รอจนคนไปหมด แม้แต่เครื่องบินที่เรานั่งมาก็กำลังจะไป กระเป๋าก็ยังไม่มา คราวนี้จากถ่ายรูปเป็นที่ระลึกก็กลายเป็นรูปที่ระทึกแทน รออยู่นานเพื่อที่จะได้รู้ว่ากระเป๋าของเรายังอยู่ Buenos Aires จะมาอีกทีวันรุ่งขึ้น เพราะเที่ยวบินมีวันละไฟลท์ เอากะมันสิ เวลาเปลี่ยนเครื่อง 3 ชั่วโมงครึ่ง มันยัง transfer กระเป๋ามาไม่ทัน สายการบินนี้เริ่มออกฤทธิ์ทีละน้อยแล้วสิ
ปีที่แล้ว American Airlines ทำกระเป๋าหาย แต่มันก็แค่คนเดียว ยังมีของคนอื่นให้ยืมได้ แต่คราวนี้ AR ไม่มาทีเดียวรวดทั้งสองคนเลย ถ้ามันหายจะทำไงล่ะเนี่ย เมืองไกลๆอย่างนี้ถ้าต้องซื้อข้าวของเครื่องใช้ใหม่คงหาใช่บาทสองบาทเป็นแน่ และจากตรงนี้หลายๆสิ่งก็ถูกกระทบเป็นลูกโซ่ จากเดิมที่แพลนว่าจะนั่งรถไปอีกเมืองตอนรอบบ่ายโมงก็ไม่ทันต้องรอไปรอบ 6 โมงเย็นแทน ได้เวลาว่างเพิ่มขึ้นมาทีเดียวอีก 5 ชั่วโมงเลย วัยรุ่นเซ็ง
แต่แล้วกระเป๋าก็มาถึงที่โรงแรมในวันรุ่งขึ้นตามที่สายการบินสัญญา แวบแรกที่ได้เห็นกระเป๋าเป็นอะไรที่มีความสุขที่สุด รู้สึกว่าได้ความหวังของชีวิตกลับคืนมา เพราะหลังจากที่ได้ trek ข้ามเขาไปกลับ 25 กิโลเมตรในเส้นทางบรรลือโลกในวันแรกแล้ว สิ่งที่เราต้องการที่สุดก็คือ counterpain ในกระเป๋านั่นเอง