไรแล้ว จะได้เซฟเงินและเดินชมเมืองไปเรื่อยๆ ด้วย


ยามค่ำคืนครับ







และแล้วก็มาถึงครับ รู้สึกจะเดินไม่นานนะ พอเดินได้สำหรับคนมีเวลา และอยากเดินเล่นๆ ไปเรื่อยๆก็โอเคครับ





(อ้อลืมบอก ก่อนนั้นผมถามโรงแรมว่าจะแลกตั๋วเป็นตั๋วจริงยังไง เค้าบอกผมแล้วก็วาดรูปให้ดู แต่ไปถึงแล้วไม่เหมือนในรูปครับ หรืออาจจะเพราะผมหาไม่เจอก็ได้
เลยถามมั่วๆ ไป ถ้าคนที่จองแล้วโรงแรมให้ไปเอง ไปหาเองก็ได้ครับไม่ยาก ถามๆเอา เค้าช่วยเหลือเราอยู่แล้ว แต่ไปถามพวกพนักงานนะ เด๋วเค้าจะตามๆใ้ห้เราเอง)




หลังจากเข้ามาในสถานีแล้วก็เจอกันสาวเวียดนามคนนึงเลยคิดว่าจะให้เค้าช่วยถ่ายรูปให้หน่อย เป็นรูปคู่ พอบอกเค้า "ถ่ายรูปให้หน่อยได้มั๊ยครับ" เค้าหัวเราะทำเขินๆ แล้วก็รับไป

เหมือนว่าเค้าจะไม่เคยถ่ายแบบที่ต้องส่อง เลยบอกเค้าต้องส่องตรงนี้ แล้วกดตรงนี้ นี่คือรูปที่ได้ออกมา


แต่ไม่เป็นไรเราให้อภัย คนถ่ายสวย

[AromA]

ตอนกำลังเดินไปหาโบกี้ว่าอยู่ตรงใหน เกิดเหตุการณ์กระทันหันขึ้น
มีคนเรียกเรา "ขอโทษนะครับ" "...#$%^&*!(*#&&(!)(**$()(!)(@$#_))))@#*%&#@#)!)#..." รัวมาเป็นชุด งงเป็นไก่ตาแตก
ตะลึงอยู่พักนึง บอกกลับไปว่า "โทษนะครับ ช่วยพูดช้าๆหน่อย ไม่เข้าใจ" เค้าตอนกลับมาว่า "อ่าน คุณไม่ได้พูดสเปนเหลอ" บอกกับเพื่อน "หน้าเราสองคนเหมือนสเปนเหลอวะ เราพูดไทยนะ"
อันที่จริงภาษาไทยอาจสำเนียงเดียวกับสเปนทำให้เข้าใจผิด



พอหารถเจอ เอ้า คนที่ถ่ายรูปให้เรานินา เค้าอยู่โบกี้เดียวกับเราด้วย ห้องเดียวกันปะหว่า
พอขึ้นไปบนรถไฟ กำลังงงว่าจะให้กุหาที่นอนเองรึไงเนี่ยไม่มาดูเลยว่าอยู่ตรงใหน งง ในขณะที่ผมกับเพื่อนกำลังเถียงกันอยู่ว่าห้องมันอยู่ตรงใหน อยู่ดีๆมีเสียงดังขึ้นนนนน

"ให้ช่วยอะไรมั๊ยครัีบ" เอ้ยคนไทยเว้ย ไม่เคยมีใครทักเราเลย (ต่อจากนั้นผมทักคนอื่นตลอด แต่อาจมีบางคนที่ไม่อยากจะคุยด้วยกับเรา แต่ก่อนไม่เคยทักเลยนะไม่ว่าจะเจอที่ใหน กลัวเค้าไม่คุยกับเรา
แต่ตอนนี้จะทักแล้ว คิดไว้ก่อนว่าเค้าคงคุยด้วย )



และแล้วพอเดินผ่านห้องพี่คนนั้นเราก็ได้สังเกตเห็น หญิงสาวคนนั้นนอนห้องเดียวกับพี่คนนั้น
ซะงั้นอ่ะ


และก็ได้คุยกันไปเรื่อย
จนแยกย้ายกันเข้านอน

วันนี้เพื่อนร่วมห้องเราคือฝรั่งชาติใดไม่ทราบลืมแล้ว
บรรยากาศภายในห้องคืนนี้ครับ







สุดท้ายนัดแนะกับพี่คนไทยที่เจอกันว่า ถ้าพี่ว่างมาเจอเราได้ที่โรงแรมทิ้งโน็ตไว้แล้วเราจะติดต่อกลับ แล้วก็ได้ถ่ายรูปไว้เผื่อไม่ได้เจอกัน (สุดท้ายก็ไม่ได้เจอกันจริงๆ)




แล้วเราก็เดินออกไปข้างนอกเพื่อไปหาคนที่จะมารับเรา เพราะได้จองรถกับโรงแรมไว้

ีนั่งรอบนรถแปปนึงก็มาฝรั่งสองคนเดินขึ้นรถมา


นั่งรออยู่พักใหญ่ๆๆๆ ใหญ่มากกกกกกกกก ซัก 2 ชม ได้ เพราะผมมาถึงสถานีรถไฟประมาณ 6 โมง นั่งรอจนถึง 8 โมง กว่าๆ

ฝรั่งบ่นใหญ่เลยว่าทำแบบนี้ได้ไง เค้าจ่าย 10 ดอลเพื่อมานั่งรอเหลอ ผมก็เห็นใจเค้า สอบถามได้ความว่าจ่ายไปคนละ 10 ดอลเมื่อกี้ แล้วเค้าก็ถามเพื่อนผมว่าเราจ่ายเท่าไร บอก 3 เค้าโมโหมาก
เป็นเราก็โมโหนะ โกงเยอะไป และต้องนั่งรออีกนานมาก สุดท้ายเค้าบอกว่านั่งรถแทกซี่กันมั๊ย เลยบอกไปว่า แปปขอถามก่อนว่าจะออกรึยัง

ตอนนั้นเวลา ซัก 8 โมงแล้ว สุดท้ายคนมาจากใหนไม่รู้รถก็ออกหลังจากรอเป็นเวลา 2 ชั่วโมง บอกกับเพื่อน ทำไมมันไม่บอกให้เร็วกว่านี้จะได้ขึ้นแทกซี่ไปตั้งแต่แรกที่มาถึง จะได้ไม่ต้องมานั่งรอให้เสียเวลา


แนะนำเลยนะครับถ้าจะไปซาปา ไม่ต้องจองรถเอาไว้ ไม่ต้องอะไรทั้งสิ้น ไปหาเอาข้างหน้า มีเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เยอะจนเค้าสามารถพาคุณไปได้ทุกคนไม่กลัวไม่ได้ไป

เพราะนอกจากจะเสียเยอะกว่าแล้วคือ 3-5 ดอล ถ้าจองไป เราจะได้ราคาซัก 1-2 ดอลเท่านั้นหละ ต่อๆ เข้าไว้ จบ




การรอคอยอันยาวนานทำให้แผนเราเสียทั้งหมด เวลายืดออกไปทั้งหมด มาถึงซาปาประมาณ 9 โมงครั้ง


สภาพอากาศคิดในใจ ไม่น่ามาหน้าหนาวเล้ย มาร้อนน่าจะสวยกว่า แต่อันที่จริงแล้วมันก็หนาวดีได้บรรยากาศเมืองนอกเต็มๆนะ

[AromA]

ฝากของเรียบร้อยก็ออกมาหาของกิน เพราะยังไม่ได้กินอะไรกันเลย มีแต่คนมาขายบักเกตที่สถานีรถไฟ แต่มันไม่มีใส้ ไม่อยากกิน

เดินออกมาข้างนอก หมอกหนามาก มองไม่เห็นอะไรกันเลยทีเดียว




แล้วก็เดินมาถึง Little Sapa เห็นคนที่เคยมาแล้วบอกว่ากินได้ เลยมาลองดู ก็โอเคคับอร่อยดี แต่เลี่ยน เค็ม + มัน
ราคาก็โอเคนะ อยู่แถวๆตลาดเลยลองเดินหาดูครับ

จิบชาเวียดนาม


เสียหายทั้งสิ้น





อิ่นแล้วตัดสินใจเดินไปหมู่บ้าน กัตกัต

เดินผ่านตลาด

อุ้่ยถ่ายอะไรกัน ไม่รู้แฮะ แต่แอบเห็นนางเอกเป็นชาวเขาด้วย



ระหว่างทางตั้งแต่ถึงเวียดนาม นี่คือการเห็นท้องฟ้าเป็นสีฟ้าครั้งแรก ดีใจมาก


ตอนไปถึงโรงแรมเจ้าของเ้ค้าดีใจ บอกว่า แดดออกครั้งแรกในรอบเดือน เป็นเวลา 5 นาที

[AromA]

ระหว่างทางไปหมู่บ้าน กัตกัต ที่จริงน่าจะได้เห็นวิวสวยๆ สภาพเป็นแบบนี้






หรืออาจจะเป็นเพราะปีนี้ฝนตกเยอะเกินไปก็ไม่รู้เลยทำให้หมอกมันหนาเป็นพิเศษนะ อันที่จริงปีก่อนๆอาจจะสวยก็ได้นะครับผมไม่อาจทราบได้ แต่แบบนี้สวยในอีกแบบนะ สวยแบบ หนาวๆ เหมือนอยู่สวิสแลนด์



เออการเลี้ยงไก่้แนวใหม่เจ๋งดีนะ

ไม่ต้องให้มันเดินข้างล่างแล้วให้มันอยู่เหมือนนกเลย


จากมุมสูง



เด็กๆในหมู่บ้านครับ ต้องแอบถ่ายกลัวโดนซื้อของ



ที่ตำอะไรเค้าก็ไม่รู้ แต่คือเหมือนเค้าเอาไว้โชว์เฉยๆตอนนี้ เหมือนไม่มีอะไรอยู่ในครกเลย ใช้น้ำจากน้ำตกถ่วงเอาแล้วน้ำก็จะเทไหลไปให้บ้านที่ต่ำกว่าใช้ตำต่อ


เช่นนี้แล เค้าจะเอาไม้ไผ่ทำเป็นรางต่อน้ำให้มันไหลไปทางที่เค้าต้องการ แทบไม่มีน้ำไหลออกมาออกเก่งจริง

[AromA]

ระหว่างทางเดินในหมู่บ้าน



และแล้วเราก็มาถึงสุดทางคือน้ำตก

สวยงาม สุดท้าย แล้วก็ถามคนแถวนั้นเค้าบอกให้เดินต่อไปอีกจะเป็นทางออกแต่มันก็ไม่มีอะไรแล้วครับ เดินเรื่อยๆฟังเพลงไป


ระหว่างทางเดินกลับ พบกับเจ้านี่

มันคือ ควายภูเขา ผมไม่รู้นะว่ามันควายประเภทใหนแต่แค่มันอยู่บนภูเขาก็เลยบอกว่า ควายภูเขา

ประเด็นคือ ผมใส่เสื้อสีแดงครับท่าน ตามภูมิปัญญาของไทยแล้ว ควายไม่ชอยสีแดง (หรือผมมั่วไปคนเดียว )
ดังนั้น เพื่อนจึงบอกว่า เอ้ย เมิงเสื้อสีแดง เลยบอก แล้วจะทำไงมันมีทางเดียว ต้องเดิน ก็เลยเดินไปแบบกล้าๆ กลัวๆ


สุดท้ายมันก็ไม่ทำอะไรผมนะยังสามารถกลับมานั่งอยู่ตรงนี้ได้


โชคดีไปที่ควายภูเขามันไม่รู้ว่าต้องขวิดสีแดง

สวยงามตามทางครับ



ผ่านร้าน North Face แวะซะหน่อย


ได้ยินข่าวมาว่าซาปาคือเมือง North Face เพิ่งมาประจักด้วยสายตาว่า จริง
มีขายเยอะมากกกก

[AromA]

แล้วก็มาพักร้านนี้ครับ เหมือนจะวิวดี ตอนแรกคิดว่ามันคือ แกลลอลี่เฉยๆ


แต่เข้าไปแล้วเออวิวดี

แบบนี้ ถ้ามองเห็นวิวนะ สุดยอด

แต่ตอนนี้กลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว

กาแฟเค้าทำดีอ่ะ หอมมาก
แล้วเวลาเค้าเสริฟก็ดีดูมีอะไรแปลกใหม่ดี มีจุดเทียนมาด้วยให้กาแฟร้อนตลอดเวลา สุดยอดไอเดีย



รถวิ่งกันแบบนี้เลยทีเดียว เสียวกันเป็นแถบเวลารถมา


สภาพกลางเมืองตอนกลางวัน



แล้วก็มาถึงโรงแรมในเลา 4 โมงเย็น ตกลงกันว่าจะเอาของเข้าไปเก็บแล้วไปขึ้นเขาฮามลอง แต่ดันผิดคา่ดมันมืดเร็วกว่าที่คิด 4 โมงกว่าๆ ขึ้นไป แปปเดียวมืดแล้วยังไม่ทันจะถึงจุดชมวิวอะไรเลย
ไม่น่าเ้ลยน่าจะรอขึ้่นพรุ่งนี้่เช้า แผนสับสนวุ่นวายไปหมด

ขึ้นมาเืกือบถึง cloud yard แล้ว


ตอนแรกขึ้นมาว่าจะไปตรง Fansipan best view ก่อน แต่พอถามเจ้าหน้าที่เค้าบอกมาทางนี้ งง เลย เดินมั่วไปหมด สุดท้ายเค้าบอกให้ไปทางเดิมทั้งๆที่แผนที่เค้าบอกให้ไปอีกทางแต่เราหาไม่เจอ

งงมากว่าเจ้าหน้าที่ก็ไม่รู้เหลอว่าไปยังไง


พอมาอีกทาง เป็นทางที่เจ้าหน้าที่บอก เลยไปถามคนที่เดินลงมา เค้าบอกว่าผ่านมาแล้ว อ่าวซะงั้นอ่ะ


เลยตัดสินใจมันจะไม่มีแสงแล้วเดี๋ยวลงไม่ได้ เลยไปที่ cloud yard แทน สรุปได้ขึ้นมาที่เดียว เสียค่าตั๋วไม่คุ้มเลย เฮ้อ
พอถึงบนยอดก็ต้องรีบๆถ่ายเพราะจะมืดแล้ว เจอกลุ่มวัยรุ่นอยู่กันหลายคนเป็นกลุ่มสุดท้ายก่อนที่เค้าจะลงไปแล้วเหลือแค่ผมกับเพื่อน


แต่สวยงามน่าประทับใจ

[AromA]

สภาพก่อนลงมา


เมื่อลงมาถึงพื้นเกิดสภาพนี้

เกือบเดินไม่เห็นทางกันเลยทีเดียว



มีของขายด้วยนะครับ เป็นเหมือนตลาดตอนกลางคืนมั้ง ไม่แน่ใจเหมือนกันแต่ว่ามันที่ผมไปมันมี อยู่หน้าโบสถ์
ผมไปอยู่คืนวันศุกร์นะครับ



ซื้อของกินเล็กน้อยที่เจ้านี้

แล้วป้าก็ทักเราในวันต่อมาที่เราขับรถผ่าน จำได้ด้วย


เพราะเมื่อวานเราไปต่อป้าไว้แต่ป้าไม่ให้

สิ่งที่ได้มาคือ เกาลัดที่แกะยากแกะเย็น 5000 ดอง/ ไม้
ไข่ปิ้ง 4ฟอง 20000 ดอง
และมันปิ้งที่มีกลิ่นหมูติด 8000 ดอง


สรุปแล้ว ไข่ดีสุด แถมสุดท้ายยังจะให้น้ำจิ้มเรา นั่นคือ "ผงชูรส" ครับท่าน ตอนแรกไม่รู้คืออะไร เลยลองชิมดู เต็มๆ ชาลิ้นเลย บอกเพื่อนเค้ากินกันแบบนี้เลย คือผงชูรสเพียว

อันที่จิงเกาลัดกับมันปิ้งก็โอเค ตามราคา อานะครับ ไม่ได้แย่ขนาดนั้น แต่ไข่มันไม่ได้ผสมอะไรอ่ะนะัมันก็เลยดีสุด
แล้วก็กลับห้องจากความหนาว ต้องเข้าสู่ความอุ่นของฮีตเตอร์

[AromA]

ตื่นเช้ามาพบกับอาหารเช้าแสนอร่อยของเรา คือ เฝอ นั่นเอง แต่ ทะไมเหมือนมีแต่ผงชูรสอีกแล้วฟะ



อ้อ ไกด์ชาวเขาคนนี้ พูดภาษาอังกฤษเก่งมากก
ฟังแล้วโห

เลยแอบถ่ายรูปมาตอนยืนคุยโทรศัพท์


บรรยากาศตอนเช้าหน้า โรงแรม


ตอนแรกตอนกลางคืนคุยกันไว้ว่าเอาไงดี แผนมันมั่วไปหมดแล้ว เลยตัดสินใจว่าจะไปถามทัวร์ก่อนตอนเช้าว่ามีรึป่าว (คิดว่าจะไม่ไปหมู่บ้านชาวเขาเพราะบ้านเราก็มี เอาที่บ้านเราไม่มีก่อนดีกว่า) เพราะตอนนั้น 4 ทุ่มกว่าแล้ว รีเซปชั่นปิด ตอนเช้าลงมาถามเค้าบอกว่ามีมอไซด์ให้เช่า 5 ดอล เลยโอเค ขึ้นไปถามเพื่อนมันบอกไปก็ไป ก็เสียค่ามอเตอร์ไซด์ไป 5 ดอล และค่าเติมน้ำมันอีก 60000 ดอง
ขับขึ้นเขาไปดูน้ำลง Silver waterfall และก็จุดชมวิวอ่ะ แต่ไม่เห็นวิว

ดูสภาพตอนขับรถคับ
มันเป็นแบบนี้เลยนะ หนาวมาก ไม่ใหวแล้ว



ระหว่างทาง

[AromA]

ถึงแล้วน้ำตกซิลเวอร์ของเรา


มีเน็ตใช้ด้วย แต่ไม่รู้ว่าใช้ได้รึป่าวไม่ได้ลองนะ


วิวมองมาจากน้ำตกครับ





แล้วก็มาอุดหนุนที่จอดรถเราหน่อย


แต่แล้ว เหตุก็เกิดอีกแล้วครับท่าน การสื่อสารไม่รู้เรื่องทำให้ผิดพลาด
ผมคิดว่าไอหมูที่ปิ้งนั่นมันราคา 3000 ดอง เลยสั่งมาซะ 3 ไม้ จัดเต็มไปโดนไปซะ 80000 ทั้งหมด
ตายห่าละแม่ค้าหลอก

ยังไม่พอ เพื่อนผมมันจะกินไข่ พอปอกออกมาแล้วมันไม่สุก แม่ค้าเลยจะเปลี่ยนให้ พอเปลี่ยนเอาฟองใหม่มา เค้าก็เอาฟองที่ถูกปอกไว้แล้วนิดหน่อยน่ะไปปิ้งต่อ เกิดเหตุระเบิดขึ้นครับท่าน ไข่กระจุยออกมา
ตู้มมมมมมมม !!!!! และครับ ดีนะว่ามันไม่มีโดนผมเยอะ เลอะไปนิดหน่อย ดีว่าไม่มากเท่าไร

แล้วยังคิดแพงอีกนะเฮ้อ

หมูเจ้ากรรมทำให้จ่ายแพง

แต่ก็อร่อยดีนะครับ ใส่ตะไคร้ หอมดี หลายๆอย่างใส่ตะไคร้

[AromA]

หลังจากเกิดเหตุเศร้าสลดไปเรียบร้อยแล้ว

ก็เดินทางต่อจะไปอีกน้ำตกที่เค้าว่ากันมา stream love อะไรซักอย่าง

ขับผ่านไอนี่ สงสัยว่ามันคืออะไร แต่ก็ไม่ได้จอดดู


จนมาถึง
จุดชมวิวที่เค้าว่ากันคือสูงที่สุดที่รถขึ้นได้ มั้งนะ ถามลุงคนนึงตามแผนที่เค้าบอกว่าที่นี่แหละ ไม่รู้ว่ามั่วรึป่าว แต่จะชวนนั่งกินกาแฟอย่างเดียวเลย
ผมบอกว่า "โน" เค้าบอก "โอเค" ทำเอาเราไปไม่เป็นเลยทีเดียว
และนี่คือจุดชมวิวที่ลุงบอกว่าใช่


มันคือเมฆนั่นเอง



และแล้วเราก็หาน้ำตกที่่ว่าไม่เจอ เลยคิดว่าอาจจะเป็นที่เราผ่านมาแล้วคือที่ซุ้มๆ เพราะมันเหมือนกันตรงที่ซิลเวอร์เลย เลยลองวนกลับไปและแวะ
ตกลงว่าใช่ครับ มันคือตรงนี้ น้ำตก สตีมเลิฟ
ตอนแรกผมคิดว่ามันจะเป็นน้ำพุร้อนนะเพราะเข้าไปแล้วหมอกเยอะมาก



นี่ ทางขึ้นฟานสิปัน ยอดเข้าสูงที่สุดในคาบสมุทรอินโอจีน

แต่ไม่ได้ขึ้นนะ ทัวร์ 3 วัน 2 คืน รึไงเนี่ยแหละ ใครสนใจก็ติดต่อที่โรงแรมได้เลยครับน่าจะมีจัดการให้ได้นะ


เดินเข้าไป 1 กิโลแม้ว

[AromA]

ระหว่างทาง

สายน้ำที่มาจากน้ำตก ทำไมมันสวยจัง




ตอนแรกผมว่าจะเดินออกและ เพราะหมอกเริ่มหนา แล้วน่ากลัว วังเวงยังไงไม่รู้ ไม่มีคนมาเลย เงียบมาก สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินต่อ อีกนิดเดียวก็ได้ยินเสียงน้ำตกแล้ว เลยโอเค เจอน้ำตกแล้วคิดว่าจะไกล
คิดไม่ผิดเลยที่มา สวยๆๆ



เสร็จแล้วก็กลับลงข้าวล่าง วันนี้เราจะกลับฮานอยกัน


ระหว่างทางขับรถกลับ






มันมีทะเลหมอกตลอดเวลาจริงๆ ไม่ต้องรอเวลาเลยดูได้ทุกเวลา

[AromA]

ล

เข้ามาทางใหนก็ไม่รู้ครับไกล้ถึงแล้ว แต่ไม่ได้มาทางถนนใหญ่นะ เค้าบอกมาได้เลยมา มีป้ายบอกมา



ลงมาถึงพื้นสภาพกางเกงเป็นเช่นนี้


แล้วก็แวะมาร้าน บักเกต แอน ช็อคโกแลต ที่เหมือนว่าคนไทยจะชอบไปเป็นพิเศษ เพราะมีราคาไทยด้วย


สั่งอันนี้มากิน

ระหว่างทางก่อนจะถึงร้านก็หลงอีกเช่นเคยเพราะซอยเยอะเกินไม่รู้ว่ามันจะเลี้ยวตรงใหน

สำหรับคนจะไป อยู่ทางเดียวกับไป ซาปาซัมมิต นะครับ หรือทางจะไป น้ำตกซิลเวอร์ นั่นละ


หมดค่าเสียหายไปทั้งสิ้น 6 ดอล

[AromA]

กินเสร็จก็เตรียมตัวกลับเลาไก รถจะมารับเราเวลา 5 โมง


เรียบร้อยก้นั่งผิงไฟรอที่โรงแรม


ถึงเลาไกแล้วมีคนมาเอาตั๋วไปแลกให้ เพราะโรงแรมเค้าดูแลให้ฝากให้คนไปแลกให้ และก็นั่งรอ กินข้าวไป



เตรียมตัวกลับฮานอยแล้ว



เจ๊คนนี้ครับ ยืนอยู่ เพื่อนผมมันอยากได้ของฝากไอลูกๆที่เค้าเตะกัน เลยบอกว่า รอเค้าเดินมาดีกว่า อย่าเดินไปเดี๋ยวมันจะโก่งราคา เพราะเห็นเราอยากได้ แล้วเค้าก็เดินมา
เลยถาม "ไอนี่เท่าไร" เค้าบอก "20000" เลยต่อเหลือ "10000 เอา 2 อัน" เค้าให้
แล้วเค้าบอก "ไม่เอาโปสการ์ดเหลอ" เลยบอก "ไม่เอา" เค้าบอก "10000 เอง" ผมก็เลยต่อเหลือ 5000 ตอนแรกเหมือนจะไม่ให้ ทำไปทำมาให้

แล้วเค้าก็เดินมาอีก ซื้ออีกๆ เลยบอกซื้อแล้วพอแล้ว

น่ารักดีนะผมชอบ คุยกันแบบนี้ น่าอุดหนุนดี แต่ลดได้นะต้องลดนะเจ้


บรรยากาศในสถานี



รถไฟด้านนอกครับ สวยงามมาก


และแล้วก็นอนหลับอย่างสบายด้วยการกินเบียรไป 1 กระป๋อง และง่วงมาก

[AromA]

ขากลับผมก็เดินเช่นเคย
เพราะไม่มีความจำเป็นจะต้องรีบอะไร เวลาเหลืออีกเยอะ เพิ่งจะตี 5 เอง

อ้อ ขากลับ ผมก็ได้เจอกับพี่คนไทยที่เจอกันบนรถไฟตอนขาไปอีกครั้ง ตอนแรกคิดว่าไม่ใช่ พอเรียกก็หันมาเหมือนจำไม่ได้ แล้วก็อ่าวใช่แล้วนิหว่า เลยคุยแล้วกะขอเฟสบุคกันเล็กน้อย

เช้านี้ @ Hanoi

กำลังเดินทางไปฮาลองเบย์ครับ

เดินทางตั้งแต่ 8 โฒง เที่ยงครึ่งก็ถึงแล้วครับ




เสื้อแดงนี่ไกด์ครับ
ส่วนผู้หญิงกับผู้ชายขาสั้นเป็นแม่ลูกกันมาจากเกาหลี ลูกเคยมาประเทศไทย เป็นดีไซน์เนอร์อยู่อเมริกา
พาแม่มาเที่ยวครับ

เลยได้คุยกัน



ส่วนคนนี้เป็นแฟนกัน ผู้ชายเป็นคนไอร์แลนด์ ผู้หญิงคนไทยเป็นเภสัช นิสัยดีมากเลย ตอนแรกเค้าคิดว่าผมเป็นอินเดียพูดอังกฤษกันซะ (หน้านานาชาติจริงๆ)



อันนี้เค้ามาขายของครับ
ขายกันแบบนี้เลยนะแบบเหมือนโจรสลัด จะมาปร้นเรือ เอาเรือมาเทียบแล้วก็็เกาะกะเรือไปให้เรือมันไปด้วยกัน แล้วก็มาขายทางหน้าต่างแบบนี้เลย สุดยอด



อันนี้เรืออะไรใครทราบช่วยบอกที

[AromA]

แบบนี้คับมาเกาะกันแบบนี้เลยทีเดียว


เกาะรูปหมาคับ


แล้วก็พาเรามาจอดที่หมู่บ้านลอยน้ำนี้


ลุงชิวมากเลยอ่ะ


แล้วเราก็นั่งเรือไอนี่วนรอบหมู่บ้าน

แพงมากในความคิดผมนะ 100000 ดอง แค่อ้อมไปนิดเดียวเอง
ไกด์มีขู่ว่า ถ้าไม่ไปเนี่ยจะเหมือนว่ามาไม่ถึงนะ เลย "ไปก็ได้วะ"

ส่วนผู้หญิงอินเดียคนนึงถามไปถามมา เหมือนจะไป แต่ไกด์ขู่ว่าจะเหมือนมาไม่ถึง มันดีมาก เค้าเลยบอก "เชื่อก็ได้"

สรุปลงเรือไป วนไปวนมา มาลอดอันนี้

แล้วก็วนกลับมาที่เดิม