48 replies to this topic

[Suranuanear]

Advertisements

มองดูท้ายขบวนที่กำลังเข้าโค้งตามมา

 

โค้งน้ำนี้ เหมือนว่าเห็นเป็นฉากในละคร บุญผ่องด้วยครับ

 

และรถไฟก็แล่นผ่านถ้ำกระแซครับ นักท่องเที่ยวที่อยู่ในถ้ำก็มากมาย คนบนรถไฟ ก็ถ่ายรูปถ้ำที่อยู่ติดทางรถไฟ คนที่อยู่ที่ถ้ำก็ถ่ายรูปรถไฟ กำลังวิ่งผ่านหน้าถ้ำ

 

 

[Suranuanear]

นี่ก็ร้านอาหารริมแม่น้ำ และหน้าถ้ำครับ มีชื่อร้านว่าถ้ำกระแซ เป็นชื่อถ้ำเลย ตามในรูปทุกท่านเคยสังเกตมั้ยครับว่า ไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ มักชอบจะโบกมือให้คนบนรถไฟ ทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกัน

 

พอพ้นช่วงตื่นเต้นมา ด้วยอุปสรรค ของผมคือนักท่องเที่ยวท่านอื่นๆ ที่จับจองหน้าต่างฝั่งซ้ายกันได้ดีกว่าผม เพราะที่นั่งผมอยู่ฝั่งขวาครับ มันเป็นมุมติดเขา ผมก็รู้ตัวว่า ผมได้ภาพไม่มากเท่าที่ต้องการ เลยตั้งใจว่า ขากลับ เราต้องทำทุกวิถีทาง เพื่อให้ได้ภาพที่ต้องการ (เลือดนักสื่อสารมวลชนกำเริบอีกครับ 55555)  ตอนนี้รถไฟของเราก็วิ่งผ่านสองข้างทางที่เป็นป่าเขาลำเนาไพร เห็นภาพเช่นนี้แล้วหัวใจมันพองโตยิ่งนัก 5555 ชักเพ้อใหญ่ละครับผม ก็วิวมันสวยจริงๆ ไม่คืดว่า เส้นทางรถไฟในประเทศไทยของเรา มีสวยๆ แบบนี้ เพราะถ้าพูดถึงทางรถไฟสวยๆ ก็มัวนึกถึงแต่ประเทศสวิสกัน 

 

 

 

[Suranuanear]

และรถไฟก็มาถึงสถานีปลายทางของผู้โดยสาร คือสถานีน้ำตก ที่ผมบอกว่า สถานีปลายทางของผู้โดยสาร นั่นก็เพราะว่า สถานีน้ำตกนี้ เป็นสถานีสุดท้ายที่รถไฟโดยสารทั่วไปจะเดินทางมาสุดที่นี่  จากกรุงเทพก็มีขบวน ธนบุรี-น้ำตก ไม่มีออกจากหัวลำโพงครับ ต้องข้ามแม่น้ำไปขึ้นที่สถานีธนบุรี (บางกอกน้อย ของโกโบริ กับอังสุมาริน) แต่สำหรับนักท่องเที่ยวที่มากับขวนท่องเที่ยวนั้นพิเศษกว่านั้นครับ เพราะชื่อสถานีน้ำตก แต่ตรงนี้ไม่มีน้ำตก รถไฟขบวนนำเที่ยวจึง พาเราเดินทางต่อครับ ชักตื่นเต้นครับ เพราะที่ทุกคนเข้าใจว่า รถไฟโดยสารมาสุดที่สถานีนี้ แล้วขบวนของเราเดินทางต่อไปไหน ?

 

 

คิดว่าผู้โดยฯที่อยู่ที่สถานี้ ก็คงกำลังรอโดยสารรถไฟเข้าเมืองหรือ เข้ากรุงเทพกัน

 

บนเนินฝั่งซ้ายก็มีรถไฟจอดอยู่ เป็นขบวนที่มาจากกรุงเทพตอนเช้า และรอกลับไปกรุงเทพในช่วงบ่าย จุดจอดพักรถไฟอยู่บนเนินสวยดี

 

 

 

[Suranuanear]

 

เมื่อวิ่งขึ้นเขาไปอีกซักครู่แล้วก็เริ่มเห็นถนนใหญ่ฝั่งสายมือครับ เริ่มรู้ว่า ตรงนี้ คือ จุดสำคัญแน่นอน จนในที่สุด รถไฟ ก็มาหยุดที่ปลายทางคือ น้ำตกไทรโยคน้อย สุดปลายทางจริงๆนะครับ เพราะขืนวิ่งต่อไปอีกซัก 2 -3 เมตร มีหวังได้ตีลังกากันทั้งขบวนแหงๆ ตอนนี้เป็นเวลา 11.20 เร็วกว่ากำหนดการ 10 นาที เรามีเวลา 3 ชั่วโมงที่น้ำตกไทรโยคน้อยครับ ใครใครเล่นน้ำเล่น ใครใคร่เดินเล่นเฉยๆก็เชิญ อย่างที่ 2 นี่ คือครอบครัวผมเองครับ แต่ตอนนี้ คุณแม่ผมต้องทานยาหลังอาหาร ขอไปหาอะไรทานเป็นมื้อเที่ยงก่อนนะครับ ตามผมข้ามไปฝั่งร้านค้ากันเลยครับ 

 

รถไฟจอดละครับ

 

ถนนที่เรียกได้ว่า วันเวย์ก็ว่าได้นะครับ เพราะเขาแยกเลนส์ครับ ที่เห็นเป็นเนิน นั่น รถจะลงมาทางเดียว ถ้าจะสวนไป ก็ไปทางที่เลี้ยวซ้ายครับ

 

 

[Suranuanear]

ก่อนข้ามไปขอถ่ายรูปป้ายน้ำตกซักหน่อยครับ เดี๋ยวเหมือนมาไม่ถึง

 

มาถึงฝั่งร้านค้าแล้วครับ งั้นขอไปหาอะไรทานก่อนนะครับ ช่วงที่ทานข้าว ไม่ได้ถ่ายมาเลยครับผม ถ่ายได้มาแต่สิ่งนี้ครับ

 

ทองม้วนสด ของขึ้นชื่อของกาญจนบุรีครับ

 

 

 

 

[Suranuanear]

หลังจากกินอิ่ม กำลังจะข้ามกลับไปที่น้ำตก เห็นขบวนรถไฟเราจอดอยู่บนเขา เป็นภาพที่สวยดีครับ

 

ข้ามกลับมาตรงทางเดินขึ้นเขาครับ

 

ขอแอบส่องมุมที่ไม่เคยได้เห็นใกล้ๆมาก่อนครับ

 

 

 

[Suranuanear]

หัวขบวนกับป้ายที่หยุดรถน้ำตกไทรโยคน้อย ปลายทางเส้นทางรถไฟสายนี้ครับ อันที่จริงกองทัพญี่ปุ่นสร้างทางรถไฟไปจนถึงชายแดน และข้ามไปทางฝั่งพม่าด้วยเลยครับ แต่ทางการรถไฟของเรา เห็นว่า ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องใช้เส้นทางที่ต่อไปจากตรงนี้ จึงรื้อออกครับ เหลือสุดทางที่น้ำตกไทรโยคน้อยแห่งนี้เท่านั้นครับ

 

ป้ายบอกเล่าประวัติศาสตร์เล็กน้อยครับ ที่ทางรถไฟสายนี้ ถูกเรียกว่า ทางรถไฟสายมรณะนั้น คนส่วนใหญ่ชอบนึกว่า เป็นเพราะเส้นทางน่ากลัว น่าหวาดเสียว อย่างสะพานไม่เช่นที่ผ่านมา แต่ความจริงแล้ว ที่เรียกว่า ทางรถไฟสายมรณะนั้น เป็นเพราะ มีทหารหรือเชลยศึกที่ถูกจับมาใช้แรงงานสร้างทางรถไฟ เสียชีวิตเป็นจำนวนมาก เรียกกันว่า หนึ่งไม่หมอนรองราง เท่ากับ หนึ่งชีวิตเชลย เส้นทางนี้ เริ่มต้นจากชุมทางหนองปลาดุกเป็นต้นมาครับ เรานั่งชมวิวกันเพลิดเพลิน แต่ผานชีวิต ความเจ็บ ความตายของบรรพบุรุษมานับพันชีวิตครับ

 

 

[Suranuanear]

ตามนั้นครับ ป้ายบอกทางไปจุดต่างๆ

 

หัวรถจักรคันนี้ รัฐบาลญี่ปุ่นมอบให้การรถไฟแห่งประเทศไทยครับ เป็นหัวรถจักรที่ทางกองทัพญี่ปุ่น ขนข้ามน้ำข้ามทะเลมาใช้กับเส้นทางนี้เพื่อทำสงครามครับ

 

 

[Suranuanear]

มันยังคงตั้งอยู่บนทางรถไฟที่ทางการรถไฟ ถอนออกจากรางที่ใช้ในปัจจุบัน แต่ยังคงเหลือไว้ให้เห็นเล็กน้อยครับ

 

อย่างที่เห็นครับ ทางรถไฟ ทอดยาวต่อไป มุ่งหน้าไปยังประเทศพม่า

 

เดินมาอีกหน่อย มองย้อนกลับไป ถ้าเส้นทางนี้ ยังใช้ต่อ ก็คงสวยงามไม่น้อยนะครับ

 

 

[Suranuanear]

ป้ายบอกเล่าประวัติของน้ำตกไทรโยคน้อยครับ

 

ยังครับ ตรงนี้ยังไม่ใช่น้ำตก เป็นแค่รำธารที่เหมือนนำตกเล็กๆ ครับ 

 

 

[Suranuanear]

ทางเดินข้ามรำธารเมื่อซักครู่ครับ ทางเดินไปยังน้ำตกก็ใช้แนวที่เคยเป็นทางรถไฟนั่นเองครับ

 

ต้นไม้ระหว่างทางที่คาดว่าน่าจะมีอายุไม่น้อย

 

หันซ้ายมองลงไปด้านล่าง ที่รำธารเมื่อครู่ทอดยาวลงไป สวยดี ถ้ายังมีทางรถไฟอยู่ เวลานั่งผ่านตรงนี้ ก็คงไม่แพ้ สวิส อีกเหมือนเคย ผมว่า

 

 

[Suranuanear]

ถึงแล้วครับ น้ำตกไทรโยคน้อย ที่น้ำยังน้อยอยู่จริงๆ

 

สวยงามดีนะครับ แต่จะให้ผมลงนั้นขอบายครับ ผมเป็นโรคกลัวน้ำครับ คือไม่ชอบเปียกครับ ขอเดินเล่นถ่ายรูปไปเรื่อยดีกว่า นึกเหมือนเดิมครับ จุดนี้ ว่า ถ้ารถไฟได้วิ่งผ่านคงจะงามน่าดู

 

หันหลังให้น้ำตก ก็เจอวิวสวยๆ

 

น้ำตกสูง ต้นไม้ก็สูงปี๊ด...

[Suranuanear]

เดินลงมาด้านล่าง และผมเดินผ่านสะพานนี้ ครับ มันข้ามรำธาร แต่รำธารเป็นแบบนี้

 

มองไม่ออกว่าตรงไหนน้ำ ตรงไหน ดิน

 

บริเวณนี้ก็ยังมีร้านขายของที่ระลึก แล้วก็ร้านขายอาหารให้ไว้มานั่งกินกันริมน้ำ..

[Suranuanear]

เดินเลียบรำธารย้อนไปทาง ทางเข้า มองกลับไปบนน้ำตก ถึงจะไม่ค่อยน้ำตก แต่ก็ยังสวยครับ

 

เมื่อตอนที่เราเดินเข้าน้ำตก ตรงที่มีทางเดินข้ามรำธาร รำธารมันก็ตกลงมาตรงนี้ครับ

 

[Suranuanear]

บอร์ดหน้าห้องเรียนชั้น ม.3/2 ครับ เอ๊ย แผนผังของน้ำตกไทรโยคน้อยครับ 5555

 

ข้ามกลับมาฝั่งของฝากอีกครั้งครับ ร้านนี้ จะบอกว่า เจ้าของร้านเธอเป็นอดีตนางงามด้วยนะครับ เขาตั้งรูปไว้ ปัจจุบันตัวจริงที่นั่งทำขนมอยู่ก็ยังสวยอยู่เลย

 

ทำกันมือเป็นระวิงเลยครับ เห็นคนเขาซื้อกันถุงใหญ่ๆทั้งนั้นเลย 

 

 

[Suranuanear]

รูปนี้ ขณะที่เรานั่งประจำที่บนรถไฟรอเวลา แม่ผมเห็นดอกไม้ต้นนี้ อยู่ข้างๆ ทางรถไฟ ก็อยากได้ภาพครับ ผมจึงวิ่งลงมาถ่ายไว้

 

ถ่ายจากส่วนหน้าสุดของขบวนรถไฟครับ เห็นทางที่ขาดออกจากกัน และเหลื่อมกันเล็กน้อย อาจจะเป็นจากการรื้อถอน หรือซ่อมบำรุงเส้นทางที่ให้ใช้ได้จนปัจจุบันครับ มันเลยเหลื่อมกันเล็กน้อย 

 

ห้องควบคุมรถไฟ หรือห้องคนขับนั่นเองครับ เห็นอย่างนี้ อย่าดูถูกเชียวน๊า....ขามา พาเราวิ่งฉิว เกือบ 100 กม./ชม. ด้วย

 

เมื่อตอนขามาเราอยู่หน้าสุด พอขากลับ เราก็กลายมาเป็นอยู่ท้ายสุดครับ ตอนนี้ รถไฟเริ่มไต่ลงเขามาเรื่อยๆแล้วครับ สวยใช่มั้ยหล่ะครับ ผมขอจองที่ตรงระหว่างห้องพนักงานขับรถครับ มายืนถ่ายได้สบายๆ แต่ต้องระวังด้วยนะครับ ถ้าช่สวงที่รถวิ่งเร็วๆ อาจพลัดตกไปได้

 

[Suranuanear]

เห็นความเก่าของสะพานมั้ยครับ ตรงนี้ ยังไม่ใช่ไฮไลทื เหมือนตอนขามานะครับ

 

เห็นแล้วใช่มั้ยครับ ตรงนี้ จนถึงข้างหน้าที่เห็น คือไฮไลท์ ที่ผมได้ภาพไม่ค่อยครบ สะพานถ้ำกระแซครับ ยาวใช่เล่น

 

ครึ่งขบวนแรกขึ้นไปบนสะพานแล้วคร๊าบบบบบบ

 

ขึ้นบนสะพานทั้งขบวนแล้ว....ตอนอยู่โบกี้แรก กับตอนอยู่โบกี้สุดท้ายความรู้สึกแตกต่างกันนะครับ สำหรับผม ชอบอยู่ท้ายมากกว่า (ถ้าตอนกลางวันนะครับ อิอิ)

 

 

[Suranuanear]

ภาพมุมกว้างของรีสอร์ทฝั่งตรงข้ามแม่น้ำครับ ที่ขามาถ่ายเห็นแค่แพ

 

รีสอร์ทนี้ที่มีสนามเด็กเล่นติดทางรถไฟที่เห็นเมื่อขามาครับ เห็นหลังคาบ้านพัก แหลมๆ 3 หลังนั่นมั้ยครับ หลายๆท่านอาจจะคุ้นว่าเคยเห็นในโปสเตอร์ที่ใช้โปรโมท กาญจนบุรีมาบ้างนะครับ ที่เป็นมุม ถ่ายจากหน้าบ้านพัก เงยขึ้นมาเห็นรถไฟอยู่บนสะพานด้วย

 

มองย้อนกลับไปยังสะพานที่เพิ่งผ่านมา สวยเนาะ...

 

กลับเข้าสู่เส้นทางปกติก็สปีด หนีฝน ที่ตกอยู่ไม่ไกลตามรูปครับ

 

 

[Suranuanear]

ผมชอบรูปนี้มากเลยนะครับ เพราะเป็นจุดที่ไม่ได้ตั้งใจไว้ ถ้าไม่ได้มายืนท้ายขบวนก็คงไม่เห็นความสวยงานของต้นไม้ที่ขึ้นสูงขนาบข้างทางรถไฟทั้งสองข้าง เป็นแนวยาวแบบนี้ เพราะถ้าเรานั่งอยู่ที่นั่ง ก็จะแค่รู้สึกว่า ต้นไม้ขึ้นรก บางกิ่งฟาดเข้ามาในหน้าต่าง ต้องคอยหลบไม่ให้โดนหน้า แค่นั้น 

 

จริงๆตรงนี้ มีวีดีโอด้วยนะครับ ไว้ผมจะอัปโหลดมาให้ดูครับ (รูปนี้ผมครอปมาจากคลิปที่ผมถ่ายครับ ตอนนี้ดึกมาก แล้ว ใช้เวลาอัปโหลดมากกว่า 1 ชั่วโมงครับ)

 

ทันทีที่รถไฟพ้นสะพาน ผู้คนก็กลับไปเดินกับยุบยับเหมือนเดิมทันทีครับ

 

และรถไฟของเราก็มาจอดที่สถานี กาญจนบุรีครับ เพื่อให้เราเที่ยวเป็นที่สุดท้ายของทริปนี้ โดยจะแวะเป้นเวลา ประมาณ 1 ชั่วโมงครับ ตรงนี้ มีสองแถวไว้คอยรับนักท่องเที่ยว โดยเฉพาะครับ (มีแค่ 3 คัน หมดแล้ว หมดเลย ต้องเดินไปนะครับ)

[Suranuanear]

และนี่ก็เป็นที่สุดท้ายของทริปโดยการรถไฟครับถือว่าโชคดีมากๆครับ ที่ฝนไม่ตก เพราะถ้าตก เราก็อดเข้าชมที่แห่งนี้ครับ สุสาน ทหารพันธมิตร เป็นสุสานที่รวบรวมกระดูกของทหารชาติต่างๆที่ตกเป็นเชลยถูกกองทัพญี่ปุ่นจับมาใช้แรงงานในการก่อสร้างทางรถไฟสายนี้ บ้างถูกสังหาร บ้างตายเพราะป่วย ส่วนตัวผมกับแม่ผม สลดตั้งแต่ดุในละครแล้วครับ ยิ่งได้มายืนอยู่สถานที่จริง ผมยิ่งมีความรู้สึกแบบอยากร้องไห้ยังไงไม่รู้ อยู่ๆก็อ่อนแอเฉยเลย

 

 

ประวัติความเป็นมาครับ