นรชาติชาติหนึ่งไม่ถึงร้อย
ต่างทยอยเดินมุ่งสู่ที่หมาย
มนุษย์เราเอาอะไรไว้มากมาย
สุดท้ายต่างก็จบที่เชิงตะกอน
เหลือไว้ก็เพียงชื่อให้ลือเลื่อง
จะรุ่งเรืองเจิดจรัสประภัสสร
หรือแช่งว่าด่าทอพอม้วยมรณ์
หรืออาลัยอาวรณ์เพียงญาติกัน
ดวงวิญญาณลอยไปสัมปรายภพ
ที่สงบสุขใจในสวรรค์
ก็เหลือเกินจะอาลัยในชีวัน
คงไม่หวั่นไปกับคำเขาร่ำลือ
ถ้าไม่ใช้ชีวาให้ค่าคุ้ม
มานั่งกลุ้มตอนตายจะได้หรือ
มีความฝันก็พลันทำให้สุดมือ
ก็จะถือว่าคุ้มไม่กลุ้มใจ
ถึงที่ตายก็ต้องวายชีวาวาตม์
จะองอาจห้ามตายอย่างไรได้
ถึงคราวอยู่ก็ทุ่มหมดทั้งใจกาย
ถึงที่ตายก็สบายทั้งกายใจฯ
ขอแสดงความเสียใจในครั้งนี้ ขอให้พี่ไปสู่สุขคตินะค่ะ